Ζει το ελληνικό Α' ΠΡΟΣΩΠΟ τραγούδι;

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΑ ΝΕΑ. Μετά από πολλά χρόνια δεν ακούς τις σαββατιάτικες μεταμεσονύχτιες ώρες να τραντάζονται από τρελαμένους οδηγούς με τέρμα τα ελληνικά στα αυτοκίνητα. Ούτε στο facebook να αναρτώνται με τους προηγούμενους καταιγιστικούς ρυθμούς μουσικά εξαμβλώματα που διαπομπεύουν κάθε γνήσιο αίσθημα ή απόλαυση. Το σταρ σύστεμ της μπουζουκορέιβ παράνοιας κατέρρευσε αφήνοντας πίσω του ένα ξεφωνημένο προλεταριάτο που θυμίζει ένα περασμένο νοσηρό σύμπτωμα. Και τα μπουζούκια -χώροι ασχήμιας και χυδαιότητας- που έσπρωξαν μια ολόκληρη κοινωνία στο ναδίρ της κακογουστιάς διατηρούνται ως μουσεία πνευματικής εξηλιθίωσης. Είναι αστείο να λες ότι οι άνθρωποι μέσα σε αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εκφράζονται και απελευθερώνονται από την συμβατικότητα, ότι ρίχνουν τα κοινωνικά προσωπεία και απολαμβάνουν μιαν απρόοπτη διονυσιακή ελευθερία ή ελευθεριότητα. Οι αντιδράσεις αυτών που συμμετέχουν σε αυτή την «ψυχαγωγία» εκτελούν μηχανικά, αυτοματικά, νευρωτικά ένα εξωτερικό κλισέ -δεν υπάρχει ευχαρίστηση υπάρχει ζωική εκτόνωση.

ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ΟΤΑΝ Η Σ. ΕΚΣΤΟΜΙΣΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΙΑΣ «ΣΤΑΡ» ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑΣ. Κοιταχτήκαμε έκπληκτοι όλοι σα να μας θύμισε κάποιος κάτι αναπάντεχα ρετρό, παλιό και ξεπερασμένο που δεν έχεις καν τη διάθεση να το νοσταλγήσεις. Σα να μιλούσε για τις καμπάνες των 70ς, τις βάτες των 80ς και «όλα τα μωρά στην πίστα» του Πανταζή στα 90ς. Η μουσική τάση με τα ελληνικά που στην αρχή λειτούργησε ως αστείο μεταξύ λίγων για να γίνει σε λίγο παγίδα για τους πολλούς τα τελευταία πολλά χρόνια άρχισε να δημιουργεί σταδιακά υπνηλία, χασμουρητό, ενόχληση, δυσφορία και απόγνωση και στο τέλος να μη δημιουργεί κανένα αντανακλαστικό. Σα να μην υπήρξε ποτέ. Δεν θα ήταν ενοχλητική η ύπαρξη αυτού του είδους της ultra light «ψυχαγωγίας» με 0 λιπαρά, 0 θερμίδες και 0 ενέργεια, με τα πολτοποιημένα τραγούδια, ή του μπουζουκοπλανήτη που δημιουργήθηκε, ή με το νέο είδος της υποβαθμισμένης γυναίκας που αναδείχτηκε χορεύοντας πάνω στα τραπέζια προς τέρψιν των ανόητων ανδρών αν ήταν ένα μετέωρο μιας δύο σεζόν. Αυτό που δημιούργησε την απώθηση ήταν η διάρκεια και η επαναληπτικότητα στα όρια της παράκρουσης. H επανάληψη είναι που σκοτώνει την ψυχή. Το καλό τραγούδι δεν επαναλαμβάνεται. Το ξανά ίδιο είναι χαρακτηριστικό της πλήξης. Ζήσαμε την τερατωδία της κοινότοπης επανάληψης. Όπως κάνουν και οι πολιτικοί που απεχθανόμαστε. Πέσαμε με αυταρέσκεια σε μια διασκέδαση που μας βύθιζε όλο και περισσότερο στην ανυπαρξία και μετά από ένα σημείο και πέρα δεν ξεκολλάγαμε από το βυθό από το φόβο τι υπάρχει στον έξω κόσμο.

ΝΑΙ, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ (;) ΤΡΑΓΟΥΔΙ (;) ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΕΤΙΑ ΓΑΡΓΑΛΩΝΤΑΣ ΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΕΘΑΝΕ. Το τραγούδι-σουξέ, αντιγραφή, γελοιογραφία, ανέκδοτο, παρωδία, πλάκα, τσίχλα, σαχλαμάρα πλέει εν ειρήνη στα λύματα του Κηφισού και καλόν είναι κανείς να μην το σκουντήξει για να διαπιστώσει και τον κλινικό του θάνατο γιατί μπορεί να σαλέψει σαν το Φρέντι Κρούγκερ στον Εφιάλτη στο Δρόμο με το Μπουζούκια δημιουργώντας νέο κύμα ηχοτρόμου.

ΝΑΙ, ΤΟ ΣΤΑΡ ΣΙΣΤΕΜ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΘΗΚΕ μέχρι να δημιουργήσει συμπτώματα νευρωτικής ανορεξίας δεν υπάρχει, δεν αφορά κανένα, φαίνεται τόσο προϊστορικό όσο κι ένας τυραννόσαυρος. Όπως και τα μπουζούκια: πρέπει να είσαι πολύ σαλταρισμένος, πολύ αλλού, πολύ απελπισμένος, ή καμένος για να αντέξεις ότι πριν μερικά χρόνια θεωρούνταν Η Απόλυτη Διασκέδαση.

ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ γιατί και τα «σοβαρά» τραγούδια της απέναντι όχθης είναι εξίσου ανέπνευστα, βαρετά και τίποτα. Τα μεν προσπαθούν να γίνουν αμερικάνικα χαζοτράγουδα στην καλύτερη περίπτωση, τα δε εκπέμπουν ένα δημοτικοφανή ήχο που νομίζεις ότι θα τραγουδήσει ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς ή ο Διγενής Ακρίτας. Α, φυσικά υπάρχουν οι Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Σαββόπουλος, Μικρούτσικος -οι «σοβαροί» δημοσιογράφοι τους αναφέρουν με αυτήν ακριβώς τη σειρά εδώ και σαράντα χρόνια μετατρέποντας τους σε ακόμα ένα κλισέ και κάνοντάς τους απωθητικούς σε όσους δεν τους ξέρουν. Γιατί πρέπει να κάνουμε συνεχώς μνημόσυνα στο παρελθόν, «τότε που είχαμε μουσική» και να μην κοιτάμε τους καινούργιους που υπάρχουν- που κάποιοι είναι εξαιρετικοί, κάποιοι είναι αδιάφοροι και κάποιοι δεν ακούγονται. Λέμε ότι η εποχή δεν έχει ανάγκη ούτε από Μεγάλους ούτε από Μοναδικούς. Στη μεταβατική εποχή που ζούμε λατρεύεται το μικρό που δεν σημαίνει ασήμαντο. Η Τέχνη έχει αφήσει το ωραίο και το υψηλό κι έχει στραφεί στην καλλιέργεια της ευαισθησίας. Και τα σουξεδάκια ένθεν και ένθεν δεν καλλιεργούν την ευαισθησία μας κι αυτό ΕΙΝΑΙ πρόβλημα.

ΚΑΓΧΑΖΩ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΚΙ ΕΤΑΙΡΙΕΣ -ότι έχει απομείνει από αυτές- ότι τάχα ψάχνουν για ταλαντούχους συνθέτες, στιχουργούς και μουσικούς. Καταλήγουν πάντα στους δύο τρεις «σίγουρους» και από εκεί και πέρα ο Τιτανικός προσκρούει στο γνωστό παγόβουνο που το δοκάρι στο μάτι τούς εμποδίζει να δουν. Βεβαίως και υπάρχουν κι άλλες μουσικές από Δημιουργούς* που ξεχειλίζουν από ταλέντο, πάθος, δύναμη, έμπνευση, ανησυχία και είναι συντονισμένοι με τις μουσικές τάσεις του πλανήτη κι όχι των μπουζικοτετραγώνων ή των «εναλλακτικών σκηνών». Οι νέοι και όχι μόνο όλου του κόσμου γράφουν υπέροχα τραγούδια και εξαίσιες μουσικές. Έχουμε Δημιουργούς που η μουσική τους μπορεί να σε θρέψει για εφτά ζωές. Εν αντιθέσει με τις εταιρίες και τους λιπόθυμους από έλλειψη ταλέντου «καλλιτέχνες» που σπαταλάνε ανόητα την έβδομη.

* Άλεξ Δήμου
* Όλγα Κουκλάκη
* Serafim Tsotsonis
* Mikael Delta
* Nikko Patrelakis

εμφάνιση σχολίων