Τι είσαι επιτέλους; Είσαι η πιο μεγάλη μου εμμονή; Είσαι η δική μου επινόηση διότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εμμονές; Είσαι έρωτας; Είσαι αυτό γίνομαι δίπλα σου και το λατρεύω; Είμαι αυτό που γίνομαι δίπλα σου και το λατρεύεις; Είσαι επινόηση; Είσαι απωθημένο; Τι είσαι; Έχει σημασία το τι είσαι άραγε; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Φοβάμαι ότι ήρθες και έκαψες τα πάντα. Ότι δεν θα ερωτευτώ ποτέ ξανά διότι μετά από σένα κανείς δεν μπορεί να φτάσει εκεί που ήσουν.
Και πολλές φορές εύχομαι, με ηθελημένη αφέλεια, να έχουμε ένα αίσιο τέλος, μαζί, εμείς οι δυο, σαν παραμύθι. Ανοησίες. Μετά μετανιώνω διότι ένας τέτοιος έρωτας δεν αξίζει να πεθάνει μέσα σε μια καθημερινότητα. Διότι όλοι οι έρωτες πεθαίνουν στην καθημερινότητα. Ή μήπως όχι; Ίσως και όχι, λέω. Ο δικός μας έρωτας θα είναι αλλιώς, λέω. Και ψεύδομαι. Ψεύδομαι;
Μείνε εκεί που είσαι. Να μην κατέβεις ποτέ από το βάθρο σου και να μην πέσω ποτέ από το δικό μου. Τι έχεις δει άραγε από εμένα; Ως τι υπάρχω μεσα στο μυαλό και την ψυχή σου;
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο δευτερόλεπτο που σε είδα και σε ερωτεύτηκα. Πρώτα εγώ σε είδα και δεν το ξέρεις καν. Νομίζεις πως απλώς ήταν τύχη.
Σήμερα με πήρες τηλέφωνο μα δεν το σήκωσα. Πως θα συντηρηθεί το χάος μας με τόσα εμπόδια; Μόνο έτσι. Με αναπάντητες, να τρώνε το νου.
Ξαναπάρε. Να επιστρέφεις.
εμφάνιση σχολίων