Υπάρχουν δύο είδη σιωπής: η σιωπή που προηγείται της ομιλίας/του γεγονότος και η σιωπή που έπεται. Η επίθεση στο Παρίσι, Παρασκευή και 13 έχει τη δράση και έπειτα την αντίδραση, αλλά υπάρχει και προηγούμενο στην αφήγηση. Από εκεί πρέπει να εκκινήσει η κουβέντα. Όμως, δε βρίσκω συνετό, τώρα, αυτή τη στιγμή να «φωνάξω» για το πολιτικό context. Το θεωρώ ασέβεια. Ασέβεια στους νεκρούς και στους συγγενείς αυτών που πραγματικά θρηνούν. Στους νεκρούς του Παρισιού, της Βηρυτού, του Αιγαίου, της Μεσογείου. Σιωπή, έστω για μία μέρα. Είναι ζήτημα σεβασμού.
Έπειτα, δάκρυα. Κροκο – δείλια δάκρυα. Η επίθεση στο Παρίσι είναι μία είδηση (πιο) άμεσης εμπλοκής. Είναι στην καρδιά του Δυτικού πολιτισμού μας. Μας συνταράσσει γιατί το κακό έφτασε από τη γειτονιά, στο σπίτι μας. Συμπάσχουμε γιατί το Παρίσι είναι πιο κοντά από τη Βηρυτό, χιλιομετρικά, πολιτιστικά; Φευ. Τι κι αν η Βηρυτός ήταν το “Παρίσι της Μέσης Ανατολής”. Μία επίθεση στη Βηρυτό, δεν είναι επίθεση στον πολιτισμό μας, στο σπίτι μας, άρα δεν συνιστά είδηση άμεσης εμπλοκής. Φευ. Είναι, πλέον και δικό μας πρόβλημα.
Φοβάμαι, αλήθεια. Γιατί η ιστορία κάνει επικίνδυνους κύκλους. Και ο παραλογισμός δεν αντιμετωπίζεται με παραλογισμό. Οι μελετητές επικρίνουν τις παρεμβατικές πολιτικές της Δύσης στη Μέση Ανατολή από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και τον 1ο πόλεμο του Κόλπου. Κι ύστερα αναρωτιέμαι, αν ο S. Huntington είχε εν τέλει δίκιο. Αν δηλαδή, σήμερα, μιλάμε πέρα από την πάλη των τάξεων και για την πάλη των πολιτισμών. Μία σύγκρουση ιδεολογικών κατασκευών σε ιστορικό, εθνολογικό, κοινωνιολογικό και φιλοσοφικό επίπεδο που εξάρει το φανατισμό εκατέρωθεν. Μία σύγκρουση, που μεταβάλλει επικίνδυνα τις πολιτικές δομές των πολιτισμών – ο ξεριζωμός των Σύρων και οι «εγκλωβισμένοι» Κούρδοι. Και καθώς η ισορροπία δυνάμεων φαντάζει de facto διαταραγμένη, πρέπει να αναλογιστούμε, αν η θέαση του προβλήματος καταλήξει σε εκ νέου, πιο βίαιες μιλιταριστικές πρακτικές, μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στο σκοτάδι που θα ακολουθήσει; Γιατί σε τελική ανάλυση, η casus belli ανάγνωση θα δημιουργήσει μεγαλύτερο αιματοκύλισμα άμαχου πληθυσμού. Ο S. Huntington σωστά λέει ότι «εκείνο που καθορίζει τη δυτική κοινωνία δεν είναι τα Levi's και η Coca-Cola, αλλά η Magna Carta του 13ου αιώνα».
Η σιωπή, για σήμερα, για τώρα, είναι η στοιχειώδης αρχή που πρέπει να επιδείξουμε. Είναι ζήτημα σεβασμού. Όλα τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες και μεγαλοστομίες που εξυπηρετούν το «εγώ». Κι έπειτα, αυτό το «εγώ» σύντομα θα εξαλειφθεί γιατί το πρόβλημα είναι συλλογικό. Και έτσι θα προκριθεί το «εμείς». Για σήμερα, για τώρα, σιωπή. Κι όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δε μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.
εμφάνιση σχολίων