Η Μελίνα Λεγάκη, συγγραφέας, δημοσιογράφος και docer. Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο Μανωλάκης-Αυτό είναι μια άλλη ιστορία και μοιράζεται μαζί μας τα 10 πράγματα που ανακάλυψε γράφοντάς το
ΜΕΛΙΝΑ ΛΕΓΑΚΗ
4 Ιουλίου 2013
2. Για να γράψεις ένα βιβλίο θέλει πολύ κόπο και χρόνο. Για να γράψεις ένα παιδικό βιβλίο θέλει ακόμη περισσότερο χρόνο, μέχρι να ανακαλύψεις το παιδί μέσα σου και να ακούσεις τι θα ήθελε να πεις. Ευτυχώς σ’ εμένα δεν ήταν καταχωνιασμένο και αραχνιασμένο. Ωστόσο, υπήρχαν φορές που ξαναδουλεύοντας τις ιστορίες άλλαζα τους διαλόγους, γιατί καταλάβαινα πως το έγραφα «μεγαλίστικα», έλειπε η αμεσότητα -αλλιώς μιλάνε τα παιδιά. Δεν είναι πιο σκληρά, είναι πιο αληθινά. Κι ένα παιδί, διαβάζοντας το βιβλίο, θα το καταλάβαινε αυτό.
3. Η συγγραφή στη χώρα μας θεωρείται χόμπι (και είμαι ευγενική), ενώ το βιβλίο τείνει να γίνει είδος πολυτελείας (και είμαι ρεαλίστρια). Ταυτόχρονα, ένας πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες, απλώς και μόνο για να διαβάσουν το βιβλίο του οι εκδοτικοί οίκοι. Δύσκολα πράγματα, δηλαδή. Ωστόσο, αν αποφασίσεις ότι θες να γίνεις (και) συγγραφέας, μην ακούσεις τις αντιδράσεις. Απλά κάν’ το. Πάντα όμως να θυμάσαι ότι η αναμονή θέλει γερά νεύρα και η απόρριψη γερή καρδιά.
4. Το back up σώζει και το internet, καμιά φορά, καλό είναι να απενεργοποιείται.
5. Πάνε πολλά χρόνια -είναι 10 πια- που ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, ενώ εδώ και 5 χρόνια ήμουν σίγουρη πως θα γράψω «παιδικό». Ήταν ξεκάθαρο μέσα μου. Ίσως γιατί στο «παιδικό» αναγκάζεσαι να είσαι πιο άμεσος, πιο ειλικρινής. Δεν κρύβεσαι πίσω από βαρύγδουπες λέξεις και περιπλεγμένα σενάρια. Κανείς δεν πρέπει να χρειαστεί λεξικό, αλλά καλό είναι τα παιδιά να μάθουν και κάτι παραπάνω -να εξελίξουν το λόγο και τη φαντασία τους. Και πράγματι, τα παιδιά είναι οι πιο ειλικρινείς κριτές. Ταυτόχρονα, πιστεύω πως τα «παιδικά» βιβλία απευθύνονται εξίσου σε παιδιά, αλλά και «ενήλικες» άνω των 30. Παραδεχτείτε το, σας κάνουν καλό. Μοιάζουν λίγο με χάδι, έτσι δεν είναι;
6. Καθότι κι εγώ παιδί μεγάλης οικογένειας, αρκετά στοιχεία είναι εμπνευσμένα από προσωπικές ιστορίες. Ωστόσο, κανένας ήρωας δεν υπάρχει αυτούσιος στη ζωή μου και καμία ιστορία δεν αποτελεί ακριβή περιγραφή. Άλλωστε, θα ήταν αρκετά βαρετό για εμένα κάτι τέτοιο. Οι γονείς μου, βέβαια, διαβάζοντας το βιβλίο έψαχναν να βρουν τον εαυτό τους, να αποκρυπτογραφήσουν τους χαρακτήρες ή να ταυτιστούν με ένα σκίτσο. Με το δίκιο τους.
7. Η συγγραφή ξεκινάει από μία λέξη, μία ιδέα την οποία στη συνέχεια εξελίσσω. Μπορεί η δομή και το περιεχόμενό της να μου αποκαλυφθούν αμέσως, μπορεί να πάρει και μήνες. Έμαθα να μην τις πιέζω -ακόμη και αυτές θέλουν το χρόνο τους.
8. Το δικό του χρόνο πήρε και το βιβλίο για να βρει τον σωστό εκδότη, την Ειρήνη Πουρνάρα, που το αγάπησε και το αγκάλιασε. Γιατί, πού πας χωρίς αγάπη; Ευτυχώς, το ίδιο έγινε και με τη σκιτσογράφο Χαρά Μαραντίδου, με την οποία καταφέραμε με ένα «μαγικό» τρόπο να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε στο πώς θα είναι ο Μανωλάκης και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του βιβλίου.
9. Αφού ολοκλήρωσα το βιβλίο, έγινα μαμά. Εκπληκτικό timing για να με τσεκάρω σε μερικά γονεϊκά κλισέ που ο Μανωλάκης απεχθάνεται: πχ. «οι κανόνες που θέτουν οι μαμάδες αλλάζουν χωρίς προειδοποίηση και μόνο από τις ίδιες». Ωστόσο (και) επειδή τα βίωσα μέσα από τον ήρωά μου, θυμήθηκα πόσο εκνευριστικά αλλά και αναποτελεσματικά είναι και προσπαθώ καθημερινά να είμαι πιο γνήσια, πιο κοντά στην αλήθεια και στο παιδί μου.
10. Όπως για όλα τα πράγματα στη ζωή που χρειάζονται πάθος, καθόλη τη διάρκεια σκεφτόμουν «I got to believe-I got to be me- Hit or miss». Ευτυχώς, όποτε το ξέχναγα, υπήρχαν κάποιοι δίπλα μου να μου το θυμίζουν. Και τους ευχαριστώ από καρδιάς.
Η Μελίνα Λεγάκη, γέννημα-θρέμμα αθηναία, σπούδασε Επικοινωνία και Πολιτιστική Διαχείριση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έκανε μεταπτυχιακό στη Βοστώνη. Είναι δημοσιογράφος (με συνεργασίες σε εφημερίδες, περιοδικά, εταιρείες επικοινωνίας και ΜΚΟ) και συγγραφέας του Μανωλάκη-Αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που κυκλοφορεί από τις εκδ. Πάπυρος, και μας ξανακάνει να νιώθουμε παιδιά.
εμφάνιση σχολίων