Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αξελός: Η φιλία

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από άλλους ανθρώπους. Αλλά αυτοί δεν γίνονται πλέον αντιληπτοί με τον παραδοσιακό τρόπο. Γιατί ακόμη και η ιστορία της μεταφυσικής δεν παύει να είναι ανθρωπομορφική. Η σκέψη που πηγαίνει πέρα από τη μεταφυσική δεν ορίζει μια μορφή του ανθρώπου…

Η παρόρμηση της φιλίας εκδηλώνεται τόσο έναντι του κοντινού και του οικείου όσο και έναντι του ανοικτού ορίζοντα και του μακρινού. Γιατί ασκείται; Για όλα και για τίποτα. Προορισμένη να γνωρίσει πολλαπλά ρήγματα, ανοίγει ένα δρόμο που ανοίγεται σ’ αυτήν. Αυτοί που σκέφτονται αυτή την παρόρμηση και έχουν βιώσει την εμπειρία της μπορούν επίσης να αναγνωρίζουν ότι είναι άρρηκτα δεμένη με τις κοπώσεις και τις κρίσεις της».

«Η εποχή που μας έλαχε να ζήσουμε κινείται από μια ισχυρή μυθο-τεχνο-λογική ορμή. Λιγότερο ορθολογική απ’ όσο την σκέφτεται ο ορθολογισμός, υπακούει ωστόσο σε μια λογική που ο μη ορθολογισμός αδυνατεί να συλλάβει.

Η εποχή αυτή θα παραταθεί. Στο πλαίσιό της, πολεμώντας μαζί της, οφείλουμε να την επαναφέρουμε στις βάσεις της, να την ερωτήσουμε και να προβλέψουμε την παράτασή της. Πώς να βιώσουμε την εμπειρία της φιλίας μέσα στη δυναμική κοινοτοπία;

Αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει τέλεια φιλία, πρέπει να υποστούμε τη δοκιμασία αυτού που μας επισκέπτεται και μας εγκαταλείπει 

Η φιλία δεν αποτελεί πρόγραμμα ή ουτοπία, γιατί εδράζεται κάπου στο ρήγμα. Αν η εποχή μάς επιβάλλει τους περιορισμούς της, θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε όχι να πηδήξουμε πάνω από τη σκιά μας, αλλά να επιδοθούμε σε κάποια κίνηση υπέρβασης όπου η φιλικότητα θα εμπλεκόταν και θα μας ενέπλεκε.

Αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει τέλεια φιλία, γιατί κάθε φιλική σχέση, κάθε συμπάθεια κατά το μάλλον ή ήττον αμοιβαία, παραμένει αμφίσημη, πρέπει να υποστούμε τη δοκιμασία αυτού που μας επισκέπτεται και μας εγκαταλείπει.

Αν υποθέσουμε ότι η φιλία έχει κατά κάποιον τρόπο τη θέση της και ότι μπορεί να μας κάνει να γνωρίσουμε κάποιες στιγμές ή μια μεγάλη περίοδο ξαστεριάς, έχει τις ρίζες της και εξακολουθεί την πορεία της μέσα στην αμοιβαία ”ιδιοποίηση», χωρίς καμιά έννοια ιδιοκτησίας, του ανθρώπου και του κόσμου».
 

Από το βιβλίο του Κώστα Αξελού – Γράμματα σ’ ένα νέο στοχαστή, εκδ. Εξάντας. Ο Κώστας Αξελός (26 Ιουνίου 1924-4 Φεβρουαρίου 2010) ήταν σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος, στοχαστής, καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας. Σπούδασε Νομική στην Αθήνα και Φιλοσοφία στη Σορβόνη. Το 1944 στα Δεκεμβριανά, έζησε εικονική εκτέλεση στα κρατητήρια της Ασφάλειας, φυλακίστηκε σε στρατόπεδο και τελικά απέδρασε. Το 1945 μετέβη με το πορτογαλικό πλοίο Ματαρόα από τον Πειραιά στο Παρίσι, μαζί με 200 ακόμα ανθρώπους, ανάμεσά τους ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Κώστας Παπαϊωάννου, με υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου από τη γαλλική κυβέρνηση. Λίγο διάστημα μετά την αναχώρησή του, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από στρατοδικείο. Σπούδασε Φιλοσοφία στη Σορβόνη, όπου και δίδαξε από το 1962 μέχρι το 1973, όμως δεν έγινε ποτέ καθηγητής, θεωρώντας «ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος ριζικής σκέψης». Από το 1950 έως το 1957 εργάστηκε στο Εθνικό Κέντρο Έρευνας και επεξεργάστηκε τις δύο διδακτορικές διατριβές του πάνω στον Ηράκλειτο και τον Μαρξ. Το 1952 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο Φιλοσοφικές Δοκιμές από τις εκδόσεις Παπαζήση. Τα έργα του (είκοσι τέσσερα βιβλία και πολλά κείμενα γραμμένα σε γαλλικά, ελληνικά και γερμανικά) έχουν μεταφραστεί σε 19 γλώσσες. Ο Κώστας Αξελός ήταν επίσης διδάκτορας του Πάντειου Πανεπιστημίου, του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου.
 

Διαβάστε επίσης:
Κώστας Αξελός
Αξελός: Φιλοσοφικά ανέκδοτα
Αξελός: Πώς να ζήσουμε

 

εμφάνιση σχολίων