Ζαλισμένες αισθήσεις και όνειρα που έρχονταν στο προσκήνιο, γέλια που φανέρωναν βαθιές ρυτίδες και χαμόγελα που σε έστελναν στον Άδη με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Ευτυχία με κριτήριο το χρώμα που έπαιρναν οι κύκλοι κάτω από τα μάτια. Με γνώμονα τις αμέτρητες χρυσοπράσινες αποχρώσεις των ματιών. Μετρημένες μία προ μία. Ποιον προσπαθούσε να ξεγελάσει;
Το κασκόλ των ξεχασμένων εραστών είναι κρεμασμένο στην ντουλάπα πια. Έχει να διηγηθεί πολλές ιστορίες, προτιμά ευτυχώς να στέκεται σιωπηλό και σοφό στην ντουλάπα, με μια ανεπαίσθητη μυρωδιά αρώματος εξαγνισμένη, σχεδόν αλλοιωμένη από τον χρόνο. Κοντοστέκεται η γύμνια και το κοιτάζει, ενώ έχει γυρισμένη την πλάτη σε μια όμορφη παρουσία παροντικού χρόνου. «Μη μιλάς για λίγο, μωρό μου, σε απατάω με ένα κασκόλ παρελθοντικού χρόνου». Ήταν καλή παρέα το κασκόλ στα δύσκολα. Μήνες κρατούσε συντροφιά πάνω στο κρεβάτι. Κλείνει η ντουλάπα με ένταση, συνάμα και το χρονοντούλαπο...
Σε έναν jazz έρωτα μπορεί να χάσεις μια παρτίδα ένα βράδυ Χριστουγέννων, να βγεις έξω γυμνός και να αρχίζεις να ουρλιάζεις «σ’ αγαπώ». Έτσι, για το στοίχημα, ρε παιδί μου. Όχι για την αλήθεια ή το ψέμα του σ’ αγαπώ. Ήταν στιγμή και η στιγμή είχε μεταμορφωθεί αστραπιαία σε αποτύπωμα. Τι και αν έχανε το παιχνίδι, τι και αν έχανε εαυτό, μέτρο, όριο, μυαλό , μπάλα, γήπεδο, σπίτι, τον πλανήτη. Είχαν πατσίσει. Ποιος σου είπε ότι οι jazz έρωτες διακατέχονται από δικαιοσύνη; Ήταν τίμια η μοιρασιά και η συμφωνία. Το δικό μου ήταν δικό σου, και το δικό σου ήταν δικό σου. Ξηγημένα πράγματα.
Τους jazz έρωτες τους συναντάς στον δρόμο, σαν τους περαστικούς. Γεμίζουν αποτσίγαρα και μπουκάλια τεκίλας την εξώπορτα, οι μορφές τους διαγράφονται, τα τσαλαπατημένα τους υπερεγώ ταΐζουν μεθυσμένες ανάσες και εκρήξεις θυμού την ανασφάλεια του ακόρεστου εγώ. Μένουν παρωδικά άστεγοι να κοιτάνε με παγωμένη ανάσα μέσα από μια τζαμαρία. Οι εραστές μισούν, ξεχνάνε, μηδενίζουν. Καταναλώνουν εφήμερο πολιτισμό και αηδίες, επιφανειακή ζωή, το γίγνεσθαι της ημέρας, σκατολοΐδια διαφόρων ειδών και τρέμουν μη χαθούν στη μονιμότητα του προσωρινού. Όμως να ξέρεις ένα πράγμα: Κάθε φορά που παραπατάνε στον δρόμο μεθυσμένοι, σε θυμούνται και σιγοτραγουδάνε φάλτσα speak low.
εμφάνιση σχολίων