Η μόνη ορισμένη, υπαρκτή και αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι αυτή που χαρακτηρίζει τη γλώσσα των μαθηματικών. Ένα και ένα κάνουν δύο, παντού, για όλους, για πάντα. Μία πρόταση δύναται να είναι αληθής ή ψευδής. Δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Άσπρο ή μαύρο, όλα τα χρώματα της ίριδας ή κανένα από αυτά. Όμως, όλες οι υποκείμενες καταστάσεις και γεγονότα που διασχίζουν τις ζωές μας χρήζουν διευκρινίσεων. Υπάρχει μωβ και υπάρχει πράσινο. Αν εγώ έχω αχρωματοψία η αλήθεια μου δεν είναι αληθής ή μήπως απλά αντικατοπτρίζεται με διαφορετικό τρόπο; Η υποκειμενικότητα στην καθημερινότητά μας είναι αναπόφευκτη. Η οπτική γωνία του καθενός είναι διαφορετική και το πρίσμα από το οποίο καθείς παρατηρεί τα γεγονότα μεταμορφώνει απροσδιόριστα τα προκύπτοντα αποτελέσματα. Αν υπάρχει μία και μόνη αλήθεια για όλα όσα λαμβάνουν χώρα πλάι μας, είναι καταχωνιασμένη σε ένα βαθύ πηγάδι. Όποιος προσπαθήσει να την ανασύρει χρησιμοποιεί το δικό του μέσο και μέχρι να βρεθεί σε θέση να την αντιμετωπίσει καταλήγει να βλέπει ένα αλλόμορφο πρόσωπό της. Το μέσο αυτό είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί για να αντιληφθεί τα φαινόμενα, τα γεγονότα και τις καταστάσεις γύρω του. Πρακτικά είναι κάθε αισθητηριακή εμπειρία, κάθε προϊόν των αισθήσεων του, όταν αποτυπωθεί με τη μορφή νοητικής ύπαρξης, με τη μορφή κάποιας ιδέας. Εν ολίγοις η αλήθεια είναι ένα εξωγήινο γεωμετρικό σχήμα ενός πολυδιάστατου χώρου και τα μάτια μας αντικρίζουν μια διαφορετικά ορισμένη πλευρά της. Υπάρχουν αμέτρητες υπαρκτές σκοπιές και δύο φορές περισσότερες ανύπαρκτες. Οποιοσδήποτε είναι ικανός να εντυπώσει με μοναδικό τρόπο ό,τι θεωρεί πραγματικό κι αληθές χωρίς να ενοχλεί την αληθινή πραγματικότητα του διπλανού του. Οι εξηγήσεις μας δεν είναι απαραίτητα παρεξηγήσεις. Η εξατομικευμένη αλήθεια είναι παράγωγο της πολυφωνίας και παράγουσα της υποκειμενικότητας. Η γνώση της ουσίας της αλήθειας είναι ασύμβατη. Ακόμη και με τα διορατικότερα κιάλια η αλήθεια δεν έχει όψη. Όλοι όμως γνωρίζουμε τουλάχιστον μία έκφανση της, εκπορευόμενη από το δικό μας μυστικιστικό τρόπο εξαγωγής συμπερασμάτων. Έτσι όλοι έχουμε μερίδιο σε μία απατηλή ματιά της πραγματικότητας και υποστηρίζουμε σε αυτή τη δική της νομοτέλεια.
Σύμφωνα με το ξυράφι του Όκκαμ, δεν πρέπει να γίνονται περισσότερες εικασίες από όσες απαιτείται να γίνουν για να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα. Ποιος όμως επιβεβαιώνει πως η αληθινή αλήθεια δεν ακολουθεί τον μακροσκελή δρόμο και δεν προτιμάει τα δύσβατα, κακοτράχαλα μονοπάτια από την καλοστρωμένη ευθεία άσφαλτο; Κι αν δεν είναι η ευθεία ο συντομότερος τρόπος να φθάσουμε στον προορισμό μας;
εμφάνιση σχολίων