Τρέχουμε μέχρι το τέλος του δρόμου με τα πολυφορεμένα all star με την ελπίδα πως θα φτάσουμε πρώτοι.
Τρώμε από το ταπεράκι της μαμάς και την ίδια στιγμή που καταργιόμαστε την κακή μας μοίρα κάνουμε το σταυρό μας.
Είμαστε λαθραίοι στο λεωφορείο.
Το βράδυ βαφτίζουμε ουρανό το ταβάνι μας.
Περπατάμε στραβά γιατί δεν είμαστε σίγουροι για το σωστό δρόμο.
Ακούμε μουσική με ακουστικά μπλεγμένα.
Κάνουμε κινήσεις με τα χέρια στις περιγραφές μας.
Ψάχνουμε το χρόνο για να τον πιάσουμε χωρίς να θέλουμε πραγματικά την αδράνεια.
Μας λένε παράξενους.
Άμυαλους.
Αδύναμους.
Φρικιά και ανώριμους.
Μα εμείς είμαστε εκείνοι που θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη και θα γελάσουμε με τα ανακατεμένα μαλλιά και τα ρουτινιασμένα ρούχα.
Στο παραπάτημα μας θα βρίσουμε τον εαυτό μας και ύστερα τους άλλους.
Θα δώσουμε μέχρι και τις κάλτσες που φοράμε αν μας ζητηθεί.
Αν έχουμε άδειο πορτοφόλι, θα μείνουμε να κοιτάμε τις τσαλακωμένες φωτογραφίες και το σωρό από τις αποδείξεις που αφήσαμε μέσα.
Συχνά θα πιάσουμε συζήτηση με αγνώστους.
Έχουμε απωθημένα.
Πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.
Αγανακτούμε.
Είμαστε κάποιοι… σαν εσάς.
εμφάνιση σχολίων