Ένας λαός του οποίου ολόκληρη η ύπαρξη εξαρτάται αποκλειστικά από τη στρατιωτική ισχύ είναι καταδικασμένος να καταλήξει στις πιο σκοτεινές γωνιές της καταστροφής και, τελικά, στην ήττα.
Έχουν περάσει περισσότερα από 46 χρόνια από τότε που έφυγα από το Ιράν με την οικογένειά μου σε ηλικία εννέα ετών. Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο Ισραήλ, όπου χτίσαμε μια οικογένεια και μεγαλώσαμε τις κόρες μας — αλλά το Ιράν δεν έπαψε ποτέ να είναι η πατρίδα μου. Από τον Οκτώβριο του 2023, έχω δει αμέτρητες εικόνες ανδρών, γυναικών και παιδιών να στέκονται δίπλα στα ερείπια των σπιτιών τους, και οι κραυγές τους έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου. Αλλά όταν βλέπω τις εικόνες από το Ιράν μετά τις ισραηλινές επιθέσεις και ακούω τις κραυγές στα περσικά, τη μητρική μου γλώσσα, το αίσθημα κατάρρευσης μέσα μου είναι διαφορετικό. Η σκέψη ότι αυτή η καταστροφή γίνεται από τη χώρα της οποίας έχω την υπηκοότητα είναι αφόρητη.
Με τα χρόνια, το ισραηλινό κοινό έχει πειστεί ότι μπορεί να υπάρχει σε αυτήν την περιοχή ενώ τρέφει βαθιά περιφρόνηση για τους γείτονές του — επιδίδοντας σε δολοφονικές επιθέσεις εναντίον οποιουδήποτε, όποτε και όπως θέλει, βασιζόμενο αποκλειστικά στην ωμή βία. Για σχεδόν 80 χρόνια, η «ολοκληρωτική νίκη» είναι προ των πυλών: απλώς νικήστε τους Παλαιστίνιους, εξαλείψτε τη Χαμάς, συντρίψτε τον Λίβανο, καταστρέψετε τις πυρηνικές δυνατότητες του Ιράν — και ο παράδεισος θα είναι δικός μας.
Αλλά για σχεδόν 80 χρόνια, αυτές οι λεγόμενες «νίκες» έχουν αποδειχθεί Πύρρειος. Καθεμία βυθίζει το Ισραήλ σε ένα βαθύτερο λάκκο απομόνωσης, απειλής και μίσους. Η Νάκμπα του 1948 δημιούργησε την κρίση των προσφύγων που αρνείται να φύγει και έθεσε τα θεμέλια για το καθεστώς του απαρτχάιντ. Η νίκη του 1967 οδήγησε σε μια κατοχή που συνεχίζει να τροφοδοτεί την παλαιστινιακή αντίσταση. Ο πόλεμος του Οκτωβρίου 2023 εξελίχθηκε σε γενοκτονία που μετέτρεψε το Ισραήλ σε παγκόσμιο παρία.
Ο ισραηλινός στρατός — κεντρικός σε όλη αυτή τη διαδικασία — έχει γίνει ένα άβουλο όπλο μαζικής καταστροφής. Διατηρεί την υψηλή του θέση ανάμεσα σε ένα ναρκωμένο κοινό μέσα από φανταχτερά κόλπα: τηλεειδοποιητές που εκρήγνυνται στις τσέπες των ανδρών σε μια λιβανέζικη αγορά ή μια βάση μη επανδρωμένων αεροσκαφών που έχει τοποθετηθεί στην καρδιά ενός εχθρικού κράτους. Και υπό τη διοίκηση μιας γενοκτονικής κυβέρνησης, βυθίζεται βαθύτερα σε πολέμους από τους οποίους δεν έχει ιδέα πώς να βγει.
Για τόσα χρόνια, υπό την επιρροή αυτού του υποτιθέμενα παντοδύναμου στρατού, η ισραηλινή κοινωνία έπειθε τον εαυτό της ότι ήταν αλεξίσφαιρη. Η απόλυτη λατρεία του στρατού από τη μία πλευρά και η αλαζονική περιφρόνηση για τους περιφερειακούς γείτονες από την άλλη, δημιούργησαν την πεποίθηση ότι δεν θα πληρώσουμε ποτέ τίμημα. Έπειτα ήρθε η 7η Οκτωβρίου, καταρρίπτοντας — έστω και για μια στιγμή — την ψευδαίσθηση της ασυλίας. Αλλά αντί να υπολογίσει τη σημασία εκείνης της στιγμής, το κοινό παραδόθηκε σε μια εκστρατεία εκδίκησης. Γιατί μόνο μέσα από τη σφαγή ο κόσμος απέκτησε ξανά νόημα: Το Ισραήλ σκοτώνει, οι Παλαιστίνιοι πεθαίνουν. Η τάξη αποκαταστάθηκε.
Γι' αυτό οι εικόνες των βομβαρδισμένων κτιρίων στο Ραμάτ Γκαν, το Ρισόν Λε Ζιόν, το Μπατ Γιαμ, το Τελ Αβίβ και την Τάμρα (μια αραβική πόλη στη Γαλιλαία) ήταν τόσο συγκλονιστικές. Ήταν στοιχειωτικά παρόμοιες με αυτές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από τη Γάζα: απανθρακωμένοι σκελετοί από σκυρόδεμα, σύννεφα σκόνης, δρόμοι θαμμένοι στα ερείπια και τη στάχτη, παιδικά παιχνίδια που κρατούσαν σφιχτά οι διασώστες. Αυτές οι εικόνες έφεραν μια σύντομη ρήξη στη συλλογική μας αυταπάτη, ότι είμαστε άτρωτοι σε όλα. Τα θύματα μεταξύ των αμάχων και από τις δύο πλευρές - 13 Ισραηλινοί και τουλάχιστον 128 Ιρανοί - υπογραμμίζουν το ανθρώπινο κόστος αυτού του νέου μετώπου, ακόμη και αν η κλίμακα παραμένει πολύ μακριά από την καταστροφή που προκαλείται συστηματικά στη Γάζα.
Ο στρατός ως δόγμα
Υπήρξε μια εποχή που ορισμένοι Εβραίοι ηγέτες στο Ισραήλ κατάλαβαν ότι η ύπαρξή μας σε αυτήν την περιοχή δεν μπορούσε να διατηρηθεί από την ψευδαίσθηση της απόλυτης ασυλίας. Μπορεί να μην ήταν απαλλαγμένοι από το αίσθημα ανωτερότητας, αλλά κατανόησαν αυτή τη βασική αλήθεια. Ο αείμνηστος αριστερός νομοθέτης Γιόσι Σάριντ θυμήθηκε κάποτε τον Γιτζάκ Ράμπιν να του λέει: «Ένα έθνος που επιδεικνύει τους μύες του για πενήντα χρόνια - αυτοί οι μύες τελικά θα κουραστούν». Ο Ράμπιν κατάλαβε ότι το να ζει κανείς για πάντα με το σπαθί, σε αντίθεση με την υπόσχεση του Νετανιάχου, που ήταν γεμάτη τρόμο, δεν είναι βιώσιμη επιλογή.
Σήμερα, δεν υπάρχουν πλέον Εβραίοι πολιτικοί αυτού του είδους στο Ισραήλ. Όταν η σιωνιστική αριστερά ξεσπά σε πανηγυρισμούς για μια απερίσκεπτη επίθεση στο Ιράν, αποκαλύπτει μια πεισματική προσκόλληση στη φαντασίωση ότι, ό,τι και να κάνουμε ή πόσο βαθιά αποξενωνόμαστε από την περιοχή στην οποία ζούμε, ο στρατός θα μας προστατεύει πάντα.
«Ένας δυνατός λαός, ένας αποφασισμένος στρατός και ένα ανθεκτικό εσωτερικό μέτωπο. Έτσι κερδίζαμε πάντα και έτσι θα κερδίσουμε και σήμερα», έγραψε ο Γιαΐρ Γκολάν, επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος - μιας συγχώνευσης των σιωνιστικών αριστερών κομμάτων Meretz και Labor - σε μια ανάρτηση στο X μετά την επίθεση της Παρασκευής. Ο συνάδελφός του, βουλευτής Ναάμα Λαζίμι, ευχαρίστησε «τα προηγμένα συστήματα πληροφοριών και την υπεροχή των πληροφοριών. Τον Ισραηλινό Στρατό και όλα τα συστήματα ασφαλείας. Τους ηρωικούς πιλότους και την Πολεμική Αεροπορία. Τα αμυντικά συστήματα του Ισραήλ».
Υπό αυτή την έννοια, η φαντασίωση της ασυλίας που παρέχεται από τον στρατό είναι ακόμη πιο βαθιά στην σιωνιστική αριστερά παρά στη δεξιά. Η απάντηση της δεξιάς στο άγχος της για την ασφάλεια είναι η εξόντωση και η εθνοκάθαρση - αυτός είναι ο τελικός στόχος της. Αλλά η κεντροαριστερά εναποθέτει την πίστη της σχεδόν εξ ολοκλήρου στις υποτιθέμενες απεριόριστες δυνατότητες του στρατού. Χωρίς αμφιβολία, η εβραϊκή κεντροαριστερά στο Ισραήλ λατρεύει τον στρατό πολύ πιο ένθερμα από τη δεξιά, η οποία τον αντιμετωπίζει απλώς ως εργαλείο για την εκτέλεση του οράματός της για καταστροφή και εθνοκάθαρση.
Εμείς οι Ισραηλινοί πρέπει να καταλάβουμε - δεν είμαστε άτρωτοι. Ένας λαός του οποίου ολόκληρη η ύπαρξη εξαρτάται αποκλειστικά από τη στρατιωτική ισχύ είναι καταδικασμένος να καταλήξει στις πιο σκοτεινές γωνιές της καταστροφής και, τελικά, στην ήττα. Αν δεν έχουμε μάθει αυτό το πιο βασικό μάθημα από τα τελευταία δύο χρόνια, πόσο μάλλον τα τελευταία ογδόντα, τότε είμαστε πραγματικά χαμένοι. Όχι λόγω του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν ή της παλαιστινιακής αντίστασης, αλλά λόγω της τυφλής, αλαζονικής αλαζονείας που έχει κυριεύσει ένα ολόκληρο έθνος