ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Σύμφωνα με έρευνα η εφημερίδα έχει στηρίξει σχεδόν όλα τα πραξικοπήματα των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική -όπως και με την ελληνική χούντα…
INFO WAR, ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ
7 Φεβρουαρίου 2019
«Πρόσφατη έρευνα στα αρχεία της «ναυαρχίδας» του αμερικανικού φιλελευθερισμού αποδεικνύει ότι η εφημερίδα έχει στηρίξει σχεδόν όλα τα πραξικοπήματα που πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική. Όπως έκανε δηλαδή και με την ελληνική χούντα. «Μήπως είναι καιρός για ένα πραξικόπημα;» τιτλοφορούσε μεγάλη ανάλυσή της η εφημερίδα New York Times, πριν από μερικούς μήνες. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική κοινωνία το ερώτημα ακούγεται εξίσου εξωπραγματικό με το να αναρωτιέσαι αν είναι καιρός για μια γενοκτονία ή για ένα ολοκαύτωμα. Οχι όμως στις ΗΠΑ. Και όχι για τους φιλελεύθερους αναγνώστες των New York Times. Πρόσφατη έρευνα που πραγματοποίησε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Ανταμ Τζόνσον αποδεικνύει ότι στα δώδεκα μεγάλα πραξικοπήματα και στρατιωτικές εισβολές που έχουν πραγματοποιηθεί στη Λατινική Αμερική, από την εποχή της ίδρυσης της CIA, η εφημερίδα στήριξε ανοιχτά τα δέκα, ενώ κράτησε ουδέτερη στάση στα δύο (στις εξελίξεις που προηγήθηκαν της αμερικανικής εισβολής στη Γρενάδα το 1983 και στο πραξικόπημα στην Ονδούρα το 2009).
Σε αρκετές περιπτώσεις την «ευθύνη» για το πραξικόπημα έφερε είτε ο λαός, που είναι κατώτερος των περιστάσεων, είτε ο πρόεδρος που ανατρέπεται
Ολοκληρωτικά απούσα στα κεντρικά άρθρα γνώμης της εφημερίδας ήταν κάθε αναφορά στον ρόλο της Ουάσινγκτον και συγκεκριμένα της CIA, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις την «ευθύνη» για το πραξικόπημα έφερε είτε ο λαός, που είναι κατώτερος των περιστάσεων, είτε ο πρόεδρος που ανατρέπεται. Συγκεκριμένα, στο πραξικόπημα της Βραζιλίας το 1964 η εφημερίδα κατηγόρησε την αδυναμία των Βραζιλιάνων να επιλέξουν «ηγέτες με κύρος», ενώ για το πραξικόπημα στη Χιλή το 1973 σημείωνε ότι «μεγάλο τμήμα της ευθύνης ανήκει στον άτυχο Αλιέντε». Οι Αργεντίνοι, σύμφωνα με τους New York Times, «έδειξαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη μετάδοση ενός αγώνα ποδοσφαίρου παρά για την ανατροπή της προέδρου Ισαμπέλ Περόν από τις ένοπλες δυνάμεις» το 1976.Το γεγονός ότι σε όλα τα προηγούμενα πραξικοπήματα χρησιμοποιήθηκαν απάνθρωπες μορφές βασανισμού (που περιλαμβάνονταν σε εγχειρίδια του αμερικανικού Πενταγώνου) αποκαλύπτεται συνήθως με καθυστέρηση μερικών χρόνων ή και δεκαετιών από κάποιο editorial της εφημερίδας. Εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος με τον οποίο επαναλαμβάνονται σχεδόν αυτολεξεί τα ίδια επιχειρήματα για την «αντιδημοκρατικότητα» εκλεγμένων προέδρων όπως ο Αλιέντε, ο Ούγκο Τσάβες και τώρα ο Μαδούρο, οι οποίοι «μην έχοντας νομιμοποίηση», επιχειρούν να «παρακάμψουν το κοινοβούλιο και τη Δικαιοσύνη» – εξαίρεση αποτελούν οι περιπτώσεις όπου η Δικαιοσύνη δικαιώνει τους ηγέτες, οπότε η εφημερίδα βεβαιώνει τους αναγνώστες της ότι οι δικαστές ελέγχονται από το καθεστώς.