Μετά από ένα σχεδόν καταστροφικό εισπρακτικά καλοκαίρι, η νέα κινηματογραφική σεζόν που ξεκίνησε στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, γνώρισε μια σχετική ανάκαμψη που δεν συγκρίνεται όμως με την κίνηση τέτοια εποχή πριν από δύο χρόνια, όταν είχαν βγει ο Ένας Άλλος Κόσμος του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και το Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει –η καθυστέρηση της εξόδου της δεύτερης, μια εβδομάδα αργότερα από ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο, λόγω της εξόδου της πρώτης την ίδια ημερομηνία, είχε ξεσηκώσει τότε τους φαν του Πόλεμου των Άστρων. Η φετινή ταυτόχρονη έξοδός του Star Wars: Οι Τελευταίοι Jedi, δεν φαίνεται να βοήθησε και πολύ εισπρακτικά, καθώς την πρώτη του εβδομάδα, έκοψε λιγότερα εισιτήρια από το προηγούμενο. Ούτε κι οι ελληνικές ταινίες γνωρίζουν την επιτυχία άλλων εποχών, ταινίες που κάποιος περιμένει να κόψουν εισιτήρια, δεν το κάνουν, ενώ αντίθετα, δεν λείπουν κι ευχάριστες εκπλήξεις, όπως η επιτυχία που γνωρίζει το, Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές, του Κένεθ Μπράνα.
Μετά την αυγουστιάτικη λίστα με τις πιο αγαπημένες ταινίες της σεζόν που μπορείτε να δείτε εδώ, η τωρινή λίστα που ακολουθεί αφόρα τις ταινίες της χρονιάς, από τον Δεκέμβριο του 2016 μέχρι τις αρχές του φετινού Δεκεμβρίου. Συμπληρωματικά με τις υπόλοιπες ταινίες που αναφέρονται αναλυτικά παρακάτω και άρεσαν στην στήλη, από το τέλος της σεζόν μέχρι σήμερα, αναφέρονται αλφαβητικά και οι:
- Αβέβαιος Θρίαμβος.
- Ο Αγαπημένος σου Βίνσεντ.
- Ακόμη Κρύβομαι για να Καπνίσω.
- Αρδέννες.
- Το Αυτό.
- Baby Driver.
- Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης.
- Ο Γιος της Σοφίας.
- Γραμμές.
- Δεν Είμαι η Μαντάμ Μποβαρί.
- Δουνκέρκη.
- Detroit.
- Εγώ ο Κολοκυθάκης.
- Ένα Ήρεμο Πάθος
- Έρχεται τη Νύχτα.
- Έρωτας Μετ΄Εμποδίων.
- Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού.
- Happy End.
- Κάιρο, Εμπιστευτικό.
- Καυγάς στο Μπλοκ 99.
- Η Λιακάδα Μέσα Μου.
- Lucky.
- Manifesto.
- Ο Μεγάλος Περίπατος της Άλκης.
- Με Σκοτώνεις, Σουζάνα.
- Μια Φανταστική Γυναίκα.
- Mimosas.
- Το Μόνο Αγόρι στη Νέα Υόρκη.
- Νήμα.
- Όντως Φιλιούνται;
- Perfetti Sconociuti.
- Πολυξένη: Μια Ιστορία Από την Πόλη.
- Σημαδεμένες Καρδιές.
- Star Wars: Οι Τελευταίοι Jedi.
- Suburbicon.
- Η Τελευταία Οικογένεια.
- Το Τελευταίο Σημείωμα.
- Ussak...Χρόνια Μετά.
- Wonder Wheel.
Και η σειρά των πιο αγαπημένων που ακολουθεί είναι αλφαβητική:
Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Ένας Σύριος πρόσφυγας στην Φινλανδία, ακόμη κι όταν βγαίνει στην παρανομία λόγω της άρνησης των Αρχών να του χορηγήσουν άσυλο, βρίσκει απρόσμενη βοήθεια από μια σειρά ντόπιους, κατά βάση περιθωριακούς χαρακτήρες, στο να καταφέρει να βρει και να φέρει κοντά του την αδερφή του. Το μοναδικό εν ζωή πλέον άλλο μέλος της οικογένειάς του. Ζεστασιά και χιούμορ από τον παγωμένο Βορρά, με καίριες κοινωνικοπολιτικές παρατηρήσεις, δια χειρός Άκι Καουρισμάκι, ο οποίος δεν έχει πάψει ποτέ να πιστεύει, στην ανθρώπινη καλοσύνη.
BLADE RUNNER 2049: Μυστήριο και πολιτικές νύξεις στην συνέχεια της κλασικού φιλμ επιστημονικής φαντασίας, η οποία αναζητά και βρίσκει the ghost in the machine, σε μια ταινία εντελώς διαφορετική τελικά από την ορίτζιναλ, την θεματική της οποίας οδηγεί σε ποιο πνευματικά μονοπάτια. Αν εξαιρέσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο σκιαγραφεί τους γυναικείους χαρακτήρες της, ο Ντενί Βιλνέβ, υπογράφει άλλη μια σπουδαία ταινία φαντασίας, μετά την υπέροχη περσινή, Άφιξη.
COCO: Η Pixar μεγαλουργεί για άλλη μια φορά έχοντας σαν έμπνευσή της τις μεξικάνικες παραδόσεις, παραλλάσσοντας ιδέες που πρωτοπαρουσιάστηκαν στην stop motion ταινία του 2014, The Book of Life, όπως έσπευσαν διάφοροι κακεντρεχείς να μας πληροφορήσουν. Αποτέλεσμα, ένας πολύχρωμος, μακάβριος, χιουμοριστικός και μελωδικός ύμνος στην σημασία της μνήμης, της οικογένειας και της δύναμης της μουσικής, την οποία δεν διαθέτει καμιά άλλη τέχνη. Των Λι Άνκριτς & Έιντριαν Μολίνα.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΝΕΓΡΟΣ ΣΟΥ: Το απόλυτο ντοκιμαντέρ για την θέση των μαύρων στην αμερικάνικη κοινωνία, διαχρονικά, μέσα από ένα ημιτελές κείμενο του Τζέιμς Μπόλντουϊν πάνω στο θέμα, με αφορμή τις δολοφονίες των τριών βασικών ηγετών του κινήματος απελευθέρωσης των Αφροαμερικανών, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του Μάλκομ Χ και του Μέντγκαρ Έβερτς, οι οποίοι υπήρξαν και προσωπικοί του φίλοι. Ο Αϊτινός σκηνοθέτης, Ραούλ Πεκ, αξιοποιεί αριστοτεχνικά, σύγχρονα και επίκαιρα εποχής, τηλεοπτικές εμφανίσεις του Μπόλντουϊν και κινηματογραφικές εικόνες, από τις παρατηρήσεις του συγγραφέα, για το πως η λευκή κουλτούρα, παρουσιάζει τους νέγρους, ανάλογα με τα μηνύματα που θέλει να περάσει, άλλοτε να καθησυχάσει κι άλλοτε να τρομοκρατήσει την επίσης λευκή, κοινή γνώμη.
120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ: H δράση της παρισινής Act Up, δίνει την αφορμή στον Ρομπέν Καμπιγιό (Eastern Boys), να αναδημιουργήσει την ατμόσφαιρα και τα γεγονότα της εποχής και να μιλήσει για την σημασία του ακτιβισμού,την αξία της μνήμης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε μια εποχή που επείγει όσο ποτέ άλλοτε, η αναθέρμανση των κινητοποιήσεων, για τα δικαιώματα των μειονοτήτων κι ενάντια στην αναγέννηση του φασισμού.
Ο ΕΜΠΟΡΑΚΟΣ: Ο Ασγκάρ Φαραντί, από ταινία σε ταινία εδραιώνει την θέση του στο παγκόσμιο κινηματογραφικό γίγνεσθαι. Ετούτη η παραβολή πάνω στην έννοια της αρρενωπότητας με αφορμή μια μετακόμιση, μια παρεξήγηση και το ανέβασμα του, Ο Θάνατος του Εμποράκου, του Άρθουρ Μίλερ, από μια ερασιτεχνική ομάδα ηθοποιών, θυμίζει κάτι από το χειροποίητο σινεμά του Τζον Κασαβέτη και κατάφερε να πάρει ακόμη και το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, μέσα από τα χέρια του Τόνι Έρντμαν, χάρη και στην αντιβιστική στάση του Φαραντί, απέναντι στις απαγορεύσεις εισόδου μουσουλμάνων στις ΗΠΑ από την κυβέρνηση Τραμπ.
LADY MACBETH: Ένα από τα δύο βρετανικά φιλμ πρωτοεμφανιζόμενων της χρονιάς (το άλλο είναι το άπαιχτο εδώ ακόμη, God's Own Country, του Φράνσις Λι), ήταν αυτή η εξαιρετική διασκευή του, Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτένσκ, του Νικολάϊ Λέσκοφ, δια χειρός του πεπειραμένου στο θέατρο, Γουίλιαμ Όλντοϊντ, σε σενάριο της Άλις Μπέρτς. Περιγράφει αριστοτεχνικά την μεταμόρφωση ενός νεαρού κοριτσιού, μιας αγορασμένης νύφης της Βικτοριανής Εποχής, από θύμα σε θύτη, αφού πέσει μέσα σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο ερωτικού πόθου, σαρκικού πάθους και εγκλήματος.
LOGAN: Ο Γούλφεριν των X-Men, στο Κύκνειο Άσμα του (για τον Χιου Τζάκμαν τουλάχιστον), αποχαιρετά τον μάταιο ετούτο κινηματογραφικό κόσμο, μέσα από μια σύγχρονη διασκευή του κλασικού γουέστερν, Shane (Οι Άρπαγες της Γης), του 1953, σε μια αλληγορία για την σύγχρονη κοινωνικοπολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ, γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Τζέιμς Μάνγκολντ, η οποία όμως, κατάφερε να ξενίσει κάποιους από τους θαυμαστές της σειράς, την ίδια στιγμή που της έδινε το φιλί της ζωής.
MOONLIGHT: Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε ξανά, γιατί η ταινία του Μπάρι Τζένκινς είναι μια από τις σπουδαιότερες αμερικάνικες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Πολύ σπάνια στις μέρες μας, όλα τα επιμέρους οργανικά στοιχεία μιας κινηματογραφικής δημιουργίας, αμερικάνικης ή άλλης, λειτουργούν τόσο αρμονικά μεταξύ τους, έτσι που να μην μπορεί να φανταστεί κανείς, κανέναν άλλον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να αποδοθούν. Είναι ήδη κλασική κι έχει αρχίσει να επηρεάζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, την σύγχρονη λαϊκή (pop) κουλτούρα στις ΗΠΑ, αλλά και αλλού.
ΝΕΡΟΥΔΑ: Δεν είναι η πρώτη πειραγμένη βιογραφία που υιοθετεί κινηματογραφικά το ύφος του προσώπου το πορτραίτο του οποίου έχει σαν θέμα της, αφήνοντας την φαντασία των δημιουργών ελεύθερη στο να φανταστεί τα γεγονότα, όπως θα τα ήθελε αυτή (και προφανώς, εκείνο). Είναι όμως μία από τις πιο ευφάνταστες και ολοκληρωμένες και επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την πίστη μας στην σπουδαιότητα του Χιλιανού Πάμπλο Λαράιν (Jackie), στο σύγχρονο κινηματογραφικό στερέωμα.
Η ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ/Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ: Το δίδυμο των ντοκιμαντέρ του Τζόσουα Όπενχάϊμερ, παίχτηκε με καθυστέρηση 5 και 2 χρόνων αντίστοιχα. Έκτοτε, κανείς τα συναντάει πλέον συχνά στο μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα των κρατικών τηλεοπτικών καναλιών. Αυτό δεν τους αφαιρεί τίποτε από την δυναμική τους. Τα εγκλήματα του δικτατορικού καθεστώτος της Ινδονησίας την δεκαετία του 60, δεν είναι και το πιο ευχάριστο θέμα, ο πρωτότυπος τρόπος με τον οποίον προσεγγίζονται όμως, είναι εντυπωσιακός και απροσδόκητα σοκαριστικός.
ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ: Ο Αντρέι Σβιάνγιτσεφ του Λεβιάθαν, σκιαγραφεί άλλο ένα σκοτεινό πορτραίτο της σύγχρονης ρώσικης κοινωνίας, την ανάλγητη στάση της, τον νεποτισμό, την υποκρισία, τον αβάστακτο ατομικισμό της. Θα ήταν καλύτερα αν διέθετε και λίγο πικρό χιούμορ, ή αν δεν τραβούσε σε διάρκεια χωρίς πραγματικό λόγο. Ακόμη κι έτσι όμως, είναι εξαιρετικό και ξεχωρίζει.