0
1
σχόλια
452
λέξεις

Στείλτε μας το δικό σας κείμενο στο [email protected]

ΕΡΗ ΚΑΝΑΤΕΛΙΑ
10 Νοεμβρίου 2014
Αυτό το κείμενο δεν είναι ένα όμορφο κείμενο. Με περίτεχνες λέξεις και πνιγμένο σε σχήματα λόγου. Είναι ένα κείμενο συναισθηματικό, που πικρίζει λίγο και ίσως να μη θέλεις να το διαβάσεις τέτοια ώρα. Ίσως είσαι κουρασμένος, πληγωμένος, ίσως και να βαριέσαι. Όμως έχω να κάνω μια ανακοίνωση που θα σε εκπλήξει. Ξέρω ποιο είναι το χειρότερο συναίσθημα όλων. Εκείνο από το οποίο δύσκολα ξεφεύγεις και συνήθως κατηγορείς και τον εαυτό σου από πάνω. Είναι συνήθως πολύ βαρύ και προτιμάς να το διώξεις. Βέβαια φεύγει παρέα με αυτόν που στο προκάλεσε.

Δεν θα σε κρατήσω όμως άλλο σε αγωνία (είμαι σίγουρη ότι έχεις πεθάνει από περιέργεια μέχρι τώρα). Είναι η απογοήτευση. Η απογοήτευση είναι το ακριβώς αντίθετο από τη γοητεία που εκπέμπει κάποιος και σε μαγνητίζει. Επίσης συνήθως έπεται της γοητείας, η οποία προετοιμάζει πολύ προσεκτικά το έδαφος, χτίζει προσδοκίες και τις τοποθετεί στον πιο ψηλό όροφο, μόνο και μόνο για να πονέσεις περισσότερο. Τη φαντάζομαι σαν ένα μικρό μαύρο στρογγυλό πλασματάκι που βρίσκει ένα πικρό συναίσθημα, το βάζει στην τσέπη του και ύστερα γραπώνεται στην καρδιά σου. Ταΐζει το συναίσθημα αυτό από μια φλέβα σου και το θρέφει. Μεγαλώνουν παρέα και δεν μπορείς να τα χωρίσεις.

Την είδα λοιπόν την απογοήτευση στα μάτια της μάνας μου. Σε αυτό το πανέμορφο πρόσωπο που κάθε ρυτίδα είναι μια προσπάθεια, μια δυσκολία, ένας τόνος αγάπης συσσωρευμένος. Την είδα και ήταν τρομακτική, πιο τρομακτική απ' το να ζούσε μέσα μου. Αυτή η καριόλα η απογοήτευση συνήθως πάει παρέα με μια ανεξήγητη προσμονή, μια τελευταία ελπίδα ότι η αδιαφορία θα γίνει χάδι και ένα συγγνώμη. Ότι θα γίνει μια λέξη που θα δικαιώνει τους κόπους και τις θυσίες που έκανε.

Όμως το βράδυ περνάει και η προσμονή τελειώνει, τελειώνει και η υπομονή. Ο τόνος αγάπης γίνεται μια μανία θλίψης και χιλιάδες δάκρυα, που είναι αθόρυβα και μερικές φορές δεν τα καταλαβαίνεις καν. Είναι τα πιο πικρά και τα πιο γλυκά δάκρυα που έχεις δει ποτέ σου, είναι ένας πόνος πιο βαθύς και απ’ τον πόνο. Βλέπεις τον πιο δυνατό άνθρωπο που έχεις στη ζωή σου να καταρρέει και αυτή η κατάρρευση μοιάζει σαν να σπάει ένα ατσάλινο εξωτερικό περίβλημα σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομματάκια που δεν πρόκειται να τα βρεις. Ο ήχος από όλα αυτά τα κομματάκια είναι εκκωφαντικός, τον νιώθεις να μπαίνει και να βγαίνει από μέσα σου, να σε διαπερνάει, να σε αφήνει άφωνο, ανήμπορο να κάνεις το οτιδήποτε.

Στο τέλος αποκαλύπτεται το πιο τρυφερό πράγμα. Η μάνα ως άνθρωπος, ως γυναίκα, προσωπικότητα. Μια προσωπικότητα που δεν είναι σαν καμιά άλλη, είναι μοναδική και σε έχει επηρεάσει με εκατοντάδες θετικούς τρόπους. Αυτή την προσωπικότητα να τη σέβεσαι, να τη φροντίζεις και σήμερα πριν ξαπλώσει, να της πεις σ' αγαπώ. Το έχει ανάγκη.

TAGS:
εμφάνιση σχολίων