Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟΨΗ: Το «Λοξο-ψήφισμα»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μπορώ να ψηφίσω κατάματα; Όπου σταθώ και όπου βρεθώ, εδώ και δύο μήνες, από τότε δηλαδή που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη, προσπαθώ να «πείσω» φίλους και γνωστούς να τον ψηφίσουν. Ουδέποτε υποστήριξα κάποιον «πολιτικό» τόσο σθεναρά, ουδέποτε φανατίστηκα τόσο. Δεν ήταν μόνο η αγανάκτηση απέναντι στον κύριο Κακλαμάνη, δεν ήταν μόνο που διάβαζα συνεχώς και παντού τα δεινά του Δήμου αυτά τα χρόνια, ήταν γιατί γνώριζα τον άνθρωπο που έθετε υποψηφιότητα απέναντί του. Ένας σπάνιος άνθρωπος, με εξαιρετική θητεία σε έναν θεσμό από τους λίγους στη χώρα που πραγματικά ασχολήθηκε με τα θέματα του εκάστοτε πολίτη. Κάτι που απασχολεί όλους μας, αυτό που αναζητούμε και προσδοκούμε: να βρούμε το δίκιο μας. Και ο συνήγορος του πολίτη το έκανε αυτό, με συνείδηση και συνέπεια.

Η πρώτη σκέψη μου και αντίδραση, ήταν «τι δουλειά έχει ένας τέτοιος άνθρωπος στην πολιτική;». Τόσο έχουμε βαθιά απαξιώσει στην Ελλάδα την πολιτική που είναι σχεδόν αδιανόητο να μην υπάρχει ένας λάκκος στη φάβα οποιουδήποτε θελήσει να την φάει δημοσία κα όχι σπίτι του. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, είπα να ξεκολλήσω από αυτή τη μεροληψία και να στηρίξω –ακόμη και πρακτικά- τον άνθρωπο που γνώριζα ότι έχει καλές διαθέσεις και θα μπορούσε να τις υλοποιήσει. Δεν ευοδώθηκε μια συνεργασία, αλλά δεν έχει σημασία.

Σήμερα, δε με θλίβει το γεγονός ότι ενδέχεται ο Γιώργος Καμίνης να μην είναι ο επόμενος Δήμαρχος της πόλης μου. Με θλίβει, χωρίς κανένα περιθώριο παρηγορητικής σκέψης, το γεγονός ότι δεν έχει σημασία αυτό, αρχής γενομένης από το πώς ψηφίζουμε όλοι. Ελάχιστοι ψηφίζουν τον «ικανό» άρχοντα της πόλης τους, ακόμη λιγότεροι ξεχνούν ποιο κόμμα τον υποστηρίζει. Όλοι λοξοκοιτούν. Και λοξο-ψηφίζουν. Μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ανοχή-μη ανοχή, ακόμη και η αποχή είναι λέξη της μόδας. Τα κατάφεραν πάλι, όλοι, μηδενός εξαιρεμένου να μας αποπροσανατολίσουν. Και σε πνίγει το δίκιο, αλλά είναι τόσα, τα σχεδόν παράλογα και συνάμα πειστικά επιχειρήματα της ψήφου των γύρω και των παραπέρα, που τελικά παραιτείσαι.

Παραιτείσαι για μια ακόμη φορά από το στοιχειώδες: να ξυπνήσεις σε έναν μικρόκοσμο, τον Δήμο σου, με την ελπίδα, τουλάχιστον μιας διάφανης διαχείρισης. Και άμα πω ότι ο Καμίνης μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί απλούστατα είναι αυτός ο άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, θα πέσουν να με φάνε. Όχι, δεν τον ψηφίζω υπέρ του μνημονίου, ούτε γιατί σκιάχτηκα μη γίνουν εκλογές. Ψηφίζω τον άνθρωπο για τον λόγο που εκλήθην να τον ψηφίσω. Και ούτε αυτό δε με αφήνουν να κάνω αυτοί οι άθλιοι τύποι του ναού της Δημοκρατίας.

Για πόσο ακόμα;


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων