Είναι ο καιρός βροχερός και λίγο θέλει η διάθεση για να χαλάσει. Ένα τραγούδι που κάτι θα σου θυμίσει, ένα παλιό σημείωμα κολλημένο-ξεχασμένο στο ψυγείο να σε θυμίζει, και οι αναμνήσεις φρέσκιες, όπως το βρεγμένο χώμα απ’ τη βροχή. Το κοιτάς σαν χαζός και ανοίγεις το ψυγείο να βάλεις λίγο γάλα στον καφέ. Γιατί, βλέπεις, μόνο αυτόν πίνεις μέτριο. Μάλλον μας αρέσει να πονάμε, είναι στη φύση μας να κυνηγάμε το άπιαστο, ο άλλος έχει φύγει και εσύ μένεις εκεί. Εκεί; Εκεί πού; Στις αναμνήσεις, στα σχέδια που μείνανε μισά, στις υποσχέσεις, στο άρωμα που κάθε φορά που ξαπλώνεις στο κρεβάτι σού έρχεται στη μύτη και ας έχεις αλλάξει χίλιες φορές τα σεντόνια. Κάθε φορά που ερωτεύομαι καταλήγω να κοιμάμαι στον καναπέ. Ξαπλώνεις, αφήνεις ανοιχτή την τηλεόραση για να ξεχνιέται το μυαλό και ας μην ξεχνιέται, κοιτάς φωτογραφίες, «δεν τελειώσαμε» ψιθυρίζεις στον εαυτό σου και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες. Γιατί οι μέρες περνάνε, τα βράδια είναι που δεν κυλάνε με τίποτα.
Και έρχεται πάλι το πρωί. Με νέες ελπίδες και προοπτικές πασχίζεις να γεμίσεις τη μέρα σου, να μη προλάβεις να σκεφτείς, ψεύτικα χαμόγελα και ανώφελες συζητήσεις. Και αν κάπου τον δείς τυχαία, πάλι θα νιώσεις αυτό το μούδιασμα σε όλο το κορμί, θα τραβήξεις ένα τσιγάρο από το πακέτο, θα πάρεις μια βαθιά ανάσα και θα υποκριθείς πως όλα είναι χαλαρά, ότι καλοπερνάς και χαμογελάς και λες βλακείες να χαλαρώσεις. Ούτε βλέμμα, αλλά με την άκρη του ματιού έχεις δει την κάθε λεπτομέρεια πάνω του/της. Φαίνεται καλά, σκέφτεσαι και χαίρεσαι γι' αυτό. Και ας είσαι εσύ χίλια κομμάτια. Δεν ωφελεί πια ούτε να μιλήσεις. Περνάει η ώρα και φεύγεις και τότε ρίχνεις τη μάσκα από το πρόσωπό σου. Μετράς τις μέρες που έχεις αφήσει τον εαυτό σου έτσι, μισό, άδειο. Ο έρωτας λένε είναι ένα όμορφο συναίσθημα που νιώθουν δύο άνθρωποι ταυτόχρονα. Γι' αυτό και όταν σε βλέπω ακόμη χαμογελάω ασυναίσθητα και ό,τι και να έχει γίνει θέλω να πέσω στην αγκαλιά σου.
Και να τα λέτε αυτά που νιώθετε, γιατί καμιά φορά και ο άλλος νιώθει τα ίδια. Όμως προσέξτε, γιατί μερικοί άνθρωποι είναι αδύναμοι. Μπορεί να σας ξαναφήσουν για τον ίδιο λόγο που σας άφησαν και την πρώτη φορά. Γιατί φοβούνται. Όμως από το να σ’ αγγίζουν και να φοβούνται μη σε χάσουν είναι προτιμότερο μάλλον να μην σ’ έχουν και να σε πληγώνουν. Γιατί αυτά που θα έκανες εσύ γι’ αυτούς δεν θα τα έκαναν αυτοί για σένα και ας λένε πως σε νοιάζονται και θα 'ναι πάντα εδώ. Κοιτάξτε το εδώ να είναι εδώ δίπλα σας και όχι εδώ στην καρδιά και στο μυαλό. Γιατί οι πράξεις δυστυχώς είναι που μετράνε, όχι τα λόγια. Με τα λόγια μένουμε αγκαλιά κάθε βράδυ ως το πρωί και σκεφτόμαστε γιατί όλα αυτά δεν γίνανε πράξεις.
εμφάνιση σχολίων