Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να είμαστε λυπημένοι και στο να έχουμε κατάθλιψη; Το κείμενο και το βίντεο από τα TED
ΠΕΡΣΑ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
15 Ιανουαρίου 2016
H εκπαιδευτικός Helen Μ. Farrell εξετάζει τα συμπτώματα και τις θεραπείες της κατάθλιψης και δίνει στα ed Ted μερικές συμβουλές για το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε για παράδειγμα έναν φίλο που υποφέρει. Όλοι νιώθουμε, λέει, «πεσμένοι» από καιρό σε καιρό. Όταν παίρνουμε κακό βαθμό, όταν χάνουμε τη δουλειά μας, όταν τσακωνόμαστε, ακόμα κι όταν βρέχει. Καμιά φορά νιώθουμε έτσι χωρίς συγκεκριμένη αιτία. Όμως όταν αλλάζουν οι συνθήκες, αυτό το συναίσθημα εξαφανίζεται.
Η κλινική κατάθλιψη είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ιατρική διαταραχή και δεν μπορεί απλώς να εξαφανιστεί επειδή το θέλουμε. Διαρκεί τουλάχιστον δύο εβδομάδες και επιδρά αρνητικά στη δουλειά μας, στην ιδιότητα να περνάμε όμορφα αλλά και να αγαπάμε. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι πολλά: κακή διάθεση, απώλεια ενδιαφέροντος για πράγματα που απολαμβάναμε μέχρι πρόσφατα, αλλαγές στην όρεξη και στις συνήθειες του ύπνου, αισθήματα ασημαντότητας ή ενοχής, μικρή ικανότητα συγκέντρωσης, υπερκινητικότητα ή βραδύτητα, απώλεια ενέργειας, ακόμα και σκέψεις αυτοκτονίας. Αν παρουσιάζουμε τουλάχιστον 5 από τα παραπάνω συμπτώματα για τουλάχιστον 2 εβδομάδες, σύμφωνα με το παγκόσμιο εγχειρίδιο ψυχολογίας, τότε ίσως πάσχουμε από κατάθλιψη.
Οι αλλαγές που επιφέρει η κατάθλιψη δεν είναι μόνο ψυχολογικές αλλά και οργανικές: Ο ιππόκαμπος και ο προμετωπιαίος λοβός του εγκεφάλου εμπλέκονται ενεργά και αυτό μπορεί να φανεί ακόμα και με ακτινογραφία. Αν βάλουμε την κατάθλιψη στο μικροσκόπιο, διαπιστώνουμε ότι οι ορμόνες της χαράς (νορεπινεφρίνη, ντοπαμίνη, σεροτονίνη) είναι πεσμένες, ενώ ορμόνες άγχους όπως η κορτιζόλη ανεβαίνουν. Οι κιρκάδιοι ρυθμοί μας αποσυντονίζονται και μαζί όλοι οι κύκλοι του ύπνου μας.
Οι νευροεπιστήμονες ακόμα δεν έχουν πλήρη εικόνα του τι προκαλεί την κατάθλιψη. Όμως φαίνεται ότι έχει να κάνει με μια περίπλοκη διαδραστικότητα ανάμεσα στα γονίδια και το περιβάλλον. Επειδή τα συμπτώματα δεν είναι χειροπιαστά, είναι δύσκολο να ξέρουμε ποιος υποφέρει από κατάθλιψη και ποιος όχι.
Σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο για την Κατάθλιψη, οι άνθρωποι που πάσχουν, χρειάζονται κατά μέσο όρο δέκα χρόνια μέχρι να ζητήσουν βοήθεια. Όμως τουλάχιστον οι θεραπείες που υπάρχουν σήμερα είναι αρκετά αποτελεσματικές. Αν γνωρίζουμε κάποιον που πάσχει, καλό είναι να τον ενθαρρύνουμε να αναζητήσει βοήθεια με τον σωστό τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη τα εξής:
- Αποσαφηνίζουμε ότι η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια, όπως για παράδειγμα ο διαβήτης ή το άσθμα, και όχι ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του ατόμου κι έτσι δεν θα πρέπει να περιμένουν να περάσει από μόνο του, έτσι ακριβώς όπως δεν θα περίμεναν να περάσει από μόνο του ένα σπασμένο χέρι.
- Αν δεν έχουμε βιώσει την κατάθλιψη από πρώτο χέρι, αποφεύγουμε να συγκρίνουμε την περίπτωση του φίλου μας με τη δική μας εποχή που νιώθαμε καταθλιτπικά συναισθήματα.
- Μπορούμε να βοηθήσουμε ακόμα και με μια ανοιχτή κουβέντα. Για παράδειγμα οι έρευνες δείχνουν ότι απλώς και μόνο συζητώντας για τις τάσεις αυτοκτονίας, μπορεί να μειώσει την πιθανότητά τους.
- Οι ανοιχτές συζητήσεις βοηθούν στο να εξαλειφθεί το στίγμα που συνοδεύει τέτοιες ασθένειες. Γι' αυτό ενημερωνόμαστε, συζητάμε, βοηθάμε, με αγάπη και σεβασμό.
εμφάνιση σχολίων