Ημέρα Κυριακή, με συνόδεψε στο Βόλο με το τρένο.
Αγόρασε τα εισιτήρια όλου του διαμερίσματος για να μπορεί να μου μιλάει ελεύθερα. Μου μιλάει στον πληθυντικό, δεν μου αγγίζει ούτε το χέρι.»
«19 Μαίου 1938
Γλυκό μου φως, αναπνοή μου, αίμα μου, Ένα μου, θεϊκά μαλλιά μου, μάτια μου, σφραγίδα της καρδιάς μου, στόμα μου γλυκό, απαντοχή μου, λύτρωσή μου, Αγάπη μου…
Δεν θ’ αργήσω να ‘ρθω. Κράτησέ με αρμονικά, απαλά, γλυκά, όπως μου αξίζει.
Μη μου τυραννιέσαι, αφού υψώθηκες μαζί μου, μια για πάντα στον υπέρτατο Βωμό!»
Άγγελος Σικελιανός γράμματα στην σύντροφο της ζωής του Άννα Σικελιανού.
Όλα εξηγούνται και όλα ανεξήγητα.
Συγχρονισμός αναπνοής.
Διαστολή της κόρης των ματιών.
Η έλξη ορίζεται πρώτα από το βλέμμα και μετά από τη συνείδηση.
Είναι φυσιολογικό και ανεξερεύνητο να θέλεις να μοιράζεσαι το χαμόγελο του άλλου.
Να μαθαίνεις τα μυστικά του, τον τρόπο που ξαπλώνει, να κάνεις τόσο χώρο όσο χρειάζεσαι εσύ να γίνεις το παζλ με μοναδική λύση, καμιά εναλλακτική.
Ίσως γιατί η απλότητα όλων των καθημερινών μας συνηθειών να μπορούν να παρασύρουν τις αποφάσεις μας τόσο απλά και στα μεγάλα, στα σπουδαία, που η φύση μας δίδαξε από καταβολής κόσμου.
Στη βιτρίνα κοιτάζεις ένα zευγάρι παπούτσια, χαμογελάς,
νιώθεις πως αυτά θα σε οδηγήσουν σε μεγαλύτερα βήματα.
Πρώτη φορά τα είδες εχθές και σήμερα το πρωί ξύπνησες νωρίς να προλάβεις να φορέσεις το καλό σου φόρεμα να πας να τα ξαναδείς εάν ακόμα σου ταιριάζουν.
Δεν άντεξες, το κατάστημα άδειο εκείνη την ώρα,
ήσυχο σαν να σε περίμενε να τα διαλέξεις.
Πέρασες την πόρτα, ρώτησες την τιμή, μα ήταν τόσο ακριβά όσο ένα ταξίδι.
Θα αγόραζες εισιτήρια, θα έφτιαχνες αναμνήσεις, προορισμούς
διαφορετικούς, ίσως να έβρισκες και ένα ακόμη πιο όμορφο
zευγάρι παπούτσια σ’ εκείνο το ταξίδι.
Τα πόδια σου γυμνά δίπλα τους, έτοιμα, ακούραστα,
πρώτη φορά θα γνώριζαν εσένα.
Θα τα πρόσεχες, θα τα γυάλιζες , θα τα φρόντιζες
και έτσι θα άντεχαν περισσότερο για χρόνια.
Μόνο αυτό ήθελες, από χθες που τα συνάντησες.
Δεν κοιμήθηκες, δεν σε ένοιαζε εάν θα άλλαζες γνώμη,
εάν θα έβρισκες ποτέ σου ομορφότερα.
Είχαν σχεδιαστεί για εσένα, τους έδωσαν το πιο όμορφο χρώμα
που είδαν ποτέ τα δικά σου μάτια, μόνο.
Δεν σε ένοιαζε, το ταξίδι πια ήθελες να το κάνετε μαζί.
Να δείξεις πού πήγες σχολείο, πού μεγάλωσες, το παιδικό σου δωμάτιο,
το κρυφό σου καταφύγιο, τους δίσκους σου τους αγαπημένους.
Μόνο αυτό.
Όλες οι στιγμές που θέλεις να ζήσεις,
αναπαύονται πάνω σε δυο μάτια, σε δυο παπούτσια.
Τότε ξέρεις πως δεν χρειάζεται να ψάξεις.
Υπάρχουν δίπλα σου.
Κι αν πάλι όχι, ξέρεις πως θα κάνεις τα πάντα για να έρθουν.
Θα τα φιλήσεις σαν να φιλάς πρώτη φορά.
Θα τ’ αγκαλιάσεις σε μέρες δύσκολες, σε νύχτες άυπνες.
Γιατί μόνο για εσένα γεννήθηκαν, για εσένα έμαθαν πρώτη
φορά να κολυμπούν, για εσένα περπάτησαν στον δρόμο σου.
Για να έρθουν να σε βρουν.
εμφάνιση σχολίων