Μα όχι σε ήχο. Σε ένταση.
Μα όχι σε ένταση πτώσης.
Σε ένταση ψυχής.
Η πραγματικότητα αυτή, ορθώνεται πάνω απο όλους μας
περιγελώντας μας για την ανημποριά μας.
Να νιώθεις την αδικία του κόσμου στο πετσί σου.
Στα μάτια μικρών παιδιών που γελούν
και παίζουν μες τα χώματα και τις λάσπες ξυπόλητα,
με βρόμικα χέρια και ρούχα.
Κι όμως γελούν. Χαίρομαι τόσο που δεν καταλαβαίνουν.
Μακάρι να μπορούσαμε να κρατήσουμε την ψυχή και το βλέμμα τους καθαρά.
Μακάρι η ζωή να ήξερε, να υπήρχε Θεός... ενέργεια... δύναμη...
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!
Κατασκευάσματα για να γεμίζουμε τις φουσκωμένες από επίγειες απολαύσεις Κυριακές μας.
Ποια συμπαντική δύναμη αποφασίζει να ξεριζώνει ανθρώπους?
να τους στερεί την μία και μοναδική ζωή που τους δόθηκε?
Το χρήμα μας κυβερνά. Το προσκυνάμε και προσευχόμαστε σ'αυτό
και του δίνουμε την δύναμη να μας καταστρέφει.
Ο Χαμένος τα παίρνει όλα.
Γιατί δεν του χει μείνει τίποτα πια...
Η εικόνα της σκηνής δεν θα ναι ποτέ η ίδια. Ούτε και η μυρωδιά της βροχής.
Κι ο κόσμος θα ναι πάντα άγριος και άδικος.
Όσο εμείς ψάχνουμε τα μέσα μας, ψυχές κουβαλούν τη ζωή τους όλη συμπιεσμένη σε μια βαλίτσα
αναγκασμένοι να ενταχθούν στην παγκόσμια ομάδα των ανένταχτων.
Ζήτω ο κόσμος των ίσων ευκαιριών!
Ζήτω! Οι αρχές, η ηθική, η δημοκρατία, η πολιτική.
Ας στήσουμε σήμερα, όλοι μαζι,
ένα χορό γύρω από τη βροχή.
Και μετά ας την χαζέψουμε γλυκά από το παράθυρο
ενώ καθόμαστε στο ζεστό μας δωμάτιο,
όσο κατασπαράζει εκείνους που δεν έχουν πια επιλογή άλλη,
από την εξορία...
Ζήτω...
εμφάνιση σχολίων