Η Στέργια Κάββαλου σκέφτεται και γράφει με αφορμή το βιβλίο
Η πορεία από τη μοναχικότητα της μήτρας σε εκείνη του διαδικτύου γράφτηκε με μολύβι. Σε οικογενειακούς τοίχους που τα χνάρια του σβήστηκαν, σε σχολικά θρανία που δεν αγαπήθηκαν, σε αδέξια κατεβασμένα φερμουάρ. Ναι. Οι πρώτες στάσεις είναι πάντα φαμιλιάλ. Ο στενός κύκλος των τριών γίνεται συμμαθητές, μαρκαρίσματα στεγνών ονομάτων στο απουσιολόγιο. Μετά έρχεται ο έρωτας. Όχι το συναίσθημα. Εκείνος ο λίγο ασυναίσθητος, λίγο εξ’ ανάγκης. Για να τελειώσεις. Και εσύ και οι παρτίδες σου μαζί του.
Το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Λαμπράκου «Αναμνήσεις από το Ρετιρέ» (εκδ. Γαβριηλίδης) βλέπει τη ζωή όχι βόλτα σε λιβάδι αλλά πτώση από λόφο. Μια ελεύθερη πτώση στο οξύμωρο της ελεύθερης βούλησης. Είναι κομψό, μικρό και μαύρο. Πασπαρτού. Για να τη βγάλεις τη μέρα. Κυρία. Μιλάει από την πιο καθαρή περιοχή της σκέψης σου. Ωμά. Για να στα πει όπως είναι. Δύσκολα.
Ένας μονόλογος που σκαρώνει από τη μοναξιά του την πιο γνήσια αλληλεγγύη. Ένας δευτεραγωνιστής της ζωής μα πρωταγωνιστής του σύμπαντος που αφουγκράστηκε του κόσμου τα παράλογα και τα έφτυσε με σπερματική αναίδεια σε παρθένα γη. Για να πιάσουν τόπο. Λίγο πριν δηλώσει αυτοκτονία στους νευρώνες του διαδικτύου. Λίγο πριν οι Άντρες της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος γίνουν οι πρώτοι άνθρωποι που θα έσπαγαν την πόρτα του, παρακινημένοι από τα απεγνωσμένα SOS των θαμώνων, που- λες και τα βλέπω μπρος μου- αναβόσβηναν με μανία στις απανταχού οθόνες.
Το μανιφέστο του ήρωα Μανόλη Αλεξανδράκη είναι ηλεκτρονικό. Τέτοια και η διαβίωσή του. Έξυπνος χειρισμός πιστωτικών συστημάτων. Το σχεδόν αρχέγονο κωλόχαρτο φτάνει στο ρετιρέ με κλικ. Όπως το delivery boy. Η μουσική που σπάει τη σιωπή του είναι ο ήχος των δαχτύλων πάνω στα πλήκτρα. Και είναι η καλύτερη όλων. Με τη θέαση του κόσμου να διεκδικεί το ψηφιακό της μονόδρομο. Όχι για κείνον, για όλους μας.
Μένω σε υπόγειο. Μα οι αναμνήσεις μου είναι από το ρετιρέ. Νόμιζα ότι θα μου έλειπαν τα κομμάτια ουρανού. Κι όμως. Κρατώ το μοναδικό μου παράθυρο κλειστό. Κάποιες μέρες η κουρτίνα μετακινείται λες μόνη της. Για να με βάλει στιγμές στο παιχνίδι. Τι μου δείχνει; Κάτι τσίγκινες καρέκλες κήπου και τα πράσινα φυλλώματα της γειτόνισσας. Αυτά είναι το δελτίο καιρού μου. Άμα χρυσίσουν ακούνητα και διψασμένα, έχει ηλιόλουστη μέρα. Σήμερα βαθυπράσινα τραμπαλίζονται σε αργές βεντάλιες, φυσάει.
Οι λέξεις του Γιώργου Λαμπράκου κάνοντάς με συνένοχο της μοναχικής τους ησυχίας με έβγαλαν έξω. Από τη σιωπή μου. Θα βάλω το little black book μαύρο φόρεμα. Θα εγκαταλείψω τα εικονικά δίκτυα και θα ρίξω τα δίχτυα μου στον πραγματικό κόσμο. Με φινέτσα και μειδίαμα “I am not alone” αισιοδοξίας. Ένα βήμα πριν γίνω κι εγώ εργαλείο του εργαλείου μου.
Η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Στέργιας Κάββαλου λέγεται «Αλτσχάιμερ Τρανς» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τετράγωνο.