Ραντεβού στο δημόσιο ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ χώρο

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Κατά πόσο οι συζητήσεις μας μέσα στον κυβερνοχώρο βοηθούν; Είναι μια συζήτηση της εποχής: Εάν υπολογίζονται ως δράση, δρουν ως μια απλή εκτόνωση, οπότε όχι δεν βοηθούν. Αυτή την απλή συνεπαγωγή την έχουμε καταλάβει όλοι.

Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι τι πρέπει να κάνουμε ώστε οι συζητήσεις μας να γίνουν δράσεις. Ώστε να είμαστε αποτελεσματικοί εκεί έξω, στην πραγματική ζωή, δηλαδή στην παράλογη πραγματικότητα. Μπορούμε να βοηθήσουμε στην αλλαγή, στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας πιο δίκαιης για όλους; Εδώ σκοντάφτουν οι συζητήσεις μας. Πως;

Γιατί απέναντι στους νέους τρόπους κοινωνικής αδικίας που μεθοδεύονται, δεν έχουμε βρει τους δικούς μας τρόπους ελέγχου -και αν νομίζαμε ότι το διαδίκτυο ήταν ένας από αυτούς διαψευστήκαμε. Κοιμόμαστε εδώ και καιρό. Εμπιστευθήκαμε τους δημοκρατικούς μηχανισμούς και την κοινή λογική παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Αφεθήκαμε. Στην παιδική χαρά της κατανάλωσης που μας υποσχέθηκαν, γεμάτη μηχανήματα που θα κάνουν τη δουλειά αντί για εμάς, και παιχνίδια που θα μας κάνουν να ξεχάσουμε τη θνητότητά μας και να καταφύγουμε στη γλυκιά ανηλικιότητα (της μη ευθύνης).

Όσο για τον κυβερνοχώρο, για την κάποτε ηρωική «λεωφόρο της πληροφορίας» ή του «αφήστε την πληροφορία ελεύθερη», εκεί όπου κατά την επιστημονική φαντασία θα γινόντουσαν οι «επαναστάσεις», μέσα σε λίγους μήνες πρωτάκουστων εξελίξεων (βλέπε wikileaks και βόρεια Αφρική), αντιληφθήκαμε έμπρακτα την καλή και την κακή πλευρά. Και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.

Στην περίπτωση της Αιγύπτου τα κοινωνικά media βοήθησαν, στην περίπτωση της Λιβύης τους χαντάκωσε. Γιατί το νόμισμα έχει δύο πλευρές. Το twitter σε βοηθά να λάβεις το σωστό μήνυμα ή το twitter σε βοηθά να διαδώσεις το λάθος μήνυμα. Οι πλατφόρμες επικοινωνίας του ίντερνετ δεν είναι παρά ένα ακόμα μέσο, που κάνει την δουλειά εκ μέρους όποιου το πληρώνει.

Στην περίπτωση της Λιβύης είδαμε τα κοινωνικά και παραδοσιακά media να πυροδοτούν την κατάσταση προσφέροντας δικαιολογίες για μια επέμβαση του Νάτο. Στην περίπτωση του Ασάνζ είδαμε τα twitter και τα fb να συνασπίζονται με τα συμφέροντα των εργοδοτών τους και να δυσκολεύουν τη ζωή του wikileaks, που επέζησε χάρη στους Ανώνυμους Χάκερς οι οποίοι όχι μόνο βομβάρδισαν διαδικτυακά αλλά βγήκαν και στους δρόμους να διαδηλώσουν προκειμένου να πάρουν τον κόσμο με το μέρος τους. Και τίποτα δεν θα γινόταν αν οι Αιγύπτιοι δεν ξενυχτούσαν καθημερινά στις πλατείες τους για να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο, να συζητήσουν, να οργανωθούν, να διαδώσουν τις ιδέες τους.

«Τι περιμένετε; Ένα μέρος του fb ανήκει στην Γκόλντμαν Σακς που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις», λένε οι αντι-ιντερνετικοί για τον νέο «διάβολο» της εποχής, που απλώνει τα πλοκάμια του μόνο σε κυβερνήσεις, χρηματιστήρια, παγκόσμιες οικονομίες (για τα ψιλά δεν ενδιαφέρεται).

Τέλος πάντων όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι το άυλο αυτό -προς το παρόν- σύμπαν δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματικότητα στη διεκδίκηση για κάτι καλύτερο. Τι μπορεί να αλλάξει όσα δεν μας αρέσουν; Εκτός από εμάς του ίδιους; Σε μια πλατεία; Ή σε μια γειτονιά; Ή σε μια συζήτηση από τις τόσες που γίνονται καθημερινά ερήμην μας;

εμφάνιση σχολίων