Πάνω ακριβώς που άναψε η φλόγα η πιο καυτή τους
Και τώρα η Απόσταση εμπαίζει και γελά
Τους εραστές που άφησε να λιώνουν μοναχοί τους
Αυτή στο στήθος μούδιασμα κι αυτός μυαλό χαμένο
Αυτός ζητάει τα μάτια της κι αυτή μάτι δεν κλείνει
Έτσι η δίψα τους πικρά φουντώνει σαν ματωμένο
Ελάφι, αδάμαστο πριν, τώρα στη γης, μονάχο που αργοσβήνει
Θυμούνται πόθο, ορμές, γυμνά κορμιά, χείλια σαν κόκκινα άνθη
Τα σώματά τους μια γροθιά μπλεγμένα το ένα στο άλλο
Και ο καιρός που πεισμωτικά αρνιέται γρήγορα νά 'ρθει
Τις μεγεθύνει τις στιγμές και δε βαστάνε άλλο
Ω, κράτα τα χαλινάρια σου άλογο της καρδιάς
Η προσμονή θεριεύει την αγάπη σαν βότανο γιατρειάς.
εμφάνιση σχολίων