ΖΗΝ Ο Σκανταλιάρης

Τον παράτησε η μαμά του και ο μπαμπάς μου, όπως πάντα φροντίζει κάθε ζωντανό από φαγητό μέχρι εμβόλια και στειρώσεις, τον ανέλαβε. Το γάτο μας δεν τον διαλέξαμε, μας διάλεξε. Με θράσος ένα απόγευμα μπήκε στο αμάξι του μπαμπά και ενώ επανειλημμένα τον έβγαζε, αυτός ξανάμπαινε. Σαν κάτι να ήξερε, σαν κάτι να ζητούσε. Και έτσι εκείνο το βράδυ τον αντίκρισα. Ήταν δικός μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ήμουν η μόνη που πλησίασε και τρίφτηκε. Από τότε έχουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο, ακόμα και τώρα που έφερα στο σπίτι ένα ακόμα τερατάκι, μια φανταστική γαλλική μπουλντόγκα. Κοιμόμαστε όλοι μαζί αγκαλιά κάθε βράδυ και οι δυο τους έχουν μια απίστευτη σχέση που την καμαρώνω.

 

Κάπου εδώ πρέπει να  αποκαλύψω το όνομά του, και αυτό είναι Σκανταλιάρης. Καμία σχέση με τον χαρακτήρα του, πιο έξυπνο και σωστό γάτο δεν έχω ματαγνωρίσει. Το όνομα το έδωσα εγώ και αυτό γιατί ένα καλοκαίρι δέθηκα με ένα γάτο γείτονα (μια άλλη γατοϊστορία), τον Σκανταλιάρη, ο οποίος όταν τελείωσαν οι διακοπές μου πήγαινε και με ζητούσε στο σπίτι μας στην Κεφαλλονιά. Απο τότε κανείς δεν τον ξανάδε, εγώ όμως πάντα τον θυμάμαι.

Κλείνοντας πρέπει να πω πως αυτόν τον γάτο, άρρωστο πια από καρκίνο, στην αρχή με πάλη τον κρατήσαμε (μιας και η μαμά φοβόταν για άρρωστιες και βλακείες), όμως πια σαν μέλος της οικογένειας τον πονάμε σαν άνθρωπο. Δεν χωράει ο νούς μου πως άνθρωποι δεν αγαπάνε τα ζώα. Καλύτεροι φίλοι δεν υπάρχουν. Καλύτερη παρέα δεν θα βρείτε. Μπορεί να μη μιλάτε την ίδια γλώσσα, όμως η επικοινωνία και ο σεβασμός σε αυτές τις σχέσεις είναι αξιοθαύμαστες. Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε.

Mοιραστείτε μαζί μας τη δική σας Γατοϊστορία και μια φωτογραφία του γατιού σας, στο [email protected].  Μιάου ρε.