Χρόνια τώρα διασκεδάζω με τις ίδιες μουσικές. χαζεύοντας τα ίδια τοπία. Πατάω rewind στις αγαπημένες σκηνές και f.forward στα λάθη.
Χρόνια τώρα ψάχνω το restart και κάθε φορά νομίζω πως το βρίσκω. Μα όταν το πατάω ανοίγω τα μάτια, οι τίτλοι τέλους πέφτουν κι εγώ συνεχίζω από εκεί που έμεινα πριν τα κλείσω.
«Κάθε τέλος και μιαν αρχή» λένε. Μα η δικιά μου αρχή έπεται άνω τελείας και παραλείπει το κεφαλαίο. Κάπου εκεί αποφασίζω ν’ αλλάξω παράγραφο και όταν έρχεται η ώρα να γράψω το κυρίως θέμα συνθέτω επίλογο. Μετά από πολύ προσπάθεια καταφέρνω να τον βαφτίσω πρόλογο και ξαναρχίζω. Λίγα μέτρα παραπέρα πέφτω σε καθρέφτη. Κι αντί να καμαρώσω το είδωλο αυτού που έχω δίπλα μου, κοιτάζω το φόντο που ξεδιπλώνεται πίσω μου..
Ξαφνικά αποφασίζω ν’ αλλάξω διαδρομή. Κι εκεί που προχωράω σκοντάφτω στο δέντρο και χάνω το δάσος. Λίγο παρακάτω συναντάω μια ταμπέλα. «δρυμός του μέλλοντος» γράφει. Μαζεύω τα πράγματά μου και στρίβω προς τα εκεί. Μένω για λίγο. Λούζομαι σε νέες πηγές κι απολαμβάνω τη μαγική αφόρμιση της λήθης μου.
Έμαθα να προσηλυτίζω τη μνήμη μου. Να φυλακίζω τα λόγια μου στον κλειστό κλοιό του ακροατή εαυτού μου. Να δίνω υποθετικές απαντήσεις στα διαχρονικά μου ερωτήματα. Να καταδικάζω τα θέλω μου σε ισόβια κάθειρξη. Να προσαρμόζομαι στη βεβαιότητα του «ποτέ» και να ευγνωμονώ για την εμπειρία του «κάποτε».
Κι αυτό που πολεμάω περισσότερο; Ο φόβος να μην κλίνω τον ενεστώτα με καταλήξεις αορίστου…
εμφάνιση σχολίων