Η ιεραρχία της πυραμίδας του Maslow μας δίδαξε πέντε επίπεδα ανθρώπινων αναγκών και επιδιώξεων. Κι η λογική επαληθεύει την ιεράρχιση τους, αφού οι φυσικές ανάγκες προηγούνται της επιδίωξης μας για ασφάλεια κι αυτή με τη σειρά της προηγείται της ικανοποίησης των συναισθηματικών μας αναγκών. Κάπου εκεί, τέταρτη στη σειρά προτεραίοτητας αλλά ψηλά στην ταξινόμηση σημαντικότητας, εμφανίζεται η ανάγκη σου για αυτοεκτίμηση, υπόληψη, είσπραξη σεβασμού κι αναγνώρισης. Στην κορυφή, στέκει η αυτοπραγμάτωση, σχεδόν άπιαστη έννοια και μακρινή για τον κάθενα. Συχνά κάποιος πεθαίνει αγωνιωδώς σκαρφαλώνοντας· πέφτει και ξαναπιάνεται κάπου ανάμεσα στα πρώτα τέσσερα σκαλιά της πυραμίδας σε μία αέναη λούπα.
Κάπου εκεί, λαχανιασμένη από το σκαρφάλωμα, με εντόπισα να κοιτάω προς τα πάνω στην κορυφή της ανηφόρας μου, να απλώνω το χέρι στο τέταρτο σκαλί. Καμιά φορά βλέπεις, η δίψα για ζωή μας σπρώχνει να κυνηγήσουμε αξίες και αγαθά υψηλότερα των ήδη πεπραγμένων μας. Χωρίς να έχουν περατωθεί τα πρώτα σκαλοπάτια, κάνεις ένα σάλτο και βρίσκεσαι να κόβεις βόλτες σε μια ανώτερη πνευματική κατάσταση που σήμερα σπανίζει. Λέγεται αξιοπρέπεια ή αυτοσεβασμός και χώνει τη μύτη του και στις κατώτερες ανάγκες μας, τις αψηφά και τις αποδυναμώνει μέσα στο μυαλό μας.
Κι αν κάποιοι λιγοψυχούν και μόνο στην ιδέα να κάνουν το σάλτο τους, κι αν σκεφτούν ότι αυτές οι επιδιώξεις είναι σαν δαχτυλίδια από καπνό που θα διαλυθούν στο πρώτο ανεμομάζωμα, τότε εγώ, μισοσκαρφαλώμένη στο τέταρτο σκαλί μου, θα συμπονώ αλλά δεν θα συμπάσχω.
Κι αν είναι να μείνω παγιδευμένη, χωρίς σκαλιά από κάτω για να κατεβώ στην τρομάρα μου, ας είναι έτσι· να στέκω εδώ, ψηλότερα από άλλους, παγιδευμένη μέσα στον κύκλο της αξιοπρέπειας μου.
Κι αν μου στερήσεις τη δουλειά μου, τους πόρους μου και τα ασφαλή μου βαρετά πρωινά, εγώ πάλι θα λέω ότι τουλάχιστον έχω άλλο ένα μόνο σκαλί να ανέβω για να τερματίσω την θεωρία του Maslow.
Τουλάχιστον, έχω σηκώσει το κεφάλι προς τα πάνω και έτσι πορεύομαι με γαλήνη και ψυχική ηρεμία. Κι αν σε ζηλέψω εσένα που όλα τα καταπίνεις και καθώς πνίγεσαι σωπαίνεις, να θυμάσαι πως θα είναι μόνο για μία αδύναμη στιγμή μου, που θα κρατήσει όσο το τσιγάρο μου. Κι αν με ζηλέψεις που σε κλώτσησα στο σκαρφάλωμα μου και τώρα σου γυρνάω την πλάτη, να ξέρεις ότι θα είναι για όλη σου τη ζωή.
Όσο εγώ θα κολυμπάω στα ανοιχτά, εσύ θα βγάζεις τον σκασμό και θα καλάρεις ό,τι ξεβράζει το κύμα στα πόδια σου.
Κάποιες εξαιρέσεις, υπάρχουν για να δίνουν ποιότητα στο πέρασμά μας από τον χρόνο. Κι αν μου στοιχίσει μία στιγμή αξιοπρέπειας όσο μου στοίχισαν οι προσπάθειες μου για να φτάσω στο σήμερα και πάλι δε θα το σκεφτώ στιγμή. Το μόνο που με απειλεί όταν γυρνάω την πλάτη μου σε σένα, είναι ο φόβος· ο φόβος ο δικός μου που τον μυρίζεσαι και λαχταράς να γραπωθείς απ’ αυτόν για να με σύρεις πάλι κάτω.
Γι αυτό, για να σωθώ και να μείνω ψηλά στην πυραμίδα, είπα πια να μην φοβάμαι. Θα γίνω όσα σκιάζεσαι· θα γίνω όλα όσα φοβάσαι ότι μπορώ να γίνω.
εμφάνιση σχολίων