iDOCERS | Μη θάβεις το ρομαντισμό

Παρατάχθηκαν όλοι στοιχηδόν και είναι έτοιμοι να τρέξουν. Φοράνε σκούρα, παρόμοια ρούχα και κοιτάζουν ευθεία μπροστά. Κοιτάς τα δικά σου και κατεβάζεις ελαφρά τη φόρμα -φοράς χρωματιστό εσώρουχο κι αυτό σε ανακουφίζει. Κοιτάς μια δεξιά, μια αριστερά. Στις κερκίδες κανείς γνωστός σου. Βλέπεις κάτι σκληροπυρηνικούς, ντυμένους στα μαύρα και τα γκρι να φωνάζουν στους γύρω σου. Δε διακρίνεις τις λέξεις.

Αχός. Βοή. Μα αρχίζουν ξαφνικά να μοιάζουν όλα σαν να κινούνται σε αργό ρυθμό. Αναρωτιέσαι αν έχασες εσύ τη ροή του χρόνου ή οι άλλοι. Οι άνθρωποι μοιάζουν τώρα πιο σκληροί. Δε βλέπεις χαμόγελα και γλυκά μάτια. Βλέπεις λύσσα για τον αγώνα -ή τον «αγώνα». Νιώθεις ξαφνικά πιο μικρόσωμος, λεπτεπίλεπτος, αέρινος. Θες να αιωρηθείς και να φτάσεις πιο κοντά στον Ήλιο.

Ξυπνάς. Δε θυμάσαι πώς βρέθηκες εκεί. Ψάχνεις πάλι κάποιο γνωστό σου. Ένα συγγενή. Ένα φίλο. Κανείς. Μα πώς βρέθηκες εκεί; Κάποιος σας φωνάζει και φυσάει σε μια σφυρίχτρα. Ρωτάς το διπλανό σου να σου εξηγήσει τι γίνεται, μα οι λέξεις του δε φτάνουν ως τ’ αυτιά σου. Βγαίνουν από το στόμα του και πέφτουν κάτω σαν πέτρες πριν προλάβουν να φτάσουν σε σένα. Κάνεις μισό βήμα πίσω. Σκέφτεσαι δυο πιθανές κινήσεις σου. Μόλις σφυρίξουν για την εκκίνηση, ή θα αρχίσεις να τρέχεις προς την αντίθετη κατεύθυνση και μακριά από όλους ή θα ξαπλώσεις κάτω και θα κοιτάς τον Ήλιο μέχρι να «τυφλωθείς».

Χαμογελάς. Δεν κατάλαβες πώς βρέθηκες εκεί. Και δε θες να τρέξεις. Θες να φοράς χρωματιστό εσώρουχο και ό,τι άλλο γουστάρεις. Θες να κοιτάς γύρω σου, όπου κι αν είσαι, και να βλέπεις δικούς σου ανθρώπους. Θες να ακούς τι σου λένε και να χαμογελούν. Θες να σε κοιτούν. Θες να σε νιώθουν. Θες να τρέχεις όποτε το νιώθεις και να ξαπλώνεις όποτε το νιώθεις. Θες να μιλάς και να επικοινωνείς με τον κόσμο που συναναστρέφεσαι. Θες να μη μοιάζεις με κανέναν. Θες να υπάρχεις. Να είσαι εσύ.

εμφάνιση σχολίων