iDOCERS | Αγνός σημαίνει αμιγής

«Αγνός σημαίνει αμιγής, ατόφιος», σκεφτόμουν. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή, αυτής εδώ της πόλης, που κάθε μέρα με ανακατεύει το ίδιο βάναυσα με την ανυπόφορη πολλαπλότητά της. Σπάνια επιλέγω πια τις γραμμές του ΟΑΣΘ αντί για το ποδήλατό μου, και κάθε φορά που δε μπορώ να κάνω αλλιώς, βγαίνω από το λεωφορείο με το ίδιο άβολο μειδίαμα στα χείλη. Το πρώτο σοκ με το που εισέρχομαι σε όχημα της γραμμής του 6 είναι εκείνο της αγοραφοβίας. Σαν να οξύνονται επίτηδες οι αισθήσεις μου και τα βλέπω όλα κι όλους, και τα μυρίζω όλα κι όλους, και τα ακούω όλα κι όλους. Ακούω τις απαίσιες εξατμίσεις αυτού του κινητού μορφώματος που κατακλύζει τη Βασιλίσσης Όλγας· μυρίζω κάθε λογής ευωδία που εκπέμπουν άνθρωποι, μηχανές, μαγαζιά και δίκτυα παροχής του δήμου. Καπνισμένα αλλά μοδάτα ρούχα, αλκοολούχες ανάσες, μπουγάτσα με κανέλλα στις στάσεις, ξεχειλισμένες αποχετεύσεις πού και πού, οι 50 αποχρώσεις της βανίλιας σε γυναικεία αρώματα -σύμβολα της ξεχωριστότητάς μας... Πρόσωπα με το αμήχανο ύφος του ασανσέρ- αδύνατο να το αποφύγεις με 35 καθίμενους και 75 όρθιους -οι ίδιες ξανά και ξανά επιγραφές, κακόγουστες, άφωτες, πολύχρωμες, αρχαίες, μεταμοντέρνες- ή ακόμη χειρότερα, απλά μοντέρνες - αφίσες κάθε είδους θεαμάτων- μπουζούκια, μέγαρο, επιθεωρήσεις, ΚΘΒΕ... Όλα ένας αχταρμάς ασυνειδησίας, μηχανικότητας, όλα σύμβολα της επανάληψης και της έλλειψης αισθητικής μας...

Και κάθε μα κάθε φορά που πάω να καταλήξω στην άποψή μου για τον κόσμο και την κακόδμητη Θεσσαλονίκη με το φανταστικό μετρό και τα επενδεδυμένα με τσίχλες πεζοδρόμια, φτάνω στάση Δημαρχείο κι είναι ώρα να κατέβω. Το θέαμα απογοητευτικό, γιατί μου γκρεμίζει όλο το μίσος και όλη την αηδία και κείνο το μειδίαμα γίνεται χαμόγελο -το νιώθω, το παρατηρώ, γιατί κι εμένα με ξαφνιάζει. Αν τύχει κι η ατμόσφαιρα είναι καθάρια νιώθω το μεγαλείο του Ολύμπου στην καρδιά μου πριν προλάβω να σκεφτώ το νέφος που μου τον έκρυβε ως τώρα. Νιώθω τα ανθρωπάκια πώς χαιρόμαστε που παίρνουμε επιτέλους μια αρμυρή ανάσα- κι ας βρωμάει λίγο -και δεν είμαι ακόμη σίγουρη αν είναι η θάλασσα ή οι γλάροι που μας συγκινούν περισσότερο, που μας θυμίζουν κάτι ενδόμυχο κρυφό δικό μας. Σύμβολο εκείνη του νεύρου μας, πότε γαλήνιο και πότε φουρτουνιασμένο- και σύμβολα εκείνοι του πνεύματος, που κοιτά από ψηλά ό,τι κι αν έρθει. Από ένα παγκάκι χαζεύω πάλι το Λευκό Πύργο που τόσο μερικές φορές μου φαίνεται αστείος· πώς ξέμεινε ανάμεσα στη θάλασσα και το τσιμέντο, να γεφυρώνει ένα χάσμα αγεφύρωτο ανάμεσα σε φύση και ανθρώπους...

Ένας παππούλης που μόλις κάθισε δίπλα μου μού διακόπτει όμως τις σκέψεις:
«Ποιο είναι το όνομά σου κορίτσι μου;», του απαντάω «Βαρβάρα». Γνωστή μου ήταν η ιστορία της Αγίας αλλά την ξανάκουσα· με προσοχή. Ανακουφισμένος στο κάθισμά του, γλυκός και γραφικός στην όψη, με σκούρα εκφραστικά γυαλιστερά μάτια, διψάει για συζήτηση και νουθεσίες. Μετά τα εσαγωγικά και τις παρουσιάσεις, του ξετυλίγω κι εγώ τις σκέψεις μου για τη Θεσσαλονίκη, που με ταλαιπωρούν από την ώρα που αποφάσισα να βγω Κυριακή πρωί απ' το σπίτι. Στο άκουσμα εκείνης της ιδέας που όλο καταλήγω τελευταία -ότι αγνός είναι ο αμιγής, ο ολοκληρωτικά ολόκληρος- σαν να παγώνει, σαν να σαστίζει λίγο... σκύβει το κεφάλι και στοχάζεται.

Σηκώνεται, ανεβαίνει στο παγκάκι όρθιος, κοιτά πρώτα τη θάλασσα, μετά τον Πύργο, μετά την πόλη, μετά εμένα, σηκώνει το δείκτη κατά τον Πλάτωνα, χαμογελάει, και με μια ψιθυριστή κραυγή ψυχής, που έχει χρόνια να μιλήσει, μου λέει: «Δύο πράγματα είναι ολοκληρωτικά ολόκληρα, ο Θάνατος, κι ο Έρωτας. Και τα δυο όταν συμβαίνουν, εσύ δεν είσαι πια απλά εσύ, είσαι... ενωμένος. Γιατί αυτό είναι Αγνότητα, να ξεχνάς το μικρό εαυτό σου». Και ξανακάθεται δίπλα μου ατάραχος· σαν να μην έγινε ποτέ όλη η σκηνή που είδα. Γελώ ακόμα.

Το «Θ» του θανάτου βγήκε σα μαχαίρι δίκοπο απ' τη γλώσσα του, το «Ε» του έρωτα ήταν ολόκληρο ταξίδι.

εμφάνιση σχολίων