Είναι απίστευτο πώς η καθημερινή πληρέστατη ενημέρωση που λαμβάνουμε μας αφήνει τόσο άδειους τελικά σε σκέψεις και συναισθήματα. Ίσα που προλαβαίνουμε να δείξουμε λίγο οίκτο, να οργιστούμε, να αναθεματίσουμε, να τρομοκρατηθούμε και να προβληματιστούμε στο βαθμό που μας υπαγορεύει ο συντάκτης της είδησης.
Εποχή ενός γκρίζου φθινοπώρου... Η επικαιρότητα δε σταματά στον ένα θάνατο μα βλέπει πέρα απ΄αυτόν άλλους θανάτους που έπονται. Στην πραγματικότητα τους προαναγγέλλει. Τρέφεται απ΄τους μελλοντικούς θανάτους, τρέφεται απ΄τον τρόμο που σκορπίζει, τρέφεται απ΄το σκοτάδι και την αβεβαιότητα.
Γκρίζα η εποχή του φθινοπώρου... Τούτου εδώ ειδικά. Σα συνέχεια άλλων εποχών ανθρώπινου πόνου. Οι πατρίδες και τα σύνορα. Οι πατρίδες με τα ερείπια και οι πατρίδες με τα συρματοπλέγματα. Οι πατρίδες οι παλιές και οι πατρίδες οι νέες. Οι πατρίδες των άλλων. Η πατρίδα του φόβου.
Όλα σε πρώτο πλάνο. Η επικαιρότητα σε τραβάει απ΄το μανίκι για να την κοιτάξεις κατάματα. Το ξέρεις πως κάτι γίνεται. Πάντα γίνεται κάτι. Εκεί που σου δείχνει το δάχτυλο πρέπει να κοιτάξεις. Μετέωρος ανάμεσα σε φόβο και υποψία ελπίδας. Στη ρωγμή ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Πάντα αυτή η ανασφάλεια του ακροβάτη. Ότι δηλαδή πέρα απ΄το σχοινί που περπατεί με φόβο, τον παραμονεύουν άλλοι μεγαλύτεροι φόβοι.
Σα συνέχεια άλλων εποχών ανθρώπινης υποτέλειας...
εμφάνιση σχολίων