Καλύπτει το θόρυβο της πόλης, γεμίζει το μολυσμένο αέρα, κατεβαίνει αργά και μπαίνει στα σπίτια.
Τα μάτια που κλείσαμε για να μη βλέπουμε, δεν μπορούν να μας προστατέψουν από τον ήχο που τρυπώνει μέσα από τα παράθυρά μας.
Το βουητό ξεκαθαρίζει. Είναι ένα παιδικό τραγούδι. Βγαίνει από τα παγωμένα στόματα. Είναι απίστευτο πώς από νεκρά πνευμόνια μπορεί να βγαίνει τόσο διαπεραστική φωνή.
Τα πεθαμένα παιδιά γράφουν ωραία τραγούδια:
«Φεγγαράκι μου λαμπρό,
έσβησες για να πνιγώ,
γιατί ήμουν παιδί κακό.
Φεγγαράκι μου λαμπρό,
άναψε ν’ αναστηθώ,
να μην κλαίει η μαμά,
να με πάρει αγκαλιά».
Οι παιδικές φωνές φτάνουν ως τ’ αυτιά σου κι εσύ τα κλείνεις κι αυτά για να μην ακούς. Είναι ανυπόφορη η μακάβρια χορωδία. Τώρα, είναι καλύτερα. Τώρα, που δεν ακούς τίποτα.
Από τα παιδιά που κείτονται σαν ξεβρασμένα ψάρια στην άκρη της θάλασσας, έρχεται μια άσχημη μυρωδιά. Είναι η οσμή του φόβου, του θανάτου, της αδικίας, του παραλογισμού.
Η οσμή από το ανάθεμα για το ανθρώπινο γένος, η αποφορά του πολέμου, η οσμή του μίσους και της διαστροφής.
Φτάνει κι αυτή στο σπίτι σου κι εσύ νιώθεις ναυτία και κλείνεις τη μύτη και ψεκάζεις κολόνιες παντού για να μη μυρίζεις τη φρίκη.
Σε λίγο, θα κλείσεις και το στόμα για να μην ουρλιάξεις, για να μην ξεφύγει η στριγκλιά που παλεύει να ξεφύγει και εσύ φοβάσαι ότι μαζί της, θα ξεφύγει κι αυτός ο κόσμος που τόσο χρόνια έχτιζες, αυτός απ’ όπου προσπαθείς απεγνωσμένα να κρατήσεις έξω όλα τα νεκρά παιδιά.
Δεν είναι που είσαι κακός άνθρωπος, ούτε αδιάφορος. Είναι που είσαι ανήμπορος, είναι που δεν ξέρεις τι να κάνεις, είναι που φοβάσαι ότι ο θάνατος θα σε πάρει μαζί του και θα χαθείς κι εσύ.
«Γλύτωσα» λες! Μάτια κλειστά, αυτιά κλειστά, μύτη κλειστή, στόμα κλειστό… Σαν παιδικό παιχνίδι μοιάζει.
Κι εσύ το ίδιο. Θυμίζεις πάνινη κούκλα με γαζιά ραμμένα στις τρύπες του προσώπου.
Επειδή όμως δεν είσαι παραγεμισμένος με κουρελάκια, ξέρεις πως το βράδυ που θα πας να κοιμηθείς και η ψυχή σου θ’ ανοίξει, οι εικόνες θα είναι εκεί και θα σε κυνηγάνε και το τραγούδι θα είναι εκεί και θα σε τυραννάει και η οσμή θα είναι εκεί και θα σε ανακατεύει και η φωνή σου θα ξεχυθεί μες στον ύπνο σου, δυνατή σαν κεραυνός, να τους ξυπνήσει όλους.
Μπορεί να φωνάξουν κι οι άλλοι!
Και τότε, ίσως σειστεί ο κόσμος και τρομάξουν αυτοί που τρέφονται με πνιγμένα παιδιά και τα ψαρεύουν με μιαρά δίχτυα αφού οι ίδιοι τα έχουν πρώτα αρπάξει από τις κούνιες τους και τα έχουν πετάξει στη θάλασσα.
Το βράδυ, εαυτέ μου, που δεν θα μπορείς να μου κρυφτείς άλλο… Εκεί μπορεί να σε νικήσει η αλήθεια κι η κραυγή που σπαρταράει μέσα σου.
Κι όταν θα ξεσπάσει, ίσως και να έχεις γλιτώσει πια.
εμφάνιση σχολίων