iDOCERS | Το σαγανάκι, ο Φλού κι η Μούρη

Η αλήθεια είναι πως πέρασαν τρία χρόνια, τρία χρόνια γεμάτα γέλιο χαρές και λύπες. «Χαμένος στο φώς» ή «Perdu dans la lumiere» ήταν ο τίτλος των δέκα σελίδων της εξομολόγησης που έκανες κρυφά απο μένα. Η αθωότητα των ματιών μας ήταν πιο δυνατή απο τα φλέρτ στα βραδινά μαγαζιά του νησιού. Περίεργο σαν να σε γνώριζα από κάπου, από ένα μαγαζί υπόγειο χορεύοντας ροκ εν ρολ, σαν να είχαμε κάνει έρωτα σε εκείνη την παραλία στην Ν. Σε ήξερα είμαι σίγουρη για αυτό. Είναι δύσκολο να σε ξέρω τόσο καλά,πολύ δύσκολο... Ένα τεράστιο κενό η απουσία σου ένας μικρός θάνατος χωρίς κηδεία σαν να θρηνώ μόνη κρατώντας αναμνήσεις... Εσύ δεν έχεις αναμνήσεις; ΑΝΑΣΤΗΣΟΥ! Αυτό φώναζε η σιωπή μου, μια σιωπή που δεν καταλάβαινες όταν χωρίζαμε, η μάλλον με άφηνες. Με έπεισες πως η ζωή είναι όμορφη και πως οι αναμνήσεις είναι ένας θυσαυρός που όμως στο τέλος πονάει... Δεν σε πίστευα και ποτέ δεν σε πίστεψα πως για σένα τελείωσαν όλα, πως; Αφού μου το είχες υποσχεθεί πως θα μέναμε μαζί. Τι έκανα; Η πραγματικότητα ποναέι διπλάσια απο κάθε είδους βίας. Η μετάβαση από το όνειρο στην πραγματικότητα είναι ένας εφιάλτης και κανείς και τίποτα δεν έχει σημασία ούτε καν η ίδια σου η ζωή... Δεν θα σε συνχωρέσω ποτέ για αυτό που με έκανες να νιώσω. Η αλήθεια είναι πως δεν περιμένω να γυρίσεις γιατί προσπαθήσαμε πολλές φορές. Γυρνώντας απο Γαλλία ήξερα πως γυρνούσα εκεί που ήθελα αλλα δεν ήξερα πως δεν με ήθελες. Τι έκανα; Τι έγινε; Αυτό που έχει σημασία στο τέλος είναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου κανέναν άλλο... Ίσως η επόμενη να είναι μια άλλη «μούρη» μα πώς; αυτό δεν αντέχω τουλάχιστον έαν φύγω απο τη ζωή να μείνω για πάντα η μούρη σου αγάπη μου... σαγανάκι μου... Τα κενά μας δεν τα συμπληρώνουμε με ανθρώπους τα κενά μας τα κλαίμε, τα θρηνούμε και μετά προχωράμε. Για ένα πράγμα είμαι περήφανη, σήμερα ξέρω πως αγάπησα και αγαπήθηκα και άλλωστε για αυτό δεν υπάρχουμε;

Η Μούρη.

εμφάνιση σχολίων