ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Άπλυτα Α' ΠΡΟΣΩΠΟ στο Λονδρέζικο ήλιο

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΣΕ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΦΩΣ. Βάζουμε το κάροτ κέικ στο φούρνο και το σπίτι μας μοσχοβολάει γαρύφαλλο και κανέλα. Φτιάξαμε ένα μικρό κήπο στο περβάζι της κουζίνας: ένας μοναχικός κύριος κυκλάμινος, μέντα, ρόκα και λεβάντα. Η πιο αγαπημένη μας όμως είναι η τριανταφυλλιά. Της μιλάμε κι εκείνη μάς απαντά βγάζοντας ολοένα και περισσότερα πορτοκαλί μπουμπούκια. Φυτέψαμε και εν δυνάμει ηλιοτρόπια. Ψηλώνουν αλλά είναι λίγο ζαβά: δεν ανθίζουν με τίποτα. Υιοθετήσαμε κι ένα μικρό, γαλάζιο, πορσελάνινο νάνο. Αποφασίσαμε ότι κήπος χωρίς νάνο δεν γίνεται.

ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ ΠΩΣ ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΑ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν ξέρουν πως να (μάς) φέρονται και κάνουν μονίμως σαχλαμάρες. Τώρα τελευταία, όλο τα κοιτάζουμε με απορία και μετά γυρνάμε από την άλλη και λέμε: «Απαίσια αγόρια!». Κι έχουμε δίκιο. Αυτά, πάλι δεν καταλαβαίνουν. Είναι εννοείται καλοί φίλοι να, όταν ας πούμε, μάς παίρνουν αγκαλιά στη μέση της νύχτας επειδή κάποιο άλλο (απαίσιο) αγόρι μας σύγχυσε ή όταν μάς δανείζουν τα τεράστια φούτερ τους στη διαδρομή με το νυχτερινό λεωφορείο για το σπίτι. Όταν έχουμε περίοδο και μάς βάζουν ζεστό νερό στη θερμοφόρα ή όταν μάς μαθαίνουν να ανοίγουμε τις κονσέρβες με το μαχαίρι. Αλλά να, θυμώνουμε όταν καμιά φορά ενώ εμείς τους δείχνουμε τις φράουλες που ξυπνάνε, αυτοί βλέπουν μόνο την κόρη του μανάβη. Ή όταν τους σέρνουμε να ακούσουν Ραχμάνινοφ από τον ρομαντίκ πιανίστα στο διπλανό διαμέρισμα, αυτοί παραπονιούνται ότι παίζει όλο τα ίδια.

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΑΣ, ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ. Κάνουμε φυσικές μάσκες μαλλιών με αβγά και ελαιόλαδο. Στεκόμαστε σε περίεργες στάσεις στο νιπτήρα για να κάνουμε αποτρίχωση μπικίνι. Βγάζουμε τα φρύδια μας και κάνουμε peeling προσώπου με μαύρη ζάχαρη. Εντάξει, καταλαβαίνουμε ότι ίσως είναι χαζό να χάνεις μια ώρα τη μέρα κάνοντας απαλά χαστουκάκια στα μάγουλα για να μην κάνουν ρυτίδες, αλλά κι αν τελικά πιάνει; Πασαλειβόμαστε με ένα σωρό παστρόκια για να έχουμε απαλό δέρμα. Η τελευταία μας ανακάλυψη είναι το βρακί-λιποαναρρόφηση: αυτή η στενή γιαγιαδίστικη σωβράκα που πιάνει από το βυζί μέχρι το γόνατο και σου κόβει την ανάσα. Είναι όμως φοβερή, σαν κορσές! Πιστεύουμε ότι πρέπει να μπει στη λίστα με τις καλύτερες εφευρέσεις της ανθρωπότητας.

ΜΙΛΑΜΕ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΜΑΣ. Γλείφουμε σπιτική γρανίτα ανανά και γεμίζουμε τα βαζάκια με λευκά και ροζ marshmallows. Κρατάμε περίεργα αναμνηστικά και βάζουμε τα κλάματα. Έχουμε αγαπημένα εσώρουχα που πότε-πότε ανταλλάζουμε (συγγνώμη αλλά εσείς ξέρατε ότι η ανταλλαγή βρακιού είναι τεράστιο ταμπού στον απαίσιο και μονόχνωτο κόσμο των αγοριών, ακόμη και των gay;). Κυκλοφορούμε με τα καλά μας φουστάνια στο σπίτι και βάφουμε τα νύχια μας με γκλίτερ. Πάμε yoga και διαβάζουμε για το ταντρικό σεξ.

ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΙΑΙΤΑ ΜΕ ΜΠΡΟΚΟΛΑ, BLUEBERRIES, ΒΡΩΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ. Μετά πάμε στο Princi, το ιταλικό φοιτητικό στέκι στο Σόχο και χτυπάμε μια λαζάνια, ένα σουφλέ σοκολάτας, τσάι και μπόλικες madeleines. Τρώμε και ρευόμαστε σαν (απαίσια) αγόρια.

ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΟΜΙΚΣ, International Alternative Press Fair και γεμίζουμε τις βιβλιοθήκες μας με χειροποίητα περιοδικά και φανζίν (που φτιάχνουν και κορίτσια). Στη μικρή μεσημεριανή μπόρα, χωνόμαστε κάτω από τα σκεπάσματα, ακούμε Τζέιμς Μπλέικ, κλείνουμε εισιτήρια για το πολυαναμενόμενο, καλοκαιρινό Field Day στο Victoria Park και διαβάζουμε Ζιζέκ και Βόνεγκατ.

ΦΟΡΑΜΕ ΣΚΙΣΜΕΝΑ ΣΟΡΤΣΑΚΙΑ ΚΑΙ ΒΡΩΜΙΚΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ και πάμε στο hardcore πανκ φεστιβάλ “SCUMFEST 2011” , στο νότιο Λονδίνο. Ένα σωρό τσαντισμένα (απαίσια) αγόρια χτυπιούνται και ματώνουν γύρω μας. Κάνουμε μαζί τους stage diving, πίνουμε δέκα μπύρες στη σειρά και κουβαλάμε καλσόν στην τσάντα για να μη γυρίσουμε σπίτι ξεκάλτσωτες.

ΚΙ ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ, ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΟΝΕΣ ΜΑΣ ΤΗ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ. Κουβαλάμε, κόβουμε, βιδώνουμε, χτίζουμε και δεν χρειαζόμαστε κανένα (απαίσιο) αγόρι.

ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΜΕ ΜΑΡΚΑΔΟΡΟ, ΣΑΝ ΤΙΣ «ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥΣ» τα ονόματα (απαίσιων) αγοριών στις φρεσκοπλυμένες κυλότες μας. Και εκεί, έτσι όπως κρύβουμε και λίγη λεβάντα στο συρτάρι με τις νυχτικιές, σκεφτόμαστε πως μπορεί τα αγόρια να είναι απαίσια αλλά δε μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτά. Γιατί να, έτσι δε θα είχε καθόλου πλάκα.


Η Σάντρα είναι ανάμεσα σε άλλα, δημοσιογράφος και Docer. Προσωρινά, μετακόμισε στο Λονδίνο για ένα μεταπτυχιακό. Πιστεύει αποκλειστικά στην αγάπη και την επανάσταση. Η Βιβιάνα πιστεύει στην κοινοκτημοσύνη και στους ανθρώπους. Γράφει από εδώ κι από εκεί, «κυρίως τη λίστα του σούπερ μάρκετ». Ζει και σπουδάζει στο Λονδίνο. Θα επιστρέψει όταν της εξαντληθούν τα αποθέματα ήλιου.

εμφάνιση σχολίων