Πάρε μαζί σου τὸν ἔρωτα κ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὄνειρα
ἔλα στὴν κάτω γειτονιὰ καὶ πές: Κορόνα γράμματα
ἐκεῖ ποὺ χάνεται ἡ ψυχὴ νὰ βυθιστεῖς.»
Νίκος Καρούζος - Βαθμίδες
Μνήμες σε τροχιά ταξιδεύουν.
Ανοίγουν τα φτερά τους, καρπούς να βρουν.
Ζέστη αναζητούν.
Σπίτι να υψωθεί τον κόσμο τους να αγκαλιάσει .
Γεννιόμαστε σε θερμό περιβάλλον μα σύντομα συνειδητοποιούμε
πως, το κρύο είναι αυτό που θα μας θρέψει.
Τα μανίκια μακραίνουν, τα πόδια παγώνουν,
οι αγκαλιές δεν φτάνουν και οι εποχές αλλάζουν.
Άνθρωποι αδύναμοι μεταναστεύουν τις μνήμες τους να συντηρήσουν,
να περισώσουν , να επιβιώσουν.
Και οι μνήμες μακραίνουν.
Γίνονται παντελόνια, μυρωδιές , γίνονται χάδια.
Οι μνήμες μακραίνουν, αποχωρίζονται σπίτια, φτιάχνουν δωμάτια,
υψώνουν παράθυρα τον ήλιο να τραβήξουν.
Μέσα σε κύκλους ζωές να χωρέσουν,
ανθρώπους ν’αγκαλιάσουν.
Μα οι κύκλοι έξοδο δεν έχουν, καταπίνουν για να χωρέσουν.
Τα σπίτια τετράγωνα , ορθογώνια επιθυμίες στιβάζουν.
Πόρτες συναντάς , δωμάτια καινούρια.
Τα χνώτα σου ζητούν να ζεσταθούν.
Μα η αγάπη δοκιμάζεται σε χαμηλές θερμοκρασίες.
Τις μνήμες σου ζητάει μανίκια να τις φτιάξει
τις μέρες σου να σώσει.
Τις νύχτες αν κρυώνεις θυμήσου τις γειτονιές.
Στα σπίτια σου απ’ έξω η ζέστη κατοικούσε.
Οι εποχές αλλάζουν.
Τα όνειρα ποτέ.
Οι άνθρωποι μεταναστεύουν.
Οι ψυχές τους, όχι.
Απομακρύνονται, τον ήλιο να πλησιάσουν προσπαθούν.
Όταν δεν τον βρίσκουν, χαμόγελο δεν έχουν.
Διστακτικά κοιτάζουν.
Σύννεφα αναζητάνε.
Φθινόπωρο ν’ ανασάνουν.
Παιχνίδια δεν γνωρίζουν.
Το κρύο θα τους θρέψει.
Τον έρωτα διαβάζουν.
Μα τα γράμματα δεν φτάνουν.
Και οι μνήμες μακραίνουν .
Τυλίγουν τις ζωές τους
σε κύκλους που γυρίζουν.
Έξοδο δεν έχουν.
Στα σπίτια τους πόρτες βάζουν.
Με καλοσύνη τα παράθυρα ασφαλίζουν.
Λουλούδια ν’ ανθίσουν, τον κήπο τους να θρέψουν.
Με το Ένα,
Με το Δύο,
Με το Τρία,
Κορόνα Γράμματα!
εμφάνιση σχολίων