Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ελπίδα, ζωντανή

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ είναι πολύ μεγαλύτερη από τα γεράματα. Αυτές οι λέξεις δεν είναι δικές μου, τις έχω διαβάσει σ’ ένα βιβλίο και είναι δυστυχώς πολύ αληθινές. Πες μου είναι αλήθεια ότι οι μεγάλοι περνούν εδώ μια πολύ δύσκολη εποχή; Όχι. Δεν είναι αλήθεια. Οι μεγάλοι έχουν ήδη διαμορφωμένες αντιλήψεις για το πώς πρέπει να φέρονται και για τη ζωή γενικά. Εμείς οι νέοι έχουμε διπλή αγωνία να διατηρήσουμε τις απόψεις μας σε μια εποχή που όλα τα ιδανικά καταστρέφονται, που οι άνθρωποι δείχνονται από την κακή τους πλευρά, που αμφιβάλλει κανείς για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και το Θεό.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ στο πίσω σπίτι πέρασαν μια δύσκολη εποχή, δεν μπορεί να φανταστεί πόσο δύσκολη ήταν η εποχή αυτή και τι προβλήματα ορμούσαν πάνω σε μας τους νέους. Προβλήματα για τα οποία ίσως να είμαστε ακόμα πολύ τρυφεροί και που όμως έπρεπε να τα ξεπεράσουμε γιατί μας πίεζαν παρά τη θέλησή μας.

ΟΤΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΟΜΙΖΑΜΕ ότι είχαμε βρει μια λύση αυτή η λύση καταρριπτόταν δυστυχώς έπειτα από λίγο εκ των πραγμάτων. Αυτό είναι το δύσκολο μ’ αυτή την εποχή.

ΙΔΑΝΙΚΑ, ΟΝΕΙΡΑ, ΩΡΑΙΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ, όλα αυτά δεν μπορούν να κρατήσουν. Χτυπιούνται και καταρρίπτονται από την τρομερή πραγματικότητα και καταστρέφονται τελείως. Είναι θαύμα ότι δεν έχω χάσει τελείως τις ελπίδες μου, παρόλο που φαίνονται παράδοξες και ανεκπλήρωτες.

ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΣΥΓΚΡΑΤΟΥΜΑΙ, ΤΙΣ ΚΡΑΤΩ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ γιατί θέλω να πιστέψω παντού και πάντα στο καλό του ανθρώπου. Δεν μπορεί να καταφέρει κανένας να τοποθετήσει την ανθρωπότητα με βάση τον θάνατο, την κακομοιριά, την ανακατωσούρα. Βλέπω ότι ο κόσμος σιγά-σιγά καταρρέει όσο πάει και περισσότερο και γίνεται μια έρημος κι όλο δυνατότερα πλησιάζει η βροντή που θα σκοτώσει και μας, νιώθω τον πόνο των χιλιάδων και όμως άμα κοιτάξω προς τον ουρανό, σκέφτομαι ότι όλα αυτά κάποτε θα γυρίσουν στο καλό, δε γίνεται.

ΟΤΙ Η ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΕΛΟΣ, ότι η ειρήνη και η ηρεμία θα βασιλεύσει πάλι όπως και η τάξη σ’ αυτόν τον κόσμο. Εν τω μεταξύ όμως εγώ πρέπει να διατηρήσω τα ιδανικά μου. Σε εποχές οι οποίες όταν έρθουν θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να κρατηθούν.


Απόσπασμα από το βιβλίο της Άννα Φρανκ, Το Ημερολόγιο, εκδ. Πατάκης. Η Άννα Φρανκ ήταν Γερμανοεβραία μαθήρια που ζούσε στο Άμστερνταμ, κατά την διάρκεια του Β ‘ Παγκοσμίου Πολέμου. Het Achterhuis (Το πίσω σπίτι) ή Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ ή ημερολόγιο μιας νέας, όπως είναι ο αγγλικός τίτλος, ονομάζεται το ημερολόγιο που κρατούσε, για όσο καιρό κρυβόταν με την οικογένειά της από τους Γερμανούς, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο καταφύγιο της οικογένειας στο Πρίσενγκρατς, που λειτουργεί σήμερα ως μουσείο με την ονομασία «Σπίτι της Άννας Φρανκ». Η Άννα Φρανκ και η οικογένειά της συνελήφθησαν από τη Γκεστάπο. Επέζησε μόνον ο πατέρας της, Όττο Φρανκ, χάρη στον οποίο εκδόθηκε το ημερολόγιο. Το ημερολόγιο έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες και ως σήμερα έχει πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.

Via Ιthaque.gr

εμφάνιση σχολίων