Βάζω παλτό και τσάντα στον ώμο. Φεύγω ήσυχη και χαμογελαστή. Γιατί έχω κάνει ειρήνη μέσα μου. Γιατί δεν με πειράζει πλέον που δεν αισθάνεσαι τίποτα για μένα. Δε με πειράζει ούτε η σιωπή σου, ούτε η άμυνα σου. Τους λογαριασμούς μου τους ξεπλήρωσα μέχρι τελευταίας δεκάρας. Μια σωστή ατζέντα σου όφειλα, την πήρες και αυτή. Καφέ και δερμάτινη δεν την ήθελες; Ορίστε λοιπόν, η τελευταία ανεξόφλητη οφειλή μου έπαψε να αιωρείται και αυτή μετέωρη σαν μια ανεξόφλητη ανάμνηση. Δε θέλω να έχω χρωστούμενα στο παρελθόν. Εσύ φυσικά δεν καταλαβαίνεις τίποτα από όλα αυτά. Είσαι τόσο χαμένος μέσα στην παρακμή και στα σκατά που κάποτε δήλωνες ότι είναι καλύτερα μιας και σε ζεσταίνουν. Κάτσε μέσα σε αυτά, γιατί ο ρόλος του σωτήρα και του οσιομάρτυρα δε μου ταιριάζει. Κόκκινο κραγιόν φοράω και μάλιστα πουτανιάρικο, όχι φωτοστέφανο. Άνοιξε τα στραβά σου βλαμμένε και δες το. Αλλιώς κάτσε και κοιτα το λερωμένο φλιτζάνι του καφέ. Στη τελική γιατί να προσπαθήσω να σώσω έναν άνθρωπο που δε θέλει να σωθεί; Που ξέρω εγώ από σκατά; Εγώ για αγάπη σου μιλούσα και εσύ κοίταζες σα χάνος. Που ξέρεις εσύ από αγάπη; Πως να μεταφράσεις τους κώδικες της αγάπης όταν δεν ξέρεις το χρώμα της, τη γεύση, την υφή της; Εσύ ουτε την υποψία της μοναξιάς δεν αντέχεις, βρίσκεις την παρέα του εαυτού σου ανυπόφορη, πότε πατάς σε σύννεφα και πότε σε λάσπες, γιατί ποτέ δε κατάφερες να ξεχωρίσεις το φτηνό από το άξιο. Το αυθεντικό συναίσθημα από την απομίμηση. Την αλήθεια από το ψέμα. Τη διαφορά του ερωτεύομαι τον έρωτα από το σε αγαπώ για αυτό που είσαι και σε ευχαριστώ. Ποια είμαι εγώ αυτή που θα στα μάθει όλα αυτά; Πρώην ερωμένη σου είμαι, δεν είμαι δασκάλα σου και αν έπαιξα κάποτε και αυτό το ρόλο είναι γιατί το γούσταρα και το γούσταρες. Έπρεπε σε αυτή τη ζωή να βρεθεί κάποια στο δρόμο σου και να σου δείξει κάτι διαφορετικό. Καθώς φεύγω, ένα αόρατο λουρί βγάζω από το λαιμό μου και το πετάω στην άκρη του δρόμου. Χάρισμα σου. Να το πάρεις και να το φορέσεις σε όποια εσύ γουστάρεις. Τέτοια αγάπη, να τη χέσω.
εμφάνιση σχολίων