Πανόπουλος: Έγραψα για Α' ΠΡΟΣΩΠΟ να καταλάβω εγώ ο ίδιος τι (μού) συμβαίνει

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Στη δεκαετία του ´90 στο Factory ακούγαμε μουσικές που ρομπότ έφτιαχναν άλλα ρομπότ, μουσικές που συγκλόνιζαν το αυτί και τη συνείδηση -το μέλλον είναι τώρα, λέγαμε βάζοντας το πόδι μας στο Θαυμαστό Ολοκαίνουργιο Κόσμο. Εκεί στο υπόγειο του κλαμπ ακούστηκε για πρώτη φορά και η φράση «ζούμε το τέλος της λογικής» -το εκστόμισα εγώ, το είπε ο διπλανός, μια φίλη, η εποχή; Το γεγονός πάντως είναι ότι αυτή η φράση έγινε ένα από τα σλόγκαν της παρέας -“Cartesius is dead”. Ύστερα την πήρε το κύμα και την μετάφερε σαν προαίσθηση, προφητεία, έκλαμψη ή σάτιρα στις επόμενες δεκαετίες. Ώσπου στα χρόνια του 2020 «το τέλος της λογικής» απλώθηκε σε όλο σχεδόν τον πλανήτη. Κυριολεκτικά.

Μετά από τρία χρόνια έρευνας και 65.000 λέξεις μπορώ να πω ότι ο Δυτικός κόσμος αυτοκτονεί με τρομακτικό θόρυβο.                               

Στη Βαρβαρότητα της «σωστής πλευράς», η αίσθηση του «τέλους της λογικής» πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από όλες τις σελίδες Τελειώνοντάς το θα ήταν κακόγουστο να βγω στο μπαλκόνι παριστάνοντας την Κασσάνδρα και προβλέποντας καταστροφές που κανένας δεν πιστεύει. Προτίμησα να ψάξω και με ανοιχτά τα μάτια να δείξω και σε άλλους αυτό που είδα. Και αυτό που είδα και βλέπω είναι ανησυχητικό. Μετά από τρία χρόνια έρευνας και 65.000 λέξεις μπορώ να πω ότι ο Δυτικός κόσμος αυτοκτονεί με τρομακτικό θόρυβο. Η επιδημία του covid-19 που κατέβασε τη γενική ασφάλεια στον πλανήτη έβγαλε το τζίνι από το λυχνάρι κι αυτό δεν πρόκειται να ξαναμπεί: παράνοια, πόλωση, αυταρχισμός, εκτροχιασμένες ελίτ που επιβάλλουν με το ζόρι τις απόψεις τους, προοδευτικοί που υιοθετούν την λογοκρισία, συντηρητικοί που τραβάνε τις κοινωνίες στις σπηλιές, μίντια που θεωρούνται σοβαρά μόνο όταν εκπέμπουν φόβο και πανικό, κοινωνικά δίκτυα ως αρένες που οι Πράσινοι και οι Βένετοι συγκρούονται με μανία, πολίτες που γίνονται όλο και περισσότερο αόρατοι.

Η φτώχεια που μέχρι τώρα ξεσήκωνε αντιδράσεις, αντίσταση, διαδηλώσεις και επαναστάσεις τώρα κρύβεται, είναι ντροπιαστική, θεωρείται προσωπική αποτυχία -εσύ φταις που είσαι φτωχός. Κανένας δεν νοιάζεται για τη φτώχεια πλέον -είναι ντεμοντέ ως αγώνας. Αυτό που νοιάζει είναι οι μειονότητες που έχουν αποκτήσει νταβατζήδες που τις θεωρούν ανίκανες να διεκδικήσουν την ισότητά τους χωρίς τις δικές τους πατερίτσες. Και οι σχέσεις; Α ναι. Υπάρχουν και οι σχέσεις: το να συνδεθούν δύο άνθρωποι στην δεκαετία των 20s είναι πιο δύσκολο από το να περάσει ο Νιαγάρας από το κεφάλι μιας βελόνας.

Έχοντας κάτω από το μαξιλάρι μου τη φράση του Walter Benjamin, «η αντικειμενικότητα» πρέπει πάντα να θυσιάζεται στη μεροληψία, όταν το αξίζει η υπόθεση περί ής ο αγώνας» και στο κομοδίνο την ατάκα του E. M. Cioran «η ιστορία είναι ειρωνεία εν δράσει», έγραψα τη Βαρβαρότητα της Σωστής Πλευράς πρώτα από όλα για να καταλάβω εγώ ο ίδιος τι (μού) συμβαίνει.

Λέξεις όπως «διαφορετικότητα», «συμπερίληψη», «λευκό προνόμιο», «ενδυνάμωση», «ετεροκανονικότητα», «ΤERF»,» «θετική δράση», «συστημικός», «προβληματικό», «τοξική αρρενωπότητα», «Mansplaining», «εσωτερικευμένος μισογυνισμός», «gaslighting», «πολιτισμική οικειοποίηση», «μη δυαδικός» πέφτουν σαν φέιγ βολάν στις μητροπόλεις της Δύσης δημιουργώντας νέα κοινωνικά, πολιτισμικά, σεξουαλικά και πολιτικά γκέτο. «Αφήστε εκατοντάδες γκέτο να ανθίσουν» μπορεί να είναι τα μότο της νέας εποχής. Η «προοδευτικότητα» και οι φανατικοί της χωρίς επίγνωση κατασκευάζουν ένα νεοσυντηρητισμό που φοράει παγιέτες για να θαμπώνει.

Πώς περάσαμε από την πολιτική ορθότητα στη σιδερογροθιά της «woke» ιδεολογίας;                  

Όσο οι «προοδευτικοί» παρακολουθούν αμήχανοι και χωρίς λύσεις τις κοινωνικές ανισότητες να διευρύνονται τόσο περισσότερο στρέφονται στην υπεράσπιση της διαφορετικότητας. Η κοινωνική και οικονομική ανισότητα αποδεκτή πλέον από τους «προοδευτικούς» τους στρέφει σε νέα εδάφη: «εμπρός νέοι σταυροφόροι στην κατάκτηση των τρανς δικαιωμάτων, στην υπεράσπιση των μαύρων, στην απάλειψη κάθε Δυτικής κατάκτησης». Οι νέοι «αριστεροί» γίνονται όλο και πιο αυταρχικοί στην κοσμοθεωρία τους και στην επιβολή των ιδεών τους. Οι μαζορέτες της πολιτικής ορθότητας προσπαθούν να διαλύσουν ό,τι δημιούργησε ο Διαφωτισμός: λογική, τέχνη, διάλογο, κριτική, ανθρωπισμό, επιστήμη, ανοιχτότητα, ανοχή, σύνθεση, ελευθερία λόγου, έρευνα- αυτά τα επιτεύγματα θεωρούνται δηλητηριώδη «προνόμια» που αποτελούν εμπόδια στην εξέλιξη.

Οι woke σταυροφόροι κηρύττουν ότι όλοι οι λευκοί είναι de facto ρατσιστές. Κάθε απόπειρα για διάλογο για το ισλάμ, τους πρόσφυγες και την μετανάστευση κατατάσσονται κατευθείαν σε ισλαμοφοβία και σε κατάπτυστο εθνικισμό. Η βιολογική πραγματικότητα των φύλων δεν έχει καμία σημασία: ένας άντρας μπορεί να αυτοαποκαλείται γυναίκα και να μπαίνει σε γυναικείες φυλακές, να κερδίζει μετάλλια σε γυναικείους αθλητικούς αγώνες, να εισβάλλει σε γυναικεία αποδυτήρια. Τα παιδιά πρέπει να σεξουαλικοποιούνται από 0 ετών και να αναλαμβάνουν την ευθύνη της σεξουαλικότητάς τους από 4, 5, 6 χρονών. Οι εταιρίες έχουν δικαίωμα να διαφωτίζουν τις κοινωνίες επεμβαίνοντας άμεσα στην πολιτική. Τα πανεπιστήμια πρέπει να καταργήσουν τη γνώση μέχρι το 1990 θεωρώντας όλο τον Δυτικό πολιτισμό σεξιστικό, αναχρονιστικό, επικίνδυνο, ρατσιστικό, βλαβερό. Οι φοιτητές δεν έχουν ανάγκη από δεξιότητες και κριτική ικανότητα αλλά από ακτιβισμό. Όποιος διαφωνεί, είναι σκεπτικιστής, απαιτεί λογικά επιχειρήματα, ή έχει διαφορετικές απόψεις πρέπει να λογοκριθεί, να διωχθεί, να διαπομπευθεί. Η ελευθερία του λόγου και η δημοκρατία είναι άχρηστες αν δεν υπηρετούν τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας».

Στην επιθετικότητα της woke εκστρατείας όλο και περισσότεροι νέοι αντιδρούν στη Δύση με στροφή προς την άκρα δεξιά. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους άνδρες, ψηφοφόρους της εργατικής τάξης, από τις ΗΠΑ έως την Ευρώπη και την Λατινική Αμερική. Οι ακροδεξιές νίκες στην Ολλανδία με τον Βίλντερς, ή του Χαβιέ Μιλέι, του προέδρου με αλυσοπρίονο στην Αργεντινή, της ανόδου της Λε Πεν στη Γαλλία ή του AfD της Γερμανίας είναι ενδεικτικές της απελπισμένης στροφής των πολιτών. Ακόμα και ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έχασε συντριπτικά την ψήφο των νέων το 2020, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις βρίσκεται στήθος με στήθος με τον Τζο Μπάιντεν.

«Aν δεν είσαι μαζί μου είσαι εναντίον μου»                                                                                               

Στη μετα-covid εποχή είμαστε σε κατάσταση μετατραυματικού σοκ. Ζούμε την εξάπλωση των fake news -η αλήθεια είναι βαρετή-, την παρακμή της Δημοκρατίας, την μετατόπιση της εξουσίας στους πέντε ολιγάρχες της τεχνολογίας (Google, Facebook, Amazon, Twitter, Apple), την υποχώρηση της λογικής, τη θυματοποίηση ως υπέρτατη αξία, τη συσσώρευση του πλούτου σε όλο και λιγότερους και τη γενικευμένη απάθεια.

Υπάρχει μια αυξανόμενη δυσανεξία στις απόψεις που διαφέρουν από τις «ηθικά ανώτερες», «σωστές απόψεις», «προοδευτικές ιδέες» αυτών που αποφάσισαν ότι όσοι δεν τις ακολουθούν είναι «παλιακοί». Τα συναισθήματα, λένε, είναι γεγονότα, οι αντίθετες απόψεις είναι εγκλήματα σκέψης και η τέχνη μετράει μόνο όταν προπαγανδίζει τις «ξύπνιες (woke) ιδέες»: «αν δεν είσαι μαζί μου είσαι εναντίον μου». Αντιμετωπίζουμε ένα παιδιάστικο φασισμό που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος.

Η σκυθρωπή πρωτοπορία είναι αγέλαστη. Δεν κοροϊδεύει, δεν αυτοσαρκάζεται, δεν γελάει με τα μούτρα της, δεν επιτρέπει τη σάτιρα και το χιούμορ, δεν λέει κακές λέξεις, δεν κάνει λάθη -είναι αδιάβροχη σε οτιδήποτε ανθρώπινο έτσι που σού έρχεται να φωνάξεις «δεν θέλω να είμαι σαν εσάς, θέλω να είμαι τέρας»: να γελάω, να κάνω λάθη, να μιλάω χωρίς να φοβάμαι, να αγαπάω, να είμαι ζωντανός.

Είμαστε εξαντλημένοι, θυμωμένοι και θλιμμένοι. Χρειάζεται να καταδείξουμε την τρέλα που κυριαρχεί. Να ισορροπήσουμε τις οικονομικές ανισότητες. Να ανανεώσουμε τις αξίες μας. Ο κόσμος μας χρειάζεται ευγένεια και κατανόηση. Αν αποτύχουμε θα αφήσουμε πίσω μας έναν κόσμο πολύ πιο σκοτεινό και άσχημο από ό,τι τον βρήκαμε.


Woke Culture – H βαρβαρότητα της “σωστής πλευράς” της Ιστορίας του Γιώργου Χ. Πανόπουλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική


Διαβάστε επίσης:
Τι έμαθα γράφοντας ένα βιβλίο για την έμφυλη βία
Στέλιο, τι έμαθες φωτογραφίζοντας τον κόσμο για 10 χρόνια

 

εμφάνιση σχολίων