Μια docer διηγείται την εμπειρία της ως εθελόντρια στο Βιετνάμ. Στείλτε μας το δικό σας κείμενο στο [email protected]
ΜΑΡΩ ΒΕΡΛΗ
2 Ιουλίου 2013
Έτσι λοιπόν, 45 άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ μας συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο για ένα ταξίδι που διήρκησε κοντά στις 45 ώρες, αφού χρειάστηκε να πάρουμε -και να κοιμηθούμε μέσα σε- αεροπλάνα, τρένα και λεωφορεία για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Φτάσαμε πρωί στο ξενοδοχείο σε μια απομονωμένη περιοχή του Λάι Τσάο, όπου και μας υποδέχθηκε η ομάδα της Action Aid Vietnam. Την επόμενη μέρα, η αποστολή ξεκίνησε και χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες. H πρώτη ομάδα θα πήγαινε στη συλλογή του ρυζιού, η δεύτερη στη συλλογή του τσαγιού, η τρίτη στο χτίσιμο της αυλής στο νηπιαγωγείο και η τέταρτη στο μαγείρεμα στο σπίτι του κοινοτάρχη.
Αυτό το πρόγραμμα ακολουθούσαμε για 5 ημέρες από το πρωί στις 7:30 μέχρι το μεσημέρι όπου συναντιόντουσαν όλες οι ομάδες και τρώγαμε μαζί με τους ντόπιους που μας φιλοξενούσαν στην περιοχή του νηπιαγωγείου. Τα απογεύματα επισκεφτήκαμε 5 σχολεία σε διαφορετικές περιοχές της κοινότητας (η κοινότητα για αυτούς είναι ο αντίστοιχος δικός μας νομός). Τους προσφέραμε όσα δώρα (μολύβια, μαρκαδόρους, μπάλες, μπαλόνια, καραμέλες κ.τ.λ.) είχαμε καταφέρει να κουβαλήσουμε από την Ελλάδα, παίξαμε με τα παιδιά, μιλήσαμε με τους δασκάλους, παρακολουθήσαμε το μουσικοχορευτικό τους καλωσόρισμα, παρουσιάσαμε μια μικρή παράσταση για την Αθήνα και κάποιοι από εμάς συναντήσαμε τα παιδιά στα οποία είμαστε ανάδοχοι.
Επιπλέον επισκεφθήκαμε το γυναικείο σύλλογο της περιοχής, όπου και εκεί οι γυναίκες μάς καλωσόρισαν με χορό και μοιράστηκαν μαζί μας προσωπικές τους ιστορίες. Αυτό λοιπόν ήταν περίπου το καθημερινό μας πρόγραμμα, απαραίτητο για να σας πω όλα όσα βίωσα. Έχω να σας πω, όπως και εσείς θα αντιλαμβάνεστε, ότι πρακτικά καμία χειρωνακτική βοήθειά μας δεν ήταν απαραίτητη για τους κατοίκους του Λάι Τσάο. Ούτε στο χτίσιμο ούτε στο τσάι ούτε στο ρύζι. Έχω όμως να σας πω ότι η ανάγκη τους να δουν ανθρώπους να τους επισκέπτονται ήταν τεράστια, που φρόντιζαν να την εκφράζουν με κάθε τρόπο. Χαμόγελα, αγκαλιές, βλέμματα που μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις λέξεις, αφού εκείνοι μιλούσαν βιετναμέζικα και εμείς αγγλικά ή και ελληνικά. Η γλώσσα του σώματος και η διάθεση για επικοινωνία και επαφή ήταν ό,τι χρειαζόμασταν για να καταφέρουμε να μιλήσουμε όλοι! Και το καταφέραμε σε όλες τις περιπτώσεις.
Οι εικόνες που είδα ήταν όπως όλοι φαντάζεστε πολύ φτωχές. Σας θυμίζω ότι τον προηγούμενο αιώνα η χώρα ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση, ενώ στον πόλεμο με τους αμερικανούς χρησιμοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι βομβών και χημικών που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν σοβαρά προβλήματα υγείας. Σήμερα, το μέσο εισόδημα των κατοίκων δεν ξεπερνά τα 43 δολάρια το μήνα, ενώ η χώρα τους βρίσκεται ανάμεσα στις 5 που θα επηρεαστούν περισσότερο από τις αλλαγές στο κλίμα.
Επισκεφθήκαμε φτωχά σπίτια που στα δικά μας μάτια ήταν απλά λασπωμένες και ξύλινες καλύβες. Στα περισσότερα από αυτά υπήρχε μια πλάσμα τηλεόραση, αφού το κράτος τούς επιδοτεί την αγορά προκειμένου να παρακολουθούν το (κατευθυνόμενο, όπως είναι προφανές) δελτίο ειδήσεων. Μια γυναίκα μοιράστηκε μαζί μας το μεγαλύτερό της όνειρο, να φτιάξει ένα καλύτερο ξύλινο σπίτι, χωρίς πολλές τρύπες -το σπίτι από τούβλα ούτε να το ονειρευτεί μπορούσε!
Η αντίδραση των παιδιών που συναντήσαμε ήταν διαφορετική από σχολείο σε σχολείο και αυτό είχε να κάνει περισσότερο με το πόσο φτωχή ήταν η περιοχή στην οποία ανήκαν. Όλα όμως είχαν ένα κοινό. Ένα φωτεινό, παιχνιδιάρικο, ντροπαλό και αυθόρμητο χαμόγελο! Ένα βλέμμα χαράς και προσμονής να παίξεις μαζί τους, να τους αγκαλιάσεις και να δουν τις φωτογραφίες που τραβάς.
Αν με ρωτούσατε τι ήταν αυτό που πήρα από αυτό το ταξίδι θα σας τα χώριζα ως εξής: Αρχικά, τη χαρά που πρόσφερα σε δεκάδες μπομπιράκια που έπαιξα μαζί τους. Ξέρω από τα βλέμματα που συναντήθηκαν, τα χάδια που νιώσαμε και από τα χαμόγελα που είδαμε, ότι την επίσκεψή μας θα τη θυμούνται για αρκετά χρόνια. Εικόνες από παιδιά που κλαίγανε την ώρα που φεύγαμε. Μια μικρή που μου πρόσφερε το μοναδικό μπαλόνι που της είχαμε προσφέρει εμείς πριν από λίγο, για να τη θυμάμαι. Ένα άλλο μικρό έτρεξε να μας κόψει λουλούδια. Κάποιο άλλο κρατούσε το χέρι της Κατερίνας από το παράθυρο όσο εκείνη ήταν μέσα στο πούλμαν, και απλά την κοιτούσε στα μάτια. Και καθώς τα πούλμαν ξεκινούσαν, τα περισσότερα έτρεχαν από πίσω και μας χαιρετούσαν. Με κανένα από αυτά δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε σε κάποια γλώσσα. Με δυσκολία είχαμε μάθει τα ονόματά τους ίσως. Όμως το παιχνίδι και η αγάπη και από τις δύο πλευρές αρκούσε, για να επικοινωνήσουμε εκείνη τη στιγμή.
Το δεύτερο που θα μου μείνει είναι η επίσκεψη στο σύλλογο των γυναικών στη μικρή πόλη Tam Duong. Πιο συγκεκριμένα, ο σύλλογος αυτός άρχισε να δραστηριοποιείται μέσα από το πρόγραμμα “Reflect” της Action Aid. Κάποιες γυναίκες εκπαιδεύτηκαν και έμαθαν ανάγνωση και γραφή και στη συνέχεια δίδαξαν και τις επόμενες γυναίκες που έμπαιναν στο σύλλογο, αλλά το κυριότερο είναι ότι μάθαιναν πια και τα δικαιώματά τους. Μια νεαρή γυναίκα σηκώθηκε και μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία της. Μας είπε πως πριν μπει στο σύλλογο, θεωρούσε απόλυτα φυσιολογικό να την κακομεταχειρίζεται ο άντρας της και ότι δε μπορούσε καν να σκεφτεί ότι τα πράγματα δεν έπρεπε να είναι έτσι. Η ζωή της άλλαξε μόλις άρχισε να πηγαίνει στο σύλλογο, όπου οι παλιότερες γυναίκες τής έμαθαν τι σημαίνει ενδοοικογενειακή βία και πως αυτό δεν ήταν κάτι που έπρεπε αναγκαστικά να ζει. Άλλαξε και η ζωή όλων των γυναικών σε πολλά επίπεδα. Επιμόρφωση, βελτίωση των συνθηκών υγείας και υγιεινής, καταπολέμηση της οικογενειακής βίας, συμβουλευτική στήριξη και νέες, δικές τους μικρές επιχειρήσεις. Κάποια άλλη γυναίκα μάς είπε ότι μπορεί πια να διαβάζει τη συνταγή του γιατρού. Τόσο απλά! Ο θαυμασμός μου για αυτές τις γυναίκες ήταν τεράστιος. Η γενναιότητα, το θάρρος, η γλυκύτητα η αθωότητα, ο σεβασμός και η φιλοξενία. Μου θύμισαν πως αν έχεις πίστη και αγωνίζεσαι, μπορείς να κερδίσεις όσα σου αξίζουν. Πολύτιμο δίδαγμα και απαραίτητο στις μέρες μας, ακόμα και σε μια δυτική κοινωνία.
Τέλος το έργο της Action Αid. Όλοι είχαμε τις αμφιβολίες μας για το κατά πόσο η μηνιαία συνδρομή μας φτάνει και βοηθάει ουσιαστικά μία κοινωνία. Ακόμα και φίλοι μου, όταν τους μιλούσα για αυτό το ταξίδι, με ρωτούσαν «πηγαίνουν άραγε τα χρήματα;» . Και μεταξύ μας δεν ήμουν σίγουρη τι πίστευα κι εγώ. Τώρα όμως το είδα και έχω γνώμη! Πράγματι τα χρήματα όχι μόνο φτάνουν, αλλά επενδύονται ουσιαστικά και με μακροπρόθεσμους στόχους. Η Action Αid αρχικά προσπαθεί να κατανοήσει τα τοπικά προβλήματα και μετά μαζί με τους υπεύθυνους της κοινότητας συμφωνεί το πλάνο ενεργειών -και βασική τους προτεραιότητα είναι η εκπαίδευση. Και με αυτό τον τρόπο χτίζει μια κοινωνία με γερά θεμέλια από τη βάση της. Αυτό φάνηκε έντονα στη διαφορά των κατοίκων αλλά και του χωριού από μια επίσκεψή μας σε μια περιοχή που η Action Αid είχε δραστηριότητα ένα χρόνο και σε μια άλλη που είχε έξι χρόνια. Το επίπεδο διαβίωσης, οι σχολικές υποδομές, η συμπεριφορά των παιδιών και των κατοίκων ήταν τελείως διαφορετικές. Οι εικόνες μιλούσαν από μόνες τους.
Κλείνοντας θα σας πω και κάτι που προσωπικά παρατήρησα και με εντυπωσίασε ευχάριστα. 45 άνθρωποι, άγνωστοι μέχρι πριν από λίγες ήμερες, μοιραστήκαμε συναισθήματα, βλέμματα, δάκρυα, χαμόγελα, αγκαλιές, εικόνες, στιγμές σιγής, φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές, χωρίς ντροπή, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ούτε μια φορά δε βγάλαμε, παρόλη την κούραση και την ταλαιπωρία, λίγη από αρνητική διάθεση, λίγο από εκνευρισμό ή ό,τι άλλο δε θα βοηθούσε. Με κάποιους από αυτούς θα μας δένει για πάντα αυτό το ταξίδι ΑΝΑψυχής και αυτοί οι άνθρωποι είναι δίπλα μου, δίπλα μας, ανάμεσά μας ή και μέσα σας.
Φίλοι μου, πραγματικά δεν έχω λόγια να σας πω πόσο ευλογημένη ένιωσα που έζησα αυτήν την εμπειρία. Πόσο ζεστασιά πήρα από τους ανθρώπους που συνάντησα και γνώρισα, πόσο εκτίμησα πολλά από όσα είχα και δεν τα έβλεπα, πόση αγάπη είχα κρυμμένη και η άμυνα της πόλης δε με άφηνε να τη δείξω σε έναν ξένο στο δρόμο, και πόσα παιδικά χαμόγελα μου ξύπνησαν την παιδική μου αθωότητα.
Ευχαριστώ πολύ τη Σαλώμη, τη Χαρά, τη Βίκυ, την Κατερίνα (Action Αid Ελλάδα), τους Kelly, Dang, Ha Chu (Action Αid Vietnam).
εμφάνιση σχολίων