Μην το πείτε Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ότι φοβάμαι

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. Έχω δηλαδή μια φοβία. Κανονική φοβία, με τα όλα της. ΔΕΝ μπαίνω. Όχι «παίρνω ένα χαπάκι, άντε και δύο» και μπαίνω. Διότι, έτσι μου απαντούν αρκετοί άνθρωποι όταν τους το ομολογώ «Ααα, και εγώ αποφεύγω να ταξιδεύω αν δεν είναι ανάγκη. Αν πρέπει όμως, καταπίνω ένα ηρεμιστικό και πάω. Τι να κάνω;».

ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙΣ, ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΕΙΣ. Είναι φοβερό το πώς οι άνθρωποι ταυτίζονται, λιγάκι, και σου λένε κάτι παρεμφερές ενώ εσύ μιλάς για κάτι άλλο. Το χειρότερο όμως είναι, ότι όποτε το λέω, πρέπει και να εξηγήσω πώς και γιατί την απέκτησα τη φοβία και να ακούσω το μαθηματάκι μου.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ, που δεν ρωτάτε μεν, αλλά φαντάζομαι ότι θα αναρωτιέστε. Το 1987 λοιπόν είχα ένα σοβαρό τροχαίο, με έραβαν στο κεφάλι και στο μάτι χωρίς νάρκωση από τον φόβο εσωτερικής αιμορραγίας, οπότε ένιωσα για πρώτη φόρα ότι, ναι, μπορεί και να πεθάνουμε έτσι ξαφνικά.

ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ, ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. (Εδώ όλοι γελούν: τι σχέση έχει το ένα με το άλλο. Και απαντώ πάντα αυτό που μου είπε η ψυχολόγος μου: πρόκειται για κλασική περίπτωση μεταβίβασης φοβίας. Φοβάσαι τον θάνατο και, πονηρά, τοποθετείς τη φοβία κάπου, έτσι ώστε να μην αλλάξει η καθημερινότητά σου. Το να μην ξαναμπείς στο αυτοκίνητο, θα σου άλλαζε όλη σου τη ζωή, ενώ το αεροπλάνο, όχι).

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ, ΤΟ ΕΚΟΨΑ ΤΕΛΕΙΩΣ. Έχω να μπω σε αεροπλάνο από το 1994. Μακάρι να μην ξαναέμπαινα σε αυτοκίνητο (έχει τόσα μεταφορικά για εδώ γύρω). Τα ταξίδια ήταν όλη μου η ζωή, ανάσα και οξυγόνο. Τρέχω με πλοία και τρένα όπου μπορώ. Και όταν έχω τον χρόνο.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΕΞΑΝΙΣΤΑΤΑΙ. Γελάει και κοροϊδεύει. Στενοχωριέται και παλεύει να με μεταπείσει. Ή, αν τα καταφέρει, ομολογεί και μια δική του.

ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ, ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΦΟΒΙΑ. Κρυμμένη και καλυμμένη, ή τόσο απλή που δεν φαίνεται στην καθημερινότητά τους (εκείνοι ξέρουν όμως). Συνήθως, χλευάζουν τη δική σου, όπως κάνουν και με άλλα θέματα που αφορούν αδυναμίες. Δεν τις βλέπουν, δεν τις παραδέχονται. Τις αρνούνται πεισματικά. Λυγίζουν μπροστά στην αδυναμία και της γυρίζουν την πλάτη. Εθελοτυφλούν, όπως σε τόσα άλλα. Ντροπή και ταμπού. Σαν το κέρατο, το ομοφυλόφιλο παιδί, τον αλκοολισμό και πολλά άλλα.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΟΒΙΕΣ, ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΩ. Ο φόβος του θανάτου είναι πίσω από τις περισσότερες. Επίσης, γνωρίζω πως καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε τις φοβίες μας όταν καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε ότι μας έχει στιγματίσει και πονέσει -οικογενειακό συνήθως. Και έτσι, φθάνουμε πάλι μπροστά στην Αγία οικογένεια και τις παρακαταθήκες της. Και για αυτόν τον λόγο μάλλον ο κόσμος δεν παραδέχεται τις φοβίες του. Όπως σπρώχνει τα ψίχουλα της ψυχής του, των πόθων και της αγανάκτησής του κάτω από τα χαλί της ψευτο-ισορροπημενο-αγαπημένης θαλπωρής.

ΣΣΣΤ, ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ. Οι φόβοι και οι φοβίες δεν είναι για τους μάγκες. Τώρα, γιατί οι περισσότεροι (οι ατρόμητοι) πάσχουν από τη μεγαλύτερη φοβία όλων, που είναι να αγαπήσουν… ε, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Για άλλους ανθρώπους.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων