Στον 20ο αιώνα, οι γενοκτονίες και οι εθνοτικές διώξεις ήταν συχνές. Νομίζω ότι στο άμεσο μέλλον, αυτά τα φαινόμενα θα συμβούν ξανά σε νέες μορφές.
Πρώτον, επειδή κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, ο αριθμών των δικτατορικών κρατών έχει αυξηθεί παρά μειωθεί. Καθώς η πολιτική έκφραση είναι αδύνατη στη χώρα τους και καθώς δεν έχουν την αναγκαία δύναμη για να αντισταθούν, οι άνθρωποι που καταπιέζονται από δικτατορίες θα επιλέγουν να δραπετεύουν από την κόλασή τους.
Δεύτερον, σε πρώην αποικίες, τα κράτη που δημιουργήθηκαν διατήρησαν τα αποικιακά σύνορα ως είχαν, έτσι ώστε εθνικότητες, γλώσσες και θρησκείες ανακατεύτηκαν. Αυτό το φαινόμενο δημιουργεί σοβαρές εντάσεις. Σε αυτές τις χώρες, οι ανταγωνισμοί μεταξύ του πληθυσμού είναι πιθανό να εκραγούν και να επιφέρουν μαζικές μετακινήσεις και την κατάρρευση κρατικών μηχανισμών.
Τρίτον, οι ανεπτυγμένες οικονομικές δυνάμεις που χρειάζονταν εργατική δύναμη από τον Τρίτο Κόσμο και οι αναπτυσσόμενες χώρες, εισήγαγαν μετανάστες/στριες από την Πορτογαλία, την Αλγερία ή την Αφρική. Αλλά τώρα, οι χώρες που δε χρειάζονται πλέον αυτή την εργατική δύναμη εξαιτίας της τεχνολογικής εξέλιξης επιχειρούν να στείλουν αυτούς τους μετανάστες/στριες πίσω. Όλα αυτά τα προβλήματα οδηγούν σε αυτό της μετανάστευσης πληθυσμών, που εμπλέκει εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπων.
Και οι μεταναστεύσεις πληθυσμών αναγκαστικά γίνονται επίπονες και τραγικές και αναπόφευκτα συνοδεύονται από θανάτους και δολοφονίες. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό που συμβαίνει στο Βιετνάμ δεν είναι απόρροια του παρελθόντος, αλλά ένα προμήνυμα του μέλλοντος.
Όλα αυτά τα προβλήματα οδηγούν σε αυτό της μετανάστευσης πληθυσμών, που εμπλέκει εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπων. Και οι μεταναστεύσεις πληθυσμών αναγκαστικά γίνονται επίπονες και τραγικές και αναπόφευκτα συνοδεύονται από θανάτους και δολοφονίες. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό που συμβαίνει στο Βιετνάμ δεν είναι απλώς ένα μετα-φαινόμενο, απόρροια του παρελθόντος, αλλά επίσης ένα προμήνυμα του μέλλοντος.
Η φωτογραφία είναι ίσως η πιο διάσημη λήψη από τα Γκέτο των Εβραίων στη Βαρσοβία (1943, Wikimedia). Ο Μισέλ Φουκώ (15 Οκτωβρίου 1926-25 Ιουνίου 1984) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, ψυχοπαθολόγος, στρουκτουραλιστής και μεταμοντερνιστής. Έγινε γνωστός από τις μελέτες που έκανε σχετικά με τις έννοιες και τους κώδικες, όπως οι "αρχές του αποκλεισμού", μέσω των οποίων λειτουργούν και αυτοκαθορίζονται οι κοινωνίες, ενώ θεωρείται ένας από τους κυριότερους στοχαστές του Μάη του '68, αν και ο ίδιος ποτέ δεν αποδέχθηκε κάποια σύνδεση με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τότε. Στο συγγραφικό του έργο, ασχολήθηκε, κυρίως, με τη φυλακή, την τιμωρία, την αστυνομία, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, τη φροντίδα των πνευματικά ασθενών και τις διακρίσεις μεταξύ αυτών και των εμφρόνων. Διατύπωσε τη θεωρία πως ο άνθρωπος δεν είναι το αυτονόητο επίκεντρο και αντικείμενο της επιστήμης, παρά μια σχετικά πρόσφατη επινόηση προορισμένη να εξαφανιστεί στο προσεχές μέλλον. Υποστήριξε ότι ότι ο λόγος δεν είναι απλή αναπαράσταση της επιθυμίας ή της εξουσίας, αλλά αυτό για το οποίο και μέσω του οποίου αγωνίζεται κανείς, δηλαδή η εξουσία που διεκδικεί για να ιδιοποιηθεί. Σχετικά με τη σεξουαλικότητα του ατόμου, διατύπωσε την άποψη ότι αυτή αποτελεί την κεντρική στρατηγική με την οποία ο μέσος Ευρωπαίος ή Αμερικανός αστός συνηθίζει να αυτοκαθορίζεται και να οριοθετεί την ταυτότητά του. Ακόμα, προέβλεψε έναν μελλοντικό κόσμο, στον οποίο οι άνθρωποι θα αποκτούσαν όλο και περισσότερες εμμονές με το σεξ, το οποίο θα έπαιζε τον πρωταρχικό ρόλο στην ύπαρξή τους.
Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Facebook για να βλέπετε τα άρθρα που σας ενδιαφέρουν