iDOCERS | Ο Ασυνήθιστος Τουρίστας

Τι είναι η πόλη μου; Είναι οι γέφυρες, τα πάρκα, τα μνημεία, τα κτίρια; Μπα... Αυτά συνθέτουν την εικόνα που φτιάχνει στο κεφάλι του ο συνηθισμένος τουρίστας, και ως γνωστόν, όλοι μισούμε τους τουρίστες. Αλλά, ακόμα και για τους ιθαγενείς αστούς της πόλης μου, αυτές οι εικόνες, λόγω συνεχούς έκθεσης έχουν περάσει στο υποσυνείδητο και χαλκεύουν το φόντο ανήσυχων ύπνων ή ανούσιων προτιμήσεων. Μήπως είναι τα γέλια των παιδιών; Μπα... Τα παιδιά είναι παντού και πάντα χαρούμενα, γιατί δε ζητούν παρά τα βασικά. Άγνοια κινδύνου λέγεται.

Θα σας πω τι είναι η πόλη μου: Τουλάχιστον για μένα, τον ασυνήθιστο τουρίστα. Ο τόπος που ζω ορίζεται από τις σκέψεις που κάνει ο καθένας το πρωί, πριν το μυαλό αρχίσει να βομβαρδίζεται από αμφιβόλου προέλευσης ερεθίσματα. Είναι οι σκέψεις της κοπέλας από τον τρίτο που συναντώ συχνά πυκνά στο ασανσέρ, του οδηγού του σχολικού λεωφορείου, του περιπτερά που βρίζοντας τακτοποιεί τις εφημερίδες, του ψαρά που ξεπλένει τον πάγκο του. Χρόνια τώρα, το σύνολο αυτών των πιθανών συλλογισμών ορίζει την πόλη μου, το χώρο μου.

Το πρόβλημά μου είναι ότι τον τελευταίο καιρό δε μου αρέσει η πόλη μου. Ασφυκτιώ. Δε μου αρέσει η πόλη μου, γιατί σε αυτές τις σκέψεις δε βρίσκω πια ένταση. Διαισθάνομαι συνθηκολόγηση άνευ όρων, το συμβιβασμό του ηττημένου και την πλήρη παράδοση. Δε μπορείς να ξεκινάς τη μέρα σου έτσι. Δε γίνεται αυτά τα συναισθήματα να είναι στην επικεφαλίδα της ζωής. Είναι άλλο να συμβιβάζεσαι και να χαραμίζεις ένα κομμάτι προσωπικής ελευθερίας επειδή ερωτεύεσαι, επειδή θυσιάζεις ένα μεγαλύτερο στόχο για κάτι πιο γήινο, επειδή θέτεις τον εαυτό σου στη διάθεση μιας ιδέας, και είναι άλλο να περιορίζεται ο ορίζοντας της αβίαστης σκέψης σου από πρωτόγονα, σχεδόν βίαια ένστικτα, όπως αυτά της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης του δυνατότερου. Αυτή η κατάσταση θυμίζει πόλεμο.

Δε θέλω να είναι έτσι η πόλη μου. Δε θα φύγω. Δε θα συνθηκολογήσω και εγώ. Το προσωπικό μου στοίχημα είναι να μην πάρει η μπάλα κι εμένα. Να συνεχίσω να ζω σε αυτήν την πόλη και να παλεύω, γιατί είναι δικαίωμά μου να τη χτίζω και εγώ. Να τη φτιάχνω χαμογελώντας στην κοπέλα του ασανσέρ. Ένα χαμόγελο που θα την πείθει ότι είναι ομορφότερη όταν παλεύει, όταν ονειρεύεται, όταν παθιάζεται. Και ότι γίνεται αποκρουστική όταν παραδίνεται στο πλαίσιο και στα στεγανά μιας ζωής που κάποιος άλλος έχει βίαια οριοθετήσει. Ούτως ή άλλως, η ομορφιά ορίζεται από τον παρατηρητή, από αυτόν που έχει μάτια να την κατανοήσει. Και εγώ, πιο πολύ από ποτέ, την έχω ανάγκη. Για τη δική μου επιβίωση.

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν από τους απλούς ανθρώπους. Η δική μου ουτοπία διαφέρει από τον κόσμο που ονειρεύεται η επόμενη νικήτρια των καλλιστείων. Δεν ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου βασιλεύουν η παγκόσμια ειρήνη, η καλοσύνη, η απόλυτη ευτυχία. Η όμορφη πόλη μου κρύβει δυστυχία, ευτυχία, συνεχή πάλη, μπόλικα στραπάτσα, μπόλικα όνειρα, έχει εναλλαγές. Η πόλη μου θέλω να έχει ζωή, και αυτή να είναι παρούσα στην πρώτη -ασυνείδητη σχεδόν- σκέψη των κατοίκων της. Με αυτόν τον τρόπο, ο ασυνήθιστος τουρίστας ξέρει ότι έφτασε στον προορισμό του.

εμφάνιση σχολίων