πάλι σε ονειρεύτηκα χτες. Καθόμασταν στην κουζίνα. Έφτιαξες καφέ. Ελληνικό σκέτο. Ένα φλιτζάνι -και για τις δυο μας. Δεν μιλούσες. Κοιτούσες. Μακριά. Κάπου. Κι εγώ αναζητούσα στο πέρα εκεί να ανακαλύψω τη ματιά σου -τι βλέπει, τι αναζητάει. Ξύπνησα με τη σκέψη πως δεν τα κατάφερα. Τώρα είμαι ξύπνια. Και ξέρω. Δεν κοιτάς κάπου, δεν κοιτάς πουθενά. Το βλέμμα καρφωμένο στο τίποτα. Αιωρούμενο, κενό βλέμμα. Δεν κοιτάς καν εμένα. Είμαι εδώ! Είμαι εγώ! Είμαι Εγώ που βγήκα απ' το Εσύ. Κι Εσύ πια δεν έχει.
Από μικρή με τρόμαζαν τα άδεια βλέμματα των μεγάλων. Γεμίζανε τα σπίτια από μαμάδες και μπαμπάδες -χωρίς ονόματα, σκέτοι μαμάδες και μπαμπάδες. Φοβόμουν μη γίνω κι εγώ μια μαμά σκέτη. Χάνεις τον εαυτό σου; Έτσι γίνεται πάντα; Έτσι πρέπει να γίνεται; Σίγουρα δεν θέλεις να γίνεται. Μαζική εξολόθρευση του εαυτού, λένε, του εγωιστή εαυτού. Μα είναι λάθος. Δεν υπάρχει πιο εγωιστικό πλάσμα απ' τον γονιό. Μαζεμένα τα όνειρα κι οι φιλοδοξίες, και οι προβλέψεις, και οι επιδιώξεις, σε ένα παράξενο μείγμα φτιαχτής συμπεριφοράς. Δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι πια εσύ. Έγινα μάνα κάποιου κι είμαι ακόμα κάποιων παιδί. Μπέρδεμα.
Σε ονειρεύτηκα πάλι. Είχες στα χέρια σαπουνάδες κι έτρεξα να σ' αγκαλιάσω. Κι είπες πως θα λερωθώ. Λερώνει η αγάπη; Άδεια βλέμματα. Λένε πως στον κύκλο της ζωής είναι σωστό να φεύγει πρώτα ο γονιός. Μα είναι λάθος. Εγώ θέλω τη μάνα να μου κρατά το χέρι όταν πεθάνω. Εκείνη με γέννησε, εκείνη θέλω και όταν θα φοβάμαι. Να μου πει δεν πειράζει, όλα θα πάνε καλά. Να μου πει πως θα είναι πάντα πλάι μου και να το κάνει -να το εννοεί και να γίνει.
Πάλι σε ονειρεύτηκα. Ήρθες στο σπίτι με μια σακούλα γεμάτη τάπερ. Μετριέται η αγάπη με τάπερ; Θέλω να έρθεις να φτιάξεις έναν καφέ. Σκέτο, και για τις δυο μας. Θα σου πω, με λένε Κατερίνα και είμαι η κόρη σου - θα πεις, με λένε Νίκη. Και θα γνωριστούμε απ' την αρχή.
;
εμφάνιση σχολίων