Το στερητικό -α στερεί την ωριμότητα και τη φιλοδοξία που καρτερά η ματαιοδοξία τους. Ο πατέρας, η μητέρα, ο φίλος, ο εραστής, ο γνωστός, ο ξένος, ο ίδιος μας ο εαυτός. Τραυλίζοντας χαμογελάμε ψεύτικα στον πελώριο καθρέφτη μας και μουδιασμένα ξεκινάμε την καινούρια μέρα.
Οι μέρες ασήκωτες, εγκλωβισμένες και οι νύχτες γιγάντιες, κατεδαφισμένες. Κούφια μοναξιά που αντηχεί ενοχές. Ακίνητη ρουτίνα, ανίκητη στον παγωμένο γκρίζο καρκίνο.
Η γαλήνη είναι δικαίωμα. Αφήνει χώρο για ιδιαιτερότητες, ήττες, λάθη.
Υπάρχει λόγος που κλαίμε για ηρεμία.
…και πόσο δύσκολη πια η επικοινωνία.
Στη συγκίνηση αντί για δάκρυα αντικρίζουμε αίμα, στο συναίσθημα βροχή. Είμαστε πληγή που αναβλύζει αδιάκοπα τον ήλιο και που ξοδεύεται άσκοπα ώσπου να πάει χαμένη η ευκαιρία.
Η κατανόηση της ομορφιάς της φύσης διδάσκει πειθαρχεία.
Η γενιά που δεν της επέτρεψαν.
Σπουδές, δουλειά, μόνιμη κατοικία, ρατσισμός, φασισμός, εκφοβισμός, παιδεία, θρησκεία, αστυφιλία, ανεργία.
Αέναη διαδικασία.
Αναρρίχηση και αποδοχή, επιτέλους ευτυχία!
Ο πολιτισμός αποτυγχάνει. Σήμερα.
Αυτό-εγκλεισμός, ξενιτεμός, φόβος, αποπροσανατολισμός,
εθισμός, θάνατος, αυτοκτονία.
Είμαστε κοινωνικά παρθένοι, άθικτοι και άσχημα σκυθρωποί.
Ένα κορμί άχρηστο απέναντι στην τελειότητα
που απαιτεί η κοινωνία, που επιδεικνύει αισχρά την «προνομιούχα» υλιστική πληρότητα.
Η κατανόηση της ομορφιάς της φύσης διδάσκει πειθαρχεία.
Το μυαλό πιο άχρηστο, άγονη γη, κενοτάφιο ιδεών. Είναι άδικο να παραδώσουμε το σώμα και το πνεύμα
άθικτα στους αιώνες.
Το χάσμα που έχει σκίσει τα σωθικά μας είναι τελικά η σκιά από τα κλαδιά του παιδικού μας δέντρου.
Παρόλα αυτά, εξακολουθεί η άβυσσος.
Η ήττα είναι αναπόφευκτη δίχως πιθανότητα νίκης.
Μας αφαιρείται η δυνατότητα προσπάθειας και συμμετοχής,
ενώ, πεθαίνουμε ζητώντας ασφάλεια και σιγουριά.
Πρέπει φως. Γαλήνη.
Να θυμηθούμε τη ζωή μας που θα ζήσουμε.
εμφάνιση σχολίων