και μετά όταν πια φτάσαμε, ήταν κλειδωμένα. δεν πειράζει σου είπα, θα ξανάρθουμε. απογοητευτικές μα εγώ είχα ήδη νιώσει τον τρόμο, την μαγεία προκαταβολικά. όσο εσύ οδηγούσες στις στροφές και μας έχωνες μέσα στην νοθευμένη νύχτα, μέσα από στροφές, και βγαίναμε όλο και πιο ψηλά πάνω από τις πόλεις, υποσχέθηκες πώς θα με πάρεις σε ένα βουνό ανάμεσα σε τρεις πόλεις.
σε είχα βάλει να μου λες ιστορίες για να μην φοβάμαι (εσύ δεν το ήξερες όμως και απλά εκτελούσες την σιωπή όπως σου είχαν υποβάλλει χωρίς να ρωτήσεις το γιατί), ιστορίες τρόμου για να μην φοβάμαι, και κρεμόμουν από τις λέξεις σου μέχρι να μην θέλω να ακούσω άλλο αλλά μόνο να βασιστώ. να βασιστώ στις λέξεις. αυτό και μετά το τίποτα.
βρεθήκαμε σε ένα ουρανό γεμάτο από αστέρια, και όπως κοιτούσαμε ψηλά χάθηκα για μια στιγμή στο χάος και σκέφτηκα πώς ίσως η ζωή είναι ανάποδα, πώς δεν βρίσκετε από πάνω προς τα κάτω αλλά από κάτω προς τα πάνω, στο πάνω. πώς ίσως μας έχουν εγκλωβίσει εδώ να κοιτάμε τα αστέρια, η μάλλον εγκλώβισαν τα αστέρια να κοιτάνε εμάς.
μου είπες πώς πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτά από πάνω προς τα κάτω όσο χώνεται το βλέμμα στο μαύρο και γεμίζει/πλημμυρίζει η ψυχή από άπειρο από παραισθήσεις. είχα και εγώ γεμίσει από παραισθήσεις. και πώς τελικά είμαστε ένα τίποτα. από μακριά.
από μακριά.
ένα τίποτα και τα πάντα, του είπα και δεν ήξερα αν το εννοούσα.
ήθελα να ξεστομίσω τη λέξη μηδέν. μα με πρόλαβε η σιωπή μου που με είχε καταβάλει πριν με εγκαταλείψει στην έρημο του μέσα. και ότι αυτό εμπεριέχει.
μου μίλησες για το χάος. εσύ. μου έδειξες ένα κομμάτι από τον πίνακα εκείνον που κάλυπτε ότι ορατό, και μου είπες πώς εκεί μοιάζει να υπάρχει ένα χάος, το οποίο εξήγησες πώς αποτελείτο από διασκορπισμένα αστέρια. στον διασκορπισμό εσύ βρήκες το χάος και εγώ την τάξη. χάος= τρόμος και μαγεία. το χάος δεν έχει να κάνει τίποτα με το κενό που έβλεπες. γιατί τα κενά είναι αυτά που τελικά συγκροτούν την τάξη. που δίνουν ζωή, αναπνοές. ακριβώς την ώρα που σου την ρουφάνε, την ίδια ώρα, σου την εξοφλούν. την αναπνοή/αναμονή.
αργότερα η μάλλον κατά την διάρκεια άρχισε να βρέχει αστέρια. κάθε φορά μου έπαιρναν την ανάσα. το χάος παραμόνευε να την
αρπάξει/
κατασπαράξει/
χαράξει
την ώρα που θα δραπέτευε από το σώμα. το όποιο, εκεί που ήμασταν πλέον ήταν αχρείαστο. ας μας αφήναν μόνο την ψυχή και τα μάτια.
και δεν προλάβαινα να κάνω ευχή. γιατί για να (προσ)ευχηθείς πρέπει να ξέρεις.
έγειρα το κεφάλι πίσω τόσο πίσω στην μαξιλάρα του αυτοκινήτου με ανοιχτή οροφή που το μόνο που μπορούσα να δω ήταν μαύρο, μπλε, και κάτι νωχελικά δάκρυα από αστέρια. δεν ήθελα να βλέπω τίποτα άλλο. ήθελα να προλάβω να συνυπάρξω με τα όνειρα μου πριν μου ρουφήξει/
απορροφήσει το χάος τις ανάσες.
τα αστέρια δια(σχίζουν) πριν να χαθούν/χωθούν.
ανακάλυψα ξανά, η μάλλον θυμήθηκα πώς αν εστιάσεις το μάτια σε ένα αστέρι νιώθεις πώς κινείται, σαλεύει σαν από άνεμο, /ήμουν σίγουρη. εσύ μου είπες πώς αν εστιάσεις τα μάτια σε ένα αστέρι το νιώθεις να απομακρύνεται. και σκέφτηκα πώς είναι το ίδιο και με τα όνειρα. όσο τα κοιτάς κατάματα μοιάζουν να ξε(φεύγουν).
να τα καταπίνει η επιφάνεια, κάποια νοθευμένη επιφάνεια.
αποτελούν τα μάτια το αντίθετο του μαγνήτη.
σου είπα πώς εδώ θα μπορούσα να κοιτώ/βλέπω για πάντα και δεν θα έφτανα στον (κορεσμό). στο υποσχέθηκα. δεν υπάρχει ποτέ αρκετό από το άπειρο. από αυτά που μοιάζουν (με)/ υπόσχονται άπειρο. γιατί το άπειρο δεν σε προδίδει ποτέ. είναι η (ζωή) που σε προδίδει, και ότι έχει να κάνει με θνησιμό/(νιμο)/τητα.
όταν οδηγούσαμε προς τα κάτω και κατεβαίναμε εκείνο το σκοτεινό βουνό πνιγμένο από δάσος ανάμεσα σε τρεις πόλεις δεν μιλήσαμε καθόλου. οι ιστορίες τρόμου δεν χρειάζονταν πια. ούτε και οι λέξεις.
μας ρούφηξε το χάος τις λέξεις.
πνιγήκαν(μ)ε. χαθήκαμε, χωθήκαμε στην σιωπή.
και κάπως έτσι έμεινε μόνο η μαγεία με κάτι κατάλοιπα τρόμου να θυμίζουν πώς τίποτα που αγγίζει το άπειρο δεν (διαρκεί).
εμφάνιση σχολίων