Κάποια στιγμή η παράνοια πρέπει να τελειώσει. Το χάρισμα της λογικής πρέπει να αξιοποιηθεί και να μας αποδείξει το γεγονός που οι επιστήμονες το λένε ανωτερότητα στο είδος μας. Η λογική καλλιεργείται με τη μόρφωση αλλά δεν εξελίσσεται, παρά μόνο πιστοποιεί τους κανόνες της κοινής λογικής που όλοι προσπαθούμε να τηρούμε χωρίς περισσότερη ανάλυση. Η λογική του ένα συν ένα δεν χρησιμοποιείται από το μεγαλύτερο ποσοστό.
Και κάπως έτσι χάνομαι πάλι μέσα στις ίδιες μου τις σκέψεις προσπαθώντας να αναζητήσω την αλήθεια μέσα μου, την αλήθεια στις ίδιες μου τις πράξεις, πράξεις που πολλές φορές με κάνουν να αναρωτιέμαι αν στα αλήθεια είμαι εγώ που τις έπραξα. Εάν αυτά που κάνω και αυτά που λέω συνδυάζονται και αν με αντιπροσωπεύουν. Μακάρι να ήξερα ποιος είμαι αλλά μακάρι αυτή η αναζήτηση να μη σβήσει πότε.
Πέφτω συχνά από γκρεμούς χωρίς λόγους, φτάνω τον εαυτό μου σε σημεία που δεν ξέρω άμα αντέχει, μόνο για να δω αυτό που θέλω και να αυξήσω τις αντοχές μου. Πέφτω από γκρεμούς γιατί μου αρέσει να σκοτώνομαι, έχοντας βιώσει την απόλυτη ελευθερία διαμέσου της πτώσης μου. Ψάχνοντας αδιάκοπα για την παιδική μου συμπεριφορά μέσα από τα πλέγματα της ωριμότητάς μου σε έναν δρόμο δύσκολο που μόνος μου έχω φτιάξει…
Γιατί τα εύκολα είναι για τους έξυπνους που βαριούνται, ενώ τα δύσκολα είναι για τους χαζούς φιλόδοξους της δικής μου τάξης. Τι θα φανεί χρήσιμο στο μέλλον προερχόμενο από το παρελθόν και τι θα φανεί καταστροφικό. Έχω χάσει τους στόχους μου, έχω βγει από την ηλίθια πραγματικότητα για να ψάχνω πράγματα ανούσια, σε έναν κόσμο που η σημασία πάντα δίνεται στην έκρηξη και όχι στην αιτία της.
Η λέξη επιλογή μού φαίνεται πολύ δικτατορική, όταν δεν υπάρχει επιλογή που να περιέχει το να μην επιλέξω τίποτα. Είμαι σαν ένας ανίκανος ζωγράφος που το ούζο θα το ζωγράφιζα σαν όπλο ενάντια στην ακατανόητη μοναξιά μου, η οποία έχει στηθεί για εκτέλεση γνωρίζοντας ότι ο φταίχτης είναι αυτός που πυροβολεί και το θύμα είναι ο πυροβολημένος. Η δύναμή μου εξασθενεί και νιώθω τόσο αδύναμος και τόσο λίγος μπροστά στο ταμπουράκι της ζωής… Και αυτό παίζει, παίζει, δεν σταματά και εγώ χορεύω, χορεύω, χωρίς να ξέρω τα βήματα…
εμφάνιση σχολίων