Τα δάκρυα του ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Αιγαίου

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Ο φωτογράφος Giles Duley έχει ταξιδέψει στις πιο σκληρές και απάνθρωπες γωνιές του πλανήτη. Βρίσκεται στο νησί της Λέσβου, όπου καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες καταφθάνουν, για να μάθουν ότι δεν υπάρχει πουθενά να μείνουν.

«Για πάνω από δέκα χρόνια έχω καταγράψει με τον φακό μου ανθρωπιστικές κρίσεις σε όλο τον κόσμο και πολλές από αυτές ήταν σε χώρες από τις οποίες καταφθάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Νόμιζα ότι τα έχω δει όλα αλλά ποτέ δεν έχω συγκλονιστεί τόσο πολύ από το ανθρώπινο δράμα έτσι όπως εκτυλίσσεται στις παραλίες της Λέσβου. Είναι δύσκολο να αντιληφθείς την κλίμακα του και αδύνατον να εξηγήσεις την έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους της Ευρώπης», λέει ο φωτογράφος.

Ο Duley βρίσκεται στη Λέσβο από τα μέσα Οκτωβρίου καταγράφοντας την προσφυγική κρίση για λογαριασμό της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ. Έχει ταξιδέψει από το Αφγανιστάν μέχρι το Ν. Σουδάν και έχει παρατηρήσει «την παγκόσμια αστάθεια να αυξάνεται και να φτάνει σε επίπεδα που έχουν να εμφανιστούν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Σε 60 εκατομμύρια υπολογίζονται οι βίαια εκτοπισμένοι παγκοσμίως, τα 4 εκατομμύρια από τους οποίους είναι Σύροι. Στις ακτές της Λέσβου ο φωτογράφος είδε χιλιάδες ανθρώπους να έρχονται από πολέμους στη Συρία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ -και όλοι επαναλαμβάνουν το ίδιο πράγμα: «Σκεφτόμασταν ότι μπορεί να πεθάνουμε σε αυτή τη βάρκα, αλλά τουλάχιστον είχαμε μια πιθανότητα. Αυτό που αφήσαμε πίσω μας ήταν βέβαιος θάνατος».

Ο Giles Duley μιλάει με θαυμασμό και για τους εθελοντές, που είναι οι μόνοι όπως λέει που προσπαθούν με δικά τους μέσα να κάνουν κάτι. Άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο κάνουν τη διαφορά, ενώ οι αντιδράσεις των πολιτικών είναι ντροπιαστικές. «Όταν οι επιζώντες φτάνουν στη στεριά, σου σφίγγουν το χέρι και σου λένε “ευχαριστώ”, εγώ γυρνάω το κεφάλι ντροπιασμένος καθώς δεν υπάρχει τίποτα για να μας ευχαριστήσουν. Μπορούμε να κατηγορήσουμε τους διακινητές, να συζητήσουμε τη ρίζα του προβλήματος, αλλά η απλή αλήθεια είναι ότι άντρες, γυναίκες και παιδιά υποφέρουν και πεθαίνουν στις ακτές της Ευρώπης και μόνο στο όνομα του ανθρωπισμού εμείς πρέπει να βοηθήσουμε».

Στο καφενείο της Σκάλας Συκαμινέας ο Giles Duley κοιτάζει τις φωτογραφίες των προσφύγων που έχει βγάλει. Είναι τόσο σπαρακτικές που σχεδόν δεν μπορείς να τις κοιτάς.

Δίπλα του κάθεται ο δήμαρχος του χωριού, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κρατήσει ενωμένη μια κοινότητα χτυπημένη από την τραγωδία. «Πώς μπορεί οτιδήποτε να είναι κανονικό, όταν καθημερινά βλέπεις από ένα πνιγμένο παιδί;».


Το κείμενό του φιλοξενήθηκε στον Guardian προκειμένου να βοηθηθεί η συγκέντρωση χρημάτων για την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε για τους Πρόσφυγες.
 

εμφάνιση σχολίων