Υπόθεση #NRomanos
DOC TV
2 Δεκεμβρίου 2014
Από τον Μao Tse Tung
Η υπόθεση του Ρωμανού είναι μια υπόθεση γύρω, μέσα και πάνω στον Φόβο. Ο Ρωμανός που δεν φοβάται το κράτος και τον θάνατο. Το κράτος που φοβάται τον Ρωμανό λόγω της αδιαμεσολάβητης σχέσης του με την ελευθερία. Η κοινωνία που φοβάται την αδιαμεσολάβητη σχέση του Ρωμανού με την ελευθερία, γιατί η δική της σχέση διαμεσολαβείται από το κράτος και τον φόβο που η σχέση αυτή καθιστά ως συνθήκη. Ο φόβος των ταραχών που θα ξεσπάσουν, αν το φοβισμένο κράτος δεν πάψει να φοβάται τον άφοβο Ρωμανό. Ο φόβος να νικήσουμε τον φόβο του κράτους, γιατί ο φόβος είναι το όριο με το οποίο μετράμε την ελευθερία μας. Και φοβάμαι πως ο συλλογικός φόβος της ελευθερίας είναι ο πιο καθολικός και ανυπέρβλητος φόβος. Φοβάμαι πολύ.
Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας
Aπό τη Μαρία Μανωλέλη
Το οπλισμένο χέρι του Κορκονέα δεν πέτυχε μόνο τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο αλλά και τον αδελφικό του φίλο Νίκο Ρωμανό. Η διαφορά είναι ότι ο πρώτος κατέληξε μέσα στα επόμενα λεπτά ενώ ο δεύτερος σκοτώνεται τακτικά. Με τη γροθιά υψωμένη, χωρίς παρακάλια, βέβαιος για τον δρόμο που διάλεξε, διανύει την εικοστή πρώτη μέρα απεργίας πείνας. Δεν χαίρει συμπάθειας, μα δεν την αποζητά. Ζητάει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Εκπαιδευτική άδεια. «Θα τον αφήσουν να πεθάνει», «Δεν θα πάθει τίποτα, δεν συμφέρει κανέναν να πάθει κάτι». Οι εκδοχές και οι απόψεις λένε ό,τι θέλουν. Η πραγματικότητα είναι μία. Ένας 20χρονος κρατούμενος χρησιμοποιεί το σώμα του για να διεκδικήσει το δικαίωμά του στη μόρφωση. Ας δοθεί λύση στο θέμα της άδειας του Νίκου Ρωμανού άμεσα, πριν να είναι αργά. Δεκέμβρης πάλι, σαν τότε.
Η πολιτεία δεν πιστεύει ότι η παιδεία της είναι μέσο σωφρονισμού
Aπό τη Filothei Varsami
Η πολιτεία δίνει το δικαίωμα στον υπόδικο για ένα κάρο βαριά εγκλήματα Ρωμανό να συμμετέχει στις πανελλήνιες εξετάσεις. Αυτός στρώνεται, διαβάζει, περνάει. Και να οι προσκλήσεις από τον Παπούλια για βράβευση στο προεδρικό μέγαρο (την αρνείται) και να τα χρηματικά έπαθλα (δεν το παίρνει) και να ο Αθανασίου στον Αυλώνα για τα συχαρίκια (δεν τον συναντά). Ο Αθανασίου παρά τη χυλόπιτα δηλώνει: «Η πολιτεία δεν κάνει διακρίσεις στα θέματα σπουδών. Είναι αξιέπαινος που ακολούθησε τις συμβουλές των δασκάλων του και εργάστηκε σκληρά για να πετύχει την εισαγωγή του σε σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».
Το παιδί αυτό δικάζεται, εν τω μεταξύ. Έχει την τύχη να πέσει σε έδρα καταρτισμένων και ανθρώπων* δικαστών, που δικάζουν την υπόθεση που έχει εισαχθεί μπροστά τους και όχι τον θρύλο που της έχουν φορτώσει (η αστυνομία και) τα ΜΜΕ. Το κατηγορητήριο διαιρείται σε πραγματικό κομμάτι, για το οποίο τρώνε ξεγυρισμένες καμπάνες, και σε μυθικό κομμάτι, το οποίο καταπίπτει και αθωώνονται.
Ελαφρύτερος από μεγάλο μέρος εξ αυτών για τα οποία κατηγορείτο όταν του επιτράπηκε να δώσει Πανελλήνιες, ο Ρωμανός ζητάει εκπαιδευτική άδεια ώστε να φοιτήσει στη σχολή του και να συμμετέχει στις εξετάσεις του. Ζητάει να του χορηγηθεί με όποιο τρόπο κρίνει πρόσφορο η ελληνική πολιτεία. Η πολιτεία, όμως, που «δεν κάνει διακρίσεις σε θέματα σπουδών», έχει ψηφίσει λίγο νωρίτερα, τον Ιούλιο, τον νέο σωφρονιστικό κώδικα που αποκλείει τις εκπαιδευτικές άδειες σε κρατούμενους σε ιδρύματα τύπου Γ και, ταυτόχρονα, έχει εισαγάγει μία περίπλοκη διάταξη με πολλές αρμοδιότητες στους εισαγγελείς, για το ποιος κρατείται σε ίδρυμα τύπου Γ. Έτσι, το αίτημά του απορρίπτεται. Είναι φοιτητής χωρίς δικαίωμα φοίτησης και συμμετοχής στις εξετάσεις. Είναι, δηλαδή, φοιτητής του ελληνικού καραγκιοζοθέατρου που λέγεται ελληνικό κράτος.
Ο Ρωμανός ξεκινάει απεργία πείνας. Σήμερα, καμιά εικοσαριά μέρες αργότερα, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση και η συγχαίρουσα την επιτυχία του στις εξετάσεις πολιτεία νίπτει τας χείρας της και δεν βρίσκει τρόπο να εξασφαλίσει στον φοιτητή της φοίτηση. Τι τη θέλει την εκπαίδευση, δεν του φτάνουν τα συγχαρητήρια από τον Παπούλια;
Με το που βγαίνουν οι ανακοινώσεις για το κρίσιμο σημείο της ζωής του, ανοίγουν και οι βόθροι των στενόψυχων ημιαγράμματων που θεωρούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και τα βασικά, έπαθλο για συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών και πάντως όχι για όσους κρατούνται σε Γ' κατηγορίας ιδρύματα. Οι fans του Γκουαντάναμο ξερνάν εμετούς στα πόδια μας και επιδημία από τη χολέρα της αγραμματοσύνης και της σκατοψυχιάς τους απειλεί τους «τοίχους μας». Θέλουν «να ψοφήσει» (καλός τρομοκράτης ο νεκρός τρομοκράτης, βλέπετε, και ας αθωώθηκε για το κομμάτι της συμμετοχής σε τρομοκρατική ομάδα), άλλως και όλως επικουρικώς τον θέλουν κλεισμένο σε μια τρύπα στο βάθος της γης, από όπου δεν θα ξαναμάθουμε ποτέ τα νέα του. Θεωρούν απίστευτο θράσος την απαίτησή του για παιδεία και δεν βρίσκουν καθόλου αντιφατική την πολιτεία που μετ' επαίνων τον δέχεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στη συνέχεια in praxis τού αποκλείει τη φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίσης, θέλουν όποιος τολμά να μη θεωρεί εξωφρενικό το αίτημά του για παιδεία να απαντά σε χρόνο κάτω από 10'' το ερώτημα «πώς έλεγαν τα θύματα της Μαρφίν;» και, ταυτόχρονα, με κάτι λογικά ακροβατικά της Κομανέτσι πηδάνε από το ένα θέμα στο άλλο και καταλήγουν ότι, αφού σκοτώθηκαν 3 άνθρωποι στη Μαρφίν (από άσχετους), ο Ρωμανός δεν δικαιούται να ομιλεί, να σπουδάζει, να υπάρχει. Δεν δικαιούται να δικαιούται, γενικώς.
Από όλα αυτά τα απαίσια, μία πτυχή της ιστορίας είναι, νομίζω, πραγματικά η πιο σημαντική: πόσο ανασφαλής είναι η ελληνική πολιτεία για την παιδεία της. Μόνος του ο ξεστρατημένος ζητάει το καλύτερο μέσο σωφρονισμού: εκπαίδευση! Και η πολιτεία τού την αρνείται γιατί, κατ' ουσία, δεν πιστεύει ότι η παιδεία της είναι μέσο σωφρονισμού. Δεν πιστεύει ότι ο κρατούμενος σπουδάζοντας θα βγει κοινωνικός άνθρωπος και όχι σκαστός καταζητούμενος. Δεν παίρνει το ρίσκο «να ανοίξει ένα σχολείο-να κλείσει* μια φυλακή», γιατί ξέρει ότι με την εκπαίδευση που διαθέτει καμία φυλακή δεν θα κλείσει. Ούτε και τη νοιάζει, άλλωστε, ο σωφρονισμός των κρατουμένων. Όπως είχε πει ο τ. αρχιφύλακας στον Κορυδαλλό (Αραβαντινός): «Σωφρονισμός; Ποιος σωφρονισμός! Κοροϊδευόμαστε». Η φυλάκιση είναι, λοιπόν, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, σκέτη τιμωρία. Και αρκετή εκδίκηση. «Όπου ανοίγει μια φυλακή -τύπου Γ- κλείνει ένα σχολείο». Αυτή είναι η επιλογή της πολιτείας. Και με τον νόμο.
Κατακλείδα: Μετά από μία πλήρη στροφή 180 μοιρών και σαράντα χρόνων γύρω από τον άξονά μας, βρίσκουμε ξανά μπροστά μας μια πολιτεία που καλύπτει με αυταρχισμό και ταμπούρωμα πίσω από «τις νέες διατάξεις» και «τα κενά του νόμου», τους φόβους, τις αδυναμίες, την ανεπάρκεια και τις εμμονές της. Με αφορμή πότε τους εγκλωβισμένους Σύρους, πότε τον Ρωμανό και πότε (ω, ναι) τους προσωρινά κρατούμενους χρυσαυγίτες, τα παλιά αιτήματα επιστρέφουν αναγκαστικά στα δημοκρατικά χείλη, βίαια επικαιροποιημένα: (Ψωμί)-Παιδεία-Ελευθερία. Για όποιον τα δικαιούται, χωρίς αστερίσκους. And justice for all.
Ο Νίκος Ρωμανός έχει ήδη νικήσει
Από το eagainst
Έχει κατορθώσει να εκθέσει στα (μισάνοιχτα ακόμη) μάτια της κοινωνίας το παραμύθι περί κράτους δικαίου. Απέδειξε, θυσιάζοντας μάλιστα το κορμί του, πως οι φανφάρες περί δικαιοσύνης κι ισονομίας εφαρμόζονται μόνο όταν η εξουσία έχει να κερδίσει κάτι απ’ αυτό, ή τουλάχιστον δεν έχει τίποτε να χάσει. Τη στιγμή που μία νέα οικονομική αγορά στήνεται γύρω από τις φυλακές τύπου Γ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, την ώρα που τα κυρίαρχα ΜΜΕ καλλιεργούν το κατάλληλο έδαφος πάνω στο οποίο θα χτιστεί το νέο κράτος ασφάλειας κι εγγύησης διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης κατά τη βίαιη φάση της αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου, ο Νίκος Ρωμανός ζητά κάτι περισσότερο απ’ το αυτονόητο: ένα νόμιμο (με όρους αστικής δικαιοσύνης) δικαίωμά του, η άρνηση εκχώρησης του οποίου ξεγυμνώνει τους κρατικούς μηχανισμούς απέναντι σε μια κοινωνία που οφείλει να δει τον εαυτό της στο σώμα του.
Να εισπνεύσουμε όλοι/ες ανάσες ελευθερίας. Ο Νίκος Ρωμανός, λίγες μέρες πριν την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, θέτει το πραγματικό διακύβευμα, αμφισβητώντας την ουσία του κράτους και το ζουμί του καπιταλισμού. Δεν είναι λοιπόν ζήτημα διαχείρισης της εξουσίας, εναλλαγής των βουλευτών-νομοθετών που θα θεσπίσουν πιο φιλολαϊκούς νόμους. Άλλωστε, αποδεικνύεται πως αυτοί ούτε ισχύουν για όλους, ούτε εφαρμόζονται πάντα. Δεν είναι επίσης ζήτημα αυταρχικού, φασιστικού ή δημοκρατικού κράτους, αφού αυτό θα προσαρμόζει πάντα τη φυσιογνωμία και τις μεθόδους του στην ανάγκη του γι’ αυτοσυντήρηση και αναπαραγωγή. Δεν είναι, τέλος, ζήτημα χαλαρών ή σκληρών φυλακών. Είναι ζήτημα ουσιαστικής κατανόησης του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί και συντηρείται η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, η έμπρακτη ρήξη και αμφισβήτησή της, η απελευθέρωση χώρου και χρόνου στο εδώ και στο τώρα, για λίγες, έστω, ανάσες ελευθερίας.
Ο Νίκος Ρωμανός και οι αλληλέγγυοι απεργοί πείνας Γιάννης Μιχαηλίδης, Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης, μας έχουν ανάγκη δίπλα τους, όσο τους έχουμε κι εμείς. Ο αγώνας που δίνεται εδώ και μέρες στους δρόμους όλης της χώρας δεν αφορά μόνο τους αναρχικούς ή τους κομμουνιστές, αφορά όλους όσοι μπορούν να νιώσουν πως πρέπει, με οποιονδήποτε τρόπο, να εμπλακούν στη μάχη για την ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια.
Διαβάστε επίσης:
Σ.Τ. και πορεία για τον #NRomanos
Γιατί δεν αφήνουν τον Ρωμανό να σπουδάσει;
εμφάνιση σχολίων