Τα τελευταία χρόνια είναι μία κίνηση που έχει γίνει συνήθεια. Ή μάλλον δεν θα το είχα παρατηρήσει. Ξεχνάμε καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι επαναπαυόμενοι σε λαϊκές σοφίες που το επιβεβαιώνουν. «Όποιος μυαλό δεν έχει, έχει πόδια για να τρέχει». Είναι σχεδόν παράδοξο, πως λησμονούμε ακόμη και τις πράξεις μας μέσα στην καθημερινή ρουτίνα.
Για αυτό λοιπόν ,όταν ακούμε ένα θλιβερό γεγονός ή κατάσταση που έχει συνταράξει άτομα του κοινωνικού μας περίγυρου, χτυπάμε τάχα συμπονετικά τους άλλους στην ωμοπλάτη, νομίζοντας πως ικανοποιήσαμε το χρέος μας απέναντι τους. Εγώ θα προτιμούσα να το θέσω ως μορφή αδιαφορίας. Έξυπνο, πάντως. Λογικό, όντας ανθρώπου δημιουργία.
Άλλες φορές πάλι το σκίρτημα αυτό λειτουργεί ως μορφή επιδοκιμασίας. Είδος πραγματικής χαράς; Ενθάρρυνσης; Μάλλον όχι.
Ακόμη και σαν μορφή χαιρετισμού ο λαός μας σφιχταγκαλιάζεται χτυπώντας τα άνω άκρα του. Άραγε τόσο αγαπημένοι είμαστε μεταξύ μας; Έχετε δίκιο, για αυτό φτάσαμε να κλαίμε τη χώρα μας όσο περνάει ο καιρός και πιο πολύ.
Ορθό ή όχι, πιο αληθινή βρίσκω την φράση: «Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τα προβλήματα σου, έχω τα δικά μου» ή απλώς «Δεν ενδιαφέρομαι». Γιατί να μεγαλώνουμε το είναι μας μέσα σε ψεύτικες σχέσεις ;
Κι αν όντως ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, ας τους δώσουμε χώρο, αφού πρώτα δώσουμε λίγο στον εαυτό μας. Πιο μεγάλη ανακούφιση ή χαρά αντίστοιχα θα νιώσει ο διπλανός μας σε μία απογευματινή βόλτα ή σε μια συζήτηση πλάι σε σαββατιάτικο καφέ και κουλουράκια. Ξέχασα, αυτά σπανίζουν πια. Αφήστε επιτέλους αυτά τα «Φίλε μου, αδερφέ μου, συγγενή μου, είμαι εδώ». Αν ξέρετε πως δεν θα είστε.
Οι χειρονομίες δεν βοηθούν. Οι χειρονομίες τέτοιου είδους είναι φορείς ψευδαισθήσεων για πομπούς και δέκτες.
εμφάνιση σχολίων