Δε θα σας Α' ΠΡΟΣΩΠΟ κάνω τη χάρη

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μια μέρα θα μας βάλουν στη κιμαδομηχανή να σφάξουμε ο ένας τον άλλο. Θα φάνε τα κουφάρια μας έπειτα. Μέχρι τότε μας παχαίνουν με πατρίδες, θρησκείες, μόδες, άκρα και μας κρατούν καλά μέσα στο κλουβί της καθημερινότητας. Μια καθημερινότητα που δεν ορίζεται πια από εποχές, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, από τον ήλιο που πέφτει και σηκώνεται, από τη Φύση, δηλαδή της φύση μας, αλλά έχει δεθεί σε μεροκάματα, λογαριασμούς, αρρώστιες, δάνεια, έγνοιες, μπαταρίες, οθόνες...

Σου λέει: αυτή είναι η φύση σου πια, εκεί μας πήγε η εξέλιξη, τι γκρινιάζεις; Μας πήγε, την πήγαμε; Δε σε αφήνουν να ανασάνεις, πόσο ακόμα να ρωτάς τέτοια πράγματα. Γεννάμε ένα παιδί και γεννιέται με χρέος και η μόνη μας έγνοια είναι να το βάλουμε και αυτό σε κουτάκια μπας και κάνει καμιά καβάντζα και τρώει ένα ψίχουλο πιο πολύ από τον διπλανό του.

Και μέσα στο μαντρί το να είσαι ελεύθερος και χαρούμενος, το να γρικάς τη ζωή σου και να περάσεις όμορφα τα λίγα χρόνια που σέρνεσαι σε αυτό το τσόφλι αυτής της πέτρας που ταξιδεύει στο διάστημα, όλα αυτά είναι ενοχή και ντροπή και αμαρτία.

Και άμα τολμήσεις και μιλήσεις, άμα γίνεις ενοχλητικός, άμα προσπαθήσεις έστω ήσυχα να ξεφύγεις, έχει αντισώματα πρόθυμα και έτοιμα και προγραμματισμένα που θα πέσουν πάνω σου να σε εξαφανίσουν σαν το χειρότερο μικρόβιο.

Θέλει πολλή σκέψη. Θέλει πολλή γενναιότητα να κάνεις κάτι. Όχι κάτι μεγάλο, να: ίσα ίσα να ζήσεις λίγο πιο ελεύθερος. Και θέλει επιλογές μόνο που από μικροί δε μαθαίνουμε να κάνουμε επιλογές - και ποιός θα μας μάθει, δε συμφέρει. Θέλει πολύ κόπο και σε αυτό το σύμπαν ο κόπος είναι επίπονος. Είναι πιο εύκολο καθημερινά να αφήνεσαι...Έχει φορές που σκυλιάζω και λέω, δε θα σας κάνω τη χάρη. Άλλες φορές δεν έχω κουράγιο.

 
Διαβάστε επίσης:
«Έχουμε μέσα μας το αίμα από δρακογενιές»
«Τους ήδινα τη θρίμπη δυο ευρώ και ντρεπόμουνα»

εμφάνιση σχολίων