Πατημένα τριάντα, με σπουδές, εργασιακή εμπειρία και εξειδίκευση στο εξωτερικό, συμπαθής, ευγενής, πίσω στην Ελλάδα και ΑΝΕΡΓΗ.
Το καλοκαίρι, ο ζεστός ήλιος, η θάλασσα, το δανεικό σπίτι από το θείο σου-«για να κάνεις ένα μπάνιο» μιας που δεν μπορείς να στηρίξεις τον εαυτό σου για να πας διακοπές μόνη σου-και τα κοχύλια που μάζεψες αντικειμενικά έκαναν το παραπάνω να μοιάζει λιγότερο επίπονο.
Τώρα όμως, τώρα που είσαι πίσω και κοιτάς το τι θα κάνεις το χειμώνα; Όνειρα, σχέδια, στυλό, χαρτί, ο τραπεζικός σου λογαριασμός, ΔΕΗ-ΕΥΔΑΠ, προσθέσεις, αφαιρέσεις, και ο Σεπτέμβρης για την επόμενη σου παρουσία στον ΟΑΕΔ. Τα κοιτάς από τη μία, από την άλλη, πάνω, κάτω, αλλά δε βγαίνουν τα γ@μημένα.
Και κάπου εδώ έρχεται η μπουνιά στα μούτρα από την πραγματικότητα σου και αρχίζει να ξεθυμαίνει η λίγη ανεμελιά που κατάφερες να κατακτήσεις τη μία εβδομάδα που πήγες διακοπές-είπαμε ντε! Σε δανεικό σπίτι από το θείο σου γιατί εσύ δεν μπορείς να στηρίξεις τον εαυτό σου για να πας κάπου μόνη σου.
Και κάπου εδώ, δε ξέρω για εσένα, αλλά εγώ θα πρέπει να σκεφτώ όνειρα, αξιοπρέπεια, όρια, δυνατότητες μα και πιθανότητες και να επανεξετάσω την απόφαση του να μείνω εδώ ή να φύγω (ξανά;), γιατί ο αγαπητός ΟΑΕΔ και η διακριτική «τσόντα» από τους γονείς δε θα με συντηρεί για πάντα.
Και κάπου εδώ, δε ξέρω για εσένα, αλλά εγώ που δεν ήμουν ποτέ καλή με τις αποφάσεις (το δικαιολογεί και το ζώδιο μου, άλλωστε), μπερδεύω όνειρα με κάλπες, προσδοκίες με πρόσφυγες, αγκαλιές με αεροδρόμια και την μεγάλη μου βαλίτσα που δε θέλω να κατεβάσω από το πατάρι.
συνεχίζεται
εμφάνιση σχολίων