7
1
σχόλια
3150
λέξεις
ΣΙΝΕΦΙΛ

Αμερικάνικο Ειδύλλιο. Η  Άφιξη. Οι Εξομολογήσεις. Οδύσσεια. 90 Χρόνια ΠΑΟΚ: Νοσταλγώντας το Μέλλον. Αγάπη Αγάπη Αγάπη. Creepy

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΑΚΗΣ ΛΑΚΤΑΡΙΔΗΣ [email protected]
7 Δεκεμβρίου 2016
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ: O Σίμουρ Σουέντ Λιβόβ, ένας κάποτε θρυλικός αθλητής του Λυκείου, είναι σήμερα επιτυχημένος επιχειρηματίας και παντρεμένος με την Ντον, μια πρώην βασίλισσα ομορφιάς. Αλλά το χάος σιγοβράζει κάτω από το αψεγάδιαστο προσωπείο της ζωής του ιδανικού ζευγαριού. Όταν η αγαπημένη τους έφηβη κόρη, η Μέρι, εξαφανίζεται, αφότου κατηγορηθεί για την διάπραξη μιας βίαιης πράξης, ο Σουέντ αφιερώνει τη ζωή του στο να την βρει και να επανενώσει ξανά την οικογένεια του. Αυτό που θα ανακαλύψει θα τον ταρακουνήσει συθέμελα, εξαναγκάζοντας τον να δει κάτω από την επιφάνεια και να αντιμετωπίσει το χάος που δίνει σχήμα στον κόσμο γύρω του.

Ο γνωστός Σκωτσέζος ηθοποιός Γιούαν ΜακΓκρέγκορ (Trainspotting, Big Fish), επιλέγει να κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε ταινία μεγάλου μήκους, μεταφέροντας στην οθόνη το Αμερικάνικο Ειδύλλιο του Φίλιπ Ροθ, το οποίο κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1998. Το μυθιστόρημα αφορά την ταραχώδη δεκαετία του 60 και τις βίαιες μεταβολές που επήλθαν στις δυτικές κοινωνίες, μέσα από την ιστορία μιας όχι και τόσο τυπικής οικογένειας, η οποία βιώνει το γκρέμισμα του Αμερικάνικου Ονείρου της.

Για λόγους που έχουν να κάνουν με το ύφος της γραφής του, όλες οι κινηματογραφικές διασκευές μυθιστορημάτων του Ροθ, από το μέτριο Ανθρώπινο Στίγμα (2003), μέχρι το συμπαθές φετινό, Αγανάκτηση (Indignation), δεν καταφέρνουν να γίνουν τόσο ενδιαφέρουσες, όσο εκείνα (με την προϋπόθεση ότι αρέσει σε κάποιον ο Ροθ και οι εμμονές του) και το Αμερικάνικο Ειδύλλιο, δεν αποτελεί εξαίρεση. Λίγο η σκηνοθετική απειρία του ΜακΓκρέγκορ, λίγο το πλαδαρό σενάριο του Τζον Ρομάνο (Banshee, Δικηγόρος Σκοτεινών Υποθέσεων, Αβάσταχτη Γοητεία), το οποίο χάνει την ευκαιρία να επικαιροποιήσει τα γεγονότα της τότε εποχής του πολέμου του Βιετνάμ, του Νίξον και του Watergate, παραβάλλοντάς τα με τον σημερινό διχασμό της αμερικάνικης κοινωνίας μετά την εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, η ταινία του συμπαθή ηθοποιού, δεν είναι ούτε εντελώς αδιάφορη, αλλά ούτε και καταφέρνει να απογειώσει το υλικό της, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πρωταγωνιστών της, του ΜακΓκρέγκορ συμπεριλαμβανόμενου. Διχασμένη ανάμεσα στο οικογενειακό δράμα και το αστυνομικό μυστήριο της εξαφάνισης της Μέρι, τα οποία με δυσκολία καταφέρνει να τα συγκεράσει, σίγουρα δεν θα αφήσει αδιάφορους όσες και όσους δεν έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα του Ροθ.

Ιnfo: Αμερικάνικο Ειδύλλιο (American Pastoral). Κοινωνική Δραματική. ΗΠΑ - Χονγκ Κονγκ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Γιούαν Μακ Γκρέγκορ. Παίζουν: Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Τζένιφερ Κόνελι, Ντακότα Φάνινγκ, Ούζο Αντούμπα, Ντέιβιντ Στράθερν. Διανομή: Tanweer.




ARRIVAL - Η ΑΦΙΞΗ: 12 μυστηριώδη διαστημόπλοια με εξωγήινους επιβάτες προσγειώνονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας. Μία ομάδα ειδικών επιστημόνων συνιστάται για να ερευνήσει το συμβάν. Ανάμεσά τους, η Λουίζ Μπανκς, μια γλωσσολόγος η οποία καλείται να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους εξωγήινους καθώς ο χρόνος πιέζει και ο κόσμος απειλείται με έναν παγκόσμιο πόλεμο μια και δεν είναι ξεκάθαρος ο σκοπός της άφιξης των εξωγήινων. Η Λουίζ θα πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες που πιθανόν να θέσουν σε κίνδυνο όχι μόνο την ζωή της αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Ενήλικο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, βασισμένο στο διήγημα Story Of Your Life, του Τεντ Τσιανγκ, σκηνοθετημένο υποδειγματικά από τον Ντενίς Βιλνέβ (Μέσα Από τις Φλόγες, Prisoners, Sicario: Ο Εκτελεστής), ο οποίος μοιάζει έτσι να περνάει επιτυχώς τις εξετάσεις για την ανάληψη της σκηνοθεσίας του επερχόμενου, Blade Runner 2049, το οποίο βρίσκεται ήδη σε φάση post production. Χωρίς να έχει καμία σχέση με μιλιταριστικές χολιγουντιανές υπερπαραγωγές καταστροφής τύπου Ημέρα Ανεξαρτησίας, αλλά και έτη φωτός μακριά από την πληθωρικό και ανοικονόμητο σε στιλ και ιδέες Interstellar, του Κρίστοφερ Νόλαν, η Άφιξη, συγγενεύει περισσότερο με τις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου (1977), του Στίβεν Σπίλμπεργκ, των οποίων, μια εντελώς απογυμνωμένη και μινιμαλιστική εκδοχή, μοιάζει να αποτελεί.

Το σασπένς της, δεν έχει να κάνει τόσο με την πιθανή απειλή εχθροπραξιών ανάμεσα στις δύο πλευρές (υπάρχει κι αυτή, κυρίως από την μεριά των ανθρώπων, στο τρίτο και τελευταίο μέρος της αφήγησης, η οποία αποδίδεται μάλλον άστοχα από τον σεναριογράφο, στις δήθεν φιλοπόλεμες -σε αντίθεση με τις φιλειρηνικές ΗΠΑ-Κίνα και Ρωσία), η αγωνιώδης κλιμάκωση, έχει να κάνει με την δύσκολη προσπάθεια κατανόησης του ενός από τον άλλον, την αποκρυπτογράφηση του νοήματος της μυστηριώδους γραφής των ξένων, την σημασία των ιδεογραμμάτων τους και την αποκάλυψη του σκοπού της επίσκεψής τους. Η Λουίζ που πρόσφατα έχει χάσει την κόρη της από μια επιθετική μορφή καρκίνου, αναλαμβάνει τον ρόλο της ενδιάμεσου με την βοήθεια ενός επιστήμονα ο οποίος όχι μόνο την συνοδεύει στις επισκέψεις της μέσα στο σκάφος των εξωγήινων, αλλά και που στην συνέχεια γίνεται ο βασικός φορέας της κυκλικής (παλινδρομικής σύμφωνα με την ταινία), μορφής της αφήγησης καθώς, η παρουσία των ξένων επιφέρει στους ανθρώπους, μια θεμελιώδη αλλαγή στην αντίληψη των πολλαπλών διαστάσεων του χρόνου. Οι ικανότητες της, αλλά και οι προθέσεις των επισκεπτών, θα αμφισβητηθούν εδώ από τον απαραίτητο κακό των Μυστικών Υπηρεσιών, αλλά και από τους δύσπιστους και πολεμοχαρείς -μην ξεχνάμε- αντίπαλους των ΗΠΑ, στο μοναδικό αδύναμο αφηγηματικό στοιχείο αυτής της υπέροχης ταινίας.

Η στήλη δεν μπορεί να αποκαλύψει τον σκοπό της άφιξης των εξωγήινων, αλλά απλά να αναφέρει πως έχει να κάνει με την υπενθύμιση προς την ανθρωπότητα των ξεχασμένων στις μέρες μας, χαρακτηριστικών εκείνων στοιχείων που κάνουν το ανθρώπινο γένος, ανθρώπινο. Με την χαρακτηριστική μίνιμαλ γραφή που χαρακτήριζε το παραγνωρισμένο Ο Άνθρωπος Αντίγραφο (Enemy), του 2013, το οποίο γύρισε ανάμεσα στο Prisoners και το Sicario, ο Βιλνέβ, αφαιρεί εκεί που οι άλλοι προσθέτουν και υπαινίσσεται εκεί που οι άλλοι στο τρίβουν στη μούρη. Ο λιτός και απέριττος σχεδιασμός παραγωγής, η βρώμικη φωτογραφία, η μετρημένη χρήση των ειδικών εφέ, το ατμοσφαιρικό σάουντρακ από Γιόχανσον, Ρόσεν και Μαξ Ρίχτερ, αλλά και η εύθραυστη ερμηνεία της Έιμι Άνταμς, συντελούν στην όχι και τόσο ουρανοκατέβατη (τελικά) επιτυχία, αυτής της εξαιρετικής δημιουργίας.

Ιnfo: Η Άφιξη (Arrival). Επιστημονικής Φαντασίας. ΗΠΑ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ντενίς Βιλνέβ. Παίζουν: Έιμι Άνταμς, Τζέρεμι Ρένερ, Φόρεστ Γουίτεκερ. Διανομή: Spentzos Film.




ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ: Μια συνάντηση των G8 πραγματοποιείται σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στη γερμανική ακτή. Οι πιο ισχυροί οικονομολόγοι του κόσμου συγκεντρώθηκαν για να θεσπίσουν σημαντικές διατάξεις που θα επηρεάσουν βαθιά την παγκόσμια οικονομία. Ένας από τους επισκέπτες είναι ένα μυστηριώδης Ιταλός μοναχός, που προσκλήθηκε από τον Ντανιέλ Ροσέ, τον διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Θέλει εξομολογηθεί κάτι στον μοναχό και το κάνει εκείνο το βράδυ, μυστικά. Το επόμενο πρωί, ο Ροσέ βρίσκεται νεκρός. Όλοι θέλουν να μάθουν ποιος τον σκότωσε, αλλά και το τι ακριβώς εκμυστηρεύτηκε στον μοναχό κι αν αυτό αφορά τα επικείμενα σχέδιά τους. Εκείνος όμως έχει δώσει όρκο σιωπής.

Ο Ιταλός σκηνοθέτης Ρομπέρτο Αντό και ο Τόνι Σερβίλο (Η Τέλεια Ομορφιά), συνεργάζονται ξανά μετά το, Ζήτω η Ελευθερία (2013), σε μια καινούργια πολιτική σάτιρα, η οποία έχει σαν στόχο της τους οικονομολόγους οι οποίοι έχουν αφεθεί σήμερα, να ορίζουν την τύχη του κόσμου. Καθώς μάλιστα ο Αντό εισάγει αυτή τη φορά και το στοιχείο της σουρεαλιστικής φαντασίας, θυμίζει αμυδρά το ύφος του Πάολο Σορεντίνο (Νιάτα, Τέλεια Ομορφιά), αλλά με πιο μίνιμαλ και λιτό τρόπο. Το θέμα άλλωστε είναι τέτοιο που δεν θα μπορούσε να γίνει πειστικό, αν η προσέγγιση ήταν πιο ρεαλιστική. Το τελικό της μήνυμα, αν και καλοπροαίρετο, μοιάζει πολύ ρομαντικά ιδεαλιστικό, ακόμη και αφελές, για όσους γνωρίζουν, ή υποπτεύονται τους τρόπους με τους οποίους λειτουργούν οικονομικές επιτροπές τέτοιου τύπου. Μόνο σε φαντασιακό επίπεδο, τα μέλη μιας τέτοιας επιτροπής θα αποποιόντουσαν τόσο εύκολα τις ακραίες απόψεις τους (όταν μάλιστα έχουν σπεύσει να τις διατυπώσουν με απόλυτη σαφήνεια, στα περί των χλωρών που αναγκαστικά θα καούν μαζί με τα ξερά), παραδεχόμενοι τα λάθη της τακτικής τους, βάζοντας στην άκρη τα συμφέροντα των ελίτ που υπηρετούν, για χάρη του κοινού καλού.

Εκτός από τον μοναχό, στους μη οικονομολόγους της παρέας εντάσσεται και μια επιτυχημένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων, αλλά και ένας μουσικός. Αυτοί εκπροσωπούν την άλλη πλευρά, αυτήν που κάνει τις ερωτήσεις περί αναγκαιότητας της λιτότητας και περί του τι πρόκειται να συμβεί σε αυτήν την πορεία του καπιταλιστικού αδιεξόδου της σύγχρονης οικονομίας. Αναφέρεται και η Ελλάδα, ενώ στην τηλεόραση παίζουν και εικόνες από διαδηλώσεις στο Σύνταγμα. Στην πραγματικότητα όμως, δεν υπάρχουν ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, όλοι εκπροσωπούν μια ιδέα, ή εξυπηρετούν την επόμενη στροφή της αφήγησης. Το μυστήριο του φόνου του επικεφαλής του ΔΝΤ, ακολουθείται γρήγορα από εκείνο του περιεχομένου της εξομολόγησης του προς τον μοναχό. Αν είναι αυτό που εκείνοι φαντάζονται, τότε θα αλλάξει μια για πάντα η μοίρα του κόσμου. Θα τον καλέσουν ενώπιόν τους. Αυτό που θα τους αποκαλύψει, δεν θα τους αρέσει καθόλου.

Ο Αντό υποστηρίζει με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία του, η οποία δεν χάνει στιγμή το ενδιαφέρον της παρόλο τον άνισο χαρακτήρα της, ο οποίος είναι γεμάτος από ωραίες, αλλά μισοδιατυπωμένες ιδέες. Το μοντάζ ρέει αβίαστα με έναν σχεδόν υπερβατικό ρυθμό, το εικαστικό στήσιμο τονίζει την ερημιά των χώρων, αντικατοπτρίζοντας εκείνη των ψυχών και των σωμάτων. Η φύση η οποία περιβάλει - αδιάφορη για τα ανθρώπινα - το θέρετρο, κάνει αισθητή την παρουσία της απρόσμενα κάθε τόσο, είτε έξω από τα παράθυρα, είτε μέσα από μια ηχογράφηση, είτε μέσω των μη ανθρώπινων πλασμάτων της, με τρόπο ευφυή και σουρεαλιστικό, δίνοντας κάποιες φορές χιουμοριστικές, αλλά και από μηχανής λύσεις. Η άλογη και οφελιμιστική λογική της οικονομίας, έρχεται αντιμέτωπη με την ανθρωπιστικών και θρησκευτικών καταβολών ενσυναίσθηση της δικαιοσύνης, του καλού και της κοινής μοίρας των ανθρώπινων όντων. Όπως και ο Βιλνέβ της Άφιξης (δείτε πιο πάνω), ο Αντό μοιάζει να πιστεύει στην δύναμη της καλοσύνης, η οποία βρίσκει τρόπους να υπερνικήσει το κακό. Αμήν!

Ιnfo: Οι Εξομολογήσεις (Le Confessioni). Δραματική Σάτιρα Μυστηρίου. Ιταλία - Γαλλία 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Άντο. Παίζουν: Τόνι Σερβίλο, Ντανιέλ Οτέιγ, Πιερφρασένσκο Φεβίνο, Μόριτς Μπλάιμπτροϊ, Κόνι Νίλσεν, Λαμπέρ Ουιλσόν, Γιόχαν Χέλντενμπεργκ. Διανομή: Danaos Films.




ΟΔΥΣΣΕΙΑ: Καλοκαίρι 1946. Ο Ζακ Κουστώ βουτά με τον γιο του, Φιλίπ, στα πανέμορφα νερά της Μεσογείου. Χάρη σε μια νέα ειδική εφεύρεση του πατέρα του, ο μικρός Φιλίπ μπορεί να αναπνεύσει μέσα στο νερό και έτσι γνωρίζει για πρώτη φορά έναν μυθικό, υπέροχο κόσμο γεμάτο με πολύχρωμα ψάρια και άλλα πλάσματα του βυθό – έναν παράδεισο.Για τον Κουστώ, όμως, αυτό δεν αρκεί. Αγαπά την περιπέτεια και την αδιάκοπη εξερεύνηση, και για το όνειρό του είναι διατεθειμένος να ρισκάρει τα πάντα. Έτσι, αγοράζει ένα πλοίο που ονομάζει Καλυψώ και ξεκινά με την σύζυγο και το έμπιστο πλήρωμά του να ταξιδεύει τις θάλασσες της Γης, αφήνοντας τους γιους του σε ένα γκρίζο, βαρετό οικοτροφείο.

Όταν, δέκα χρόνια αργότερα, ο Φιλίπ φτάνει στο Καλυψώ, βρίσκει τον πατέρα του αλλαγμένο – είναι πια ένας διεθνής σταρ, σκηνοθέτης διάσημων ντοκιμαντέρ και επικεφαλής μιας τεράστιας επιχείρησης. Η ζωή του πια δεν είναι η περιπέτεια και το κυνήγι της γνώσης, αλλά μίτινγκ, συνέδρια, εμπορικές συμφωνίες και μεγαλομανή σχέδια, όπως η δημιουργία υποβρύχιων πόλεων. Δεν βλέπει ότι η ολοένα αυξανόμενη μόλυνση και η παρεμβατική συμπεριφορά των ανθρώπων απειλεί τον κόσμο που τους γνώρισε ο ίδιος με τα ταξίδια του. Ο Φιλίπ, όμως, το βλέπει. Οι δύο αυτοί παθιασμένοι άνδρες, εκπρόσωποι δύο εντελώς διαφορετικών γενιών, θα συγκρουστούν αλλά η αμοιβαία αγάπη και ο θαυμασμός θα τους φέρουν μαζί για ένα μεγάλο ταξίδι και μια συγκινητική ανακάλυψη.

Ο σκηνοθέτης Ζερόμ Σαλ (Το Ακρωτήρι της Βίας, Το Μεγάλο Κόλπο), αποφάσισε να γυρίσει μια βιογραφία του Ζακ Ιβ Κουστώ, όταν διαπίστωσε πως τα παιδιά του, δεν είχαν ακούσει ποτέ γι αυτόν. Στην αρχή, δεν ήταν επικεντρωμένη στη σχέση πατέρα και γιου. Αυτό προέκυψε από τις έρευνες για την συγγραφή του σεναρίου, όταν αυτός και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν ποιος κρυβόταν πίσω από την μεταστροφή του εξαιρετικού επιστήμονα, αλλά ρέμπελου και κακού οικογενειάρχη, εξερευνητή των βυθών, προς την οικολογία και στην απόκτηση περιβαλλοντικής συνείδησης, λίγο πριν το τέλος της καριέρας του.

Η επικέντρωση της αφήγησης πάνω και γύρω από αυτούς τους δύο όμως, αφήνει στο περιθώριο τους υπόλοιπους χαρακτήρες οι οποίοι σκιαγραφούνται αμυδρά, ενώ το μάκρος της αφήγησης σε περίοδο 30 ολόκληρων χρόνων, χωράει με δυσκολία όλα τα γεγονότα της θαυμαστής καριέρας του Κουστώ, μέσα στο δύωρο που διαρκεί η ταινία. Είναι όμως φαντασμαγορική, διαθέτει υποβρύχιες λήψεις εκπληκτικής ομορφιάς (σε Μπαχάμες, Κροατία, Ανταρκτική, Νότια Αφρική) και ένα υπέροχο πρωταγωνιστικό δίδυμο. Τον Λαμπέρ Ουιλσόν (Οι Εξομολογήσεις, Γαλλική Σουίτα, Des Hommes et de Dieux), που σπάνια βλέπουμε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και τον ταχύτατα ανερχόμενο, ταλαντούχο Πιερ Νινέ (O Συγγραφέας, Franz, Yves Saint Laurent). Για όσους δεν Θυμούνται, μια χιουμοριστική, άτυπη βιογραφία του Κουστώ, ήταν και το εξαιρετικό, αλλά παραγνωρισμένο, Υδάτινες Ιστορίες (The Life Aquatic with Steve Zissou), που γύρισε ο Γουές Άντερσον, του Ξενοδοχείου Grand Budapest και της Οικογένειας Τένενμπαουμ, το 2004.

Ιnfo: Οδύσσεια (L'odyssée). Περιπέτεια Δραματική Βιογραφία. Γαλλία 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Σερόμ Σαλ. Παίζουν: Λαμπέρ Ουιλσόν, Πιερ Νινέ, Όντρεϊ Τοτού. Διανομή: Seven Films & Rosebud 21.




90 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΟΚ: ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινοπολιτών ιδρύθηκε το 1926. Η δημιουργία του ικανοποιούσε ένα βαθύτερο και μέχρι πρότινος ανεκπλήρωτο αίτημα: εκείνο της ένταξης των κατατρεγμένων προσφύγων σ’ έναν φιλόξενο τόπο. Ο ΠΑΟΚ αντιπροσωπεύει τις ρίζες για τον ξεριζωμένο, μία πυξίδα για τον κάτοικο της χαμένης πατρίδας, τη ζώσα μνήμη που διατηρεί την ιστορικότητά της μέσα στην πραγματικότητα του παρόντος και στην προοπτική του μέλλοντός της.

Η ταινία του Νίκου Τριανταφυλλίδη δεν αποτελεί μια απλή καταγραφή της ιστορίας της ομάδας, αλλά ένα ζωντανό φιλμικό ημερολόγιο που διατρέχει τους σημαντικούς σταθμούς της, σε συνάρτηση με τις ιστορικές εξελίξεις και τις κοινωνικές διαστάσεις. Πρόκειται για ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο και στον τόπο, μία κινηματογραφική πραγματεία στην ομάδα-ιδέα. Διότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι απλά ένα αθλητικό σωματείο. Στη διάρκεια του φιλμ, τα γυρίσματα του οποίου κράτησαν πέντε μήνες, ο σκηνοθέτης επισκέφτηκε τους τόπους στους οποίους χτυπά δυνατά η καρδιά της ομάδας και απέσπασε συγκινητικές εξομολογήσεις από παλαίμαχους και νέους ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες της ομάδας αλλά και πιστούς φίλους που τίμησαν και εξακολουθούν να τιμούν την φανέλα της.

Η ταινία μοιάζει με μια ιδιότυπη χρονομηχανή που ταξιδεύει από το γήπεδο της Τούμπας, στο Σύνδεσμο Φίλων ΠΑΟΚ του Ντίσελντορφ κι από την Κωνσταντινούπολη στην Λισαβόνα. Στην διαδρομή της συναντά τους ήρωες του παρελθόντος και τους πρωταγωνιστές του παρόντος, καθώς ξεκινά από τα ένδοξα χρόνια, για να περάσει στις δύσκολες μέρες και το σήμερα. Με αυτόν τον τρόπο, αποτυπώνει ανάγλυφα την ιστορία μιας ομάδας όπως γράφεται αδιάλειπτα στις κερκίδες, στο γήπεδο, στους δρόμους των ταξιδιών της και στις αναμετρήσεις με τους μεγάλους της αντιπάλους αλλά πρωτίστως με τον εαυτό της. Μιας ομάδας μπολιασμένης με το πάθος και την πιστή προσήλωση στο ρητό που έκανε γνωστό στον κόσμο του ΠΑΟΚ ο Πάμπλο Γκαρσία, παλαιός παίχτης της ομάδας: Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς.

Ο πρόσφατος χαμός του σκηνοθέτη που στοιχειώνει ετούτη την τελευταία ταινία του, της δίνει και μια ιδιαίτερα συγκινητική και συγκινησιακή διάσταση, που διαπερνά την οθόνη και αγγίζει τον θεατή, πέρα από φίλαθλες, ή άλλες πεποιθήσεις. Μοιάζει με μια ερωτική επιστολή, μια ροκ μπαλάντα, γραμμένη για την αγαπημένη του ομάδα, το ξεπερνώντας τον σκόπελο της αρχειακής καταγραφής, γίνεται ένας μελαγχολικός ύμνος για τα πάθη της Ελλάδας της προσφυγιάς, της Θεσσαλονίκης των φαντασμάτων. Στην πραγματικότητα, την ταινία ολοκλήρωσε μετά τον χαμό του σκηνοθέτη, η σύζυγός του και σχεδιάστρια παραγωγής, Μαρίνα Δανέζη.

Ιnfo: 90 Χρόνια ΠΑΟΚ: Νοσταλγώντας το Μέλλον. Ντοκιμαντέρ. Ελλάδα 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Νίκος Τριανταφυλλίδης. Σχεδιασμός Παραγωγής: Μαρίνα Δανέζη. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Παντελής Μαντζάνας. Μοντάζ: Χρήστος Γάκης. Ήχος: Κώστας Κουτελιδάκης. Μουσική: Alex K - Costas C aka Digital Alkemist. Διανομή: Feelgood Entertainment.




ΑΓΑΠΗ ΑΓΑΠΗ ΑΓΑΠΗ: Η Στέλλα, μια σαραντάρα εξωτική γυναίκα, μετά τον θάνατο του άντρα της σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, που τα αίτιά του έμειναν αδιευκρίνιστα από την αστυνομία, δίνει παραστάσεις sex-show σε έναν παλιό κινηματογράφο τέχνης που έχει μετατραπεί σε στριπτιζάδικο, προκειμένου να επιβιώσει με τη νεαρή κόρη της, τη Φανή. Εκεί θα τη γνωρίσει ένας γερασμένος πια πλεϊμπόι, ο Νίκος, που περιφέρεται μόνος, παρατημένος από τη γυναίκα του, αλλά και τον γιο του, τον Έκτορα, ο οποίος μόλις έχει παντρευτεί. Ο Νίκος θα αγαπήσει τη Στέλλα ακαριαία, απόλυτα, απεγνωσμένα. Και θα τη διεκδικήσει. Όμως, τα παιδιά τους, η Φανή κι ο Έκτορας, θα διεκδικήσουν κι αυτά το μερίδιό τους από την αγάπη. Γιατί η Φανή, που δεν έχει αποδεχτεί τον θάνατο του πατέρα της, έχει γίνει πλέον επιθετική, ατίθαση, εκρηκτική. Και κυρίως ερωτική. Με τον κάθε άντρα. Και με όλους. Αλλά κι ο Έκτορας, εγκαταλειμμένος από τη μητέρα του, γίνεται μέρα με τη μέρα ένας βίαιος και απρόβλεπτος άντρας. Τους λείπει η αγάπη και τη θέλουν όσο τίποτα δική τους. Μόνο δική τους. Άραγε, η αγάπη θα μπορέσει να αλλάξει τη μοίρα αυτών των ανθρώπων; Μπορεί η αγάπη να νικήσει κάτι κολοσσιαίο όπως η μοίρα; Κι αν μπορεί, μέχρι πού θα φτάσουν για την αγάπη;

Ο Κώστας Ζάπας (Η Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας, Μικρές Ελευθερίες, The Last Porn Movie, Uncut Family), είναι ένας ιδιαίτερος Έλληνας σκηνοθέτης ο οποίος επιμένει χρόνια τώρα σε ένα εντελώς ιδιόμορφο σινεμά, το οποίο παραμένει πάντοτε συνεπές, στο προσωπικό του όραμα για την τέχνη και τον κόσμο. Λίγο πριν να μεταφέρει στην οθόνη με τον δικό του τρόπο, τον Φρανκενστάιν (έναν μύθο που ανταποκρίνεται στην διφορούμενη ματιά του πάνω στα ανθρώπινα), με τον Στίβεν Μπέρκοφ, στο Φρανκενστάιν: Η Οδύσσεια του Θανάτου, γύρισε το Αγάπη Αγάπη Αγάπη, ένα δίδυμο love story, με τις γνωστές εμμονές του πάνω στο σεξ, τον έρωτα, τον θάνατο και την ανθρώπινη απελπισία. Μια μαύρη κωμωδία η οποία απευθύνεται σε ανοιχτόμυαλους, αν όχι μυημένους στον ιδιαίτερο κόσμο του σκηνοθέτη, θεατές. Υπενθυμίζουμε ότι το The Last Porn Movie το 2006, τράβηξε το ενδιαφέρον του Λαρς φον Τρίερ, του οποίου η εταιρεία παραγωγής Zentropa, συνεργάστηκε με τον Κώστα Ζάπα στις Μικρές Ελευθερίες το 2008.

Ιnfo: Αγάπη Αγάπη Αγάπη. Ερωτική Αισθηματική Δραματική Κομεντί. Ελλάδα 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Κώστας Ζάπας. Παίζουν: Αγγελική Παπαθεμελή, Αντώνης Παπαδόπουλος, Νικολίτσα Ντρίζη, Άγγελος Βαλέρας, Μαρία Δαμουρσλή, Δήμητρα Χατούπη, Δημήτρης Πουλικάκος, Ερίκος Λίτσης. Διανομή: New Star.




CREEPY: Ο πρώην ιδιωτικός ντετέκτιβ, Τακακούρα, δέχεται τηλεφώνημα από έναν παλιό του συνάδελφο που του ζητά να εξετάσει την άλυτη υπόθεση μίας αγνοούμενης οικογένειας, που συνέβη έξι χρόνια πριν. Ταυτόχρονα, ο Τακακούρα μετακομίζει σε νέο σπίτι μαζί με τη γυναίκα του. Ο καινούριος τους γείτονας, Νισίνο, έχει μία άρρωστη γυναίκα και μία νεαρή κόρη. Μία μέρα, η κόρη, Μίο, λέει στον Τακακούρα πως αυτός ο άνδρας δεν είναι ο πατέρας της, αλλά κάποιος άγνωστος.

Μετά το ιδιότυπα σινεφίλ διάλειμμα που έκανε με το Ταξίδι Στην Άλλη Όχθη, ο Γιαπωνέζος σκηνοθέτης Κιγιόσι Κουροσάουα, επέστρεψε σε αυτό που αγαπάει περισσότερο, το θρίλερ μυστηρίου, αν και έχει ήδη έτοιμο Το Μυστικό του Σκοτεινού Δωματίου (Le Secret de la Chabre Noir), ένα δράμα τρόμου και φαντασίας, με Γάλλους και Βέλγους πρωταγωνιστές, σε συμπαραγωγή Γαλλίας, Βελγίου, Ιαπωνίας και έχει ήδη ξεκινήσει μια καινούργια, άτιτλη ακόμα, δουλειά.

Στο Creepy, που έχει σαν θέμα του την αναζήτηση ενός serial killer, ακολουθεί πιστά όλους τους κανόνες των κλασικών αμερικάνικων ταινιών του είδους, με μια αναπόφευκτη, αν όχι ευπρόσδεκτη αύρα ανατολής. Τα ξεσπάσματα της βίας είναι απρόσμενα και σοκαριστικά, η ατμόσφαιρα αγωνίας έχει κλιμακούμενη ένταση η οποία λίγο πριν από το φινάλε γίνεται αποπνικτική, αλλά και η διάρκεια του μοιάζει τελικά, αδικαιολόγητα μεγάλη. Αν και δεν διαθέτει καμιά άλλη ιδιαίτερη πρωτοτυπία, πέρα από μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, είναι υποβλητικό και θα ικανοποιήσει τους φαν του είδους προετοιμάζοντας τους για Το Μυστικό του Σκοτεινού Δωματίου, το οποίο εντυπωσίασε στο τελευταίο φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο. Και το Creepy όμως πρωτοπαρουσιάστηκε με επιτυχία, στο περασμένο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου.

Ιnfo: Creepy. Αστυνομικό Θρίλερ Μυστηρίου. Ιαπωνία 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Κιγιόσι Κουροσάουα. Παίζουν: Χιντετόσι Νισιτζίμα, Γιούκο Τακεούτσι, Τερουγιούκι Καγκάουα. Διανομή: Odeon.



εμφάνιση σχολίων