Κι εσύ καμαρώνεις που σε έμαθαν να περπατάς,να μιλάς -όχι να εκφράζεσαι-, να χρησιμοποιείς τα χέρια και τη γλώσσα για να επιβιώνεις και να φτιάχνεις έννοιες και σκοπούς που πλασματικά νομίζεις ότι είναι δικά σου. Παλεύεις να μείνεις κανονικός σε ακανόνιστο πλανήτη,να ζήσεις κανονική ζωή εκεί που δεν υπάρχει ζωή,να ανήκεις κάπου γιατί πάντα κάπου ανήκες κι έτσι είναι το κανονικό.
Χάνεις ουρανούς και χρώματα και αρώματα της φύσης, για να φτάσεις -αν είσαι τυχερός- κάποια στιγμή στο σημείο που κοιτάς πίσω και βλέπεις ότι ο δρόμος που περπάτησες δεν είναι δικός σου. Χιλιάδες πατημασιές έχουν περάσει κι έχουν ανοίξει χαντάκι που σε βούλιαζε όλο και πιο βαθιά στη γη. Κι εσύ το μόνο που έκανες είναι να προσθέσεις λίγο βάθος ακόμα.
Και τώρα τι; Να σκαρφαλώσεις στα χώματα,να πλησιάσεις τον ήλιο -δεν είναι μπροστά, είναι από πάνω-, με τι εφόδια; Με ποια εξάρτυση, που έχεις μείνει γυμνός και ξυπόλυτος κι αδύναμος κι ανέτοιμος. Λίγος χρόνος σού μένει ακόμα. Να τραβήξεις χωρίς κουράγιο μπροστά, ή να παλέψεις προς τα πάνω κι ας βυθιστείς ξανά; Πότε τελειώνει η ελπίδα, πότε αρχίζει η εγκατάλειψη; Εγκαταλελειμμένοι είμαστε με το πρώτο κλάμα ανόητε, στην πορεία επιλέγεις πότε θα εγκαταλείψεις απλά και τον εαυτό σου...
Επιλέγω να μακρύνω τα νύχια μου, να τα χώσω στο χώμα βαθιά, ν' αναρριχηθώ, να μυρίσω αρώματα που επιβιώνουν σε άλλα υψόμετρα. Δεν είμαι μη κανονική. Εσείς είστε εξωγήινοι. Επιλέγω τη μοναξιά και καταργώ τα «ανήκω». Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη στα παιδιά για τη μέχρι τώρα τυφλότητά μου και με την ίδια λαχτάρα του πρωτοπερπατήματος σκαρφαλώνω.
Κι αν σε δω πίσω μου, θα απλώσω μαλλί-σχοινί και χέρι-σωσίβιο και ματιά-λύτρωση να σε τραβήξω μαζί μου. Με την ίδια αθωότητα θα ελπίζω και θα πιστεύω. Θα σου πω «άνθρωπε» και θα προσφέρω από τη δύναμη που δεν περισσεύει. Κι ας είσαι το φρένο κι η καταστολή, επιλέγω την καλοσύνη και την πίστη και την ελπίδα.
Δεν είμαι εξωγήινος, ούτε χαζός, εσύ είσαι.
εμφάνιση σχολίων