Απλά αυτή τη φορά, δεν είμαι σίγουρη αν οι αλήθειες μας θα είναι αρκετές για σε δυναμώσουν.
Οπότε εγώ εδώ θα γράφω και εσύ θα διαβάζεις όταν το βράδι θα ναι ίσως μεγαλύτερο απ'οτι νόμιζες.
Θα σου αναπτύξω την θεωρία (μου) για τις ανθρώπινες αποφάσεις με συναίσθημα.
Άλλωστε, κάποια στιγμή εκεί κοντά στα τριάντα μας, μάθαμε και οι δύο μας ότι οι σχέσεις στη ζωή δεν είναι παρά αποφάσεις, σωστές ή λάθος, είναι απλά αποφάσεις.
Πρώτα απ'όλα όμως πρέπει να γίνουν κάποιες παραδοχές.
Παραδέχομαι ότι δεν είσαι και δεν είμαι, η μέση (μαθηματικός ο όρος εδώ) σκέψη γυναίκας που κυκλοφορεί στον κόσμο ετούτο. Και απο εκεί ξεκινά ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης μας. Γιατι, όπως σου είπα, η επιφάνεια είναι πάντα εύκολη και γρήγορη. Εμεις μάθαμε να βουτάμε μέσα το κεφάλι και να κοιτάμε απο κάτω απο το νερό, ψάχνοντας να δούμε τι κρύβει ο βυθός. Και το μόνο που καταφέρνεις όταν βουτάς να δεις τι έχει κάτω κάτω τελικά, είναι να ταράζεις και άλλο τα νερά και να σηκώνεις κύμα.
Παραδέξου ότι, έρχεται κάποια στιγμή που η προτεραιότητα είναι πιο σημαντική απο την ανάγκη. Κι αν η ανάγκη σου για έναν άνθρωπο Χ είναι μεγαλύτερη απο την προτεραιότητα Ψ που θέτεις σαν άνθρωπος στον εαυτό σου, τοτε έχεις δημιουργήσει μόνη σου στον εαυτό σου ένα πρόβλημα επιλογής. Ειναι κάποια στιγμή που ο χρόνος-ηλικία φέρνει την «ωριμότητα» στις επιλογές μας και αφήνει τις προτεραιότητες να ανέβουν πάνω απο τις ανάγκες μας.
Και για κανένα λόγο η προτεραιότητα δεν προσωποποιείται. Η προτεραιότητα δεν είναι το πρόσωπο αλλά η ιδέα πίσω απο αυτό. Προτεραιότητα είναι η ευτυχία που προσφέρεται και όχι ο άνθρωπος που ίσως να την προσέφερε.
Είναι γεγονός ότι, οι δυναμικοί χαρακτήρες είναι αδύναμοι στις δύσκολες αποφάσεις. Οξύμωρο, αλλά μπορώ να στο εξηγήσω σε μισό τσιγάρο ακόμα. Ο δυναμικός χαρακτήρας δεν εγκαταλείπει το πρόβλημα. Μένει. Επιμένει. Και εξαντλείται μέσα σε έναν ατέρμονα κύκλο λύσεων. Γιατι; Γιατι πιστεύει στις ικανότητες του και τις μαγικές δυνάμεις του και είναι σίγουρος ότι μπορεί να το φτιάξει.
Να τον φτιάξει, να του μάθει, να τον αλλάξει, να του δείξει. Είναι η αδυναμία της επιμονής και μεγάλης αυτοπεποίθησης - που εφαρμόζεται επιλεκτικά όταν συμφέρει- που οδηγεί στην αυτοκαταστροφη του δυναμικού χαρακτήρα. Είναι η σιγουριά του ότι μπορεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του που τελικά τον φθείρει και χάνει μέρος απο τη δυναμή του. Και τελικά από ηγετική φιγούρα, πρότυπη γίνεται ένα επακόλουθο της ανάγκης του (ξεχνώντας την προτεραιότητα του).
Κάπου εδώ, θα ήθελα να σου αναπτύξω και την επιρροή της επαναληψης στους ανθρώπους του δικού μας πειραματος.
Υπάρχουν αυτοί οι χαρακτήρες, που φθείρονται απο την επανάληψη καταστάσεων και απο την πάροδο του χρόνου, χάνουν την δυναμική τους και κάθε φορά όλα είναι πιο δύσκολα. Για κάθε 1 που προστίθεται στο n αυτοί οι χαρακτήρες χάνουν κάτι ακόμα απο το κουράγιο που απαιτείται. Και είναι και οι άλλοι, οι πιο πειραγμένοι, που η σιχαμένη και τόσο απεχθής επανάληψη, τους δυναμώνει, τους δυναμώνει και κάθε φορά, πιο εύκολη απο την πρώτη φορά.
Γιατι ένα μονοπάτι που το χεις ξαναπάρει, όσο και αν το φοβάσαι, όταν είναι οικείο είναι πιο εύκολο να το διαβείς και πιο γρήγορα θα φτάσεις στο τέλος του. Μην κουνάς το κεφάλι, όχι δεν είναι αναισθησία αυτό. Είναι προσαρμογή και εξέλιξη. Και είναι καλύτερα να εξελίσσεσαι παρά να λες 'δε μπορώ'
Τελευταία και πιο δύσκολη παραδοχή, περί αγάπης, έρωτος και άλλων δαιμονίων.
Η αγάπη λοιπόν, το'πε και ο φίλος, είναι ένας σκύλος που ήρθε απο την κόλαση.
Προτεραιότητα στη ζωή για πολλούς ανθρώπους είναι να ερωτευτούν. Μακάριοι όσοι το 'έπαθαν' πραγματικά και ολοκληρωτικά κάηκαν στη κόλαση του Έρωτα τους. Απο κει και πέρα είναι η Αγάπη. Απο κει και πέρα είναι η «αγάπη για τη συνήθεια», «ο φόβος για το άγνωστο», «η απροθυμία για το καινούριο» και άλλοι πολλοί έκπτωτοι λόγοι που ενισχύουν την αγάπη. Και εδώ ξαναγυρνάμε στην προτεραιότητα vs αναγκης. Προτεραιότητα είναι ο εαυτός σου και όσο έχει λαχταρίσει να πετύχει.
Η αληθινή αγάπη ποτέ δε χάνεται, ποτέ δε σβήνει αλλά δεν είναι και μόνη της αρκετή για να πάει μέχρι το τέρμα. Πάνω απ'ολες τις αγάπες, είναι η αγάπη για τις στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε ότι έχουμε ακριβώς αυτό που επιδιώξαμε. Πάνω απ' ολα αγαπάμε τον εαυτό μας όταν μας δινουν- δίνουμε αγάπη και γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αυτή είναι η προτεραιότητα σε μία σχέση. Να αγαπάς αυτό που σε κάνει ο Άλλος να είσαι. Όταν αυτό διακυβεύεται ή όταν μεταβάλλεται απο τη μια νύχτα στην άλλη, έχεις μπει στην κόλαση, όχι του ερωτευμένου την κόλαση, αλλά στην κόλαση σκέτη και ψάχνεις απλά να δεις που είναι ο σκύλος.
Η θεωρία που θέλω να σου αναπτύξω, θα πάρει λίγο χρόνο ακόμα καθώς πλάθεται απο παραδοχή σε παραδοχή και απο παράγραφο σε παράγραφο και ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα για τα επόμενα δυο καφεδάκια.
Ως τότε, παραδέξου ότι ένα παιχνίδι έχει είτε νίκη είτε ήττα. Η ισοπαλία είναι για την επιφάνεια. Και αν δεν μπορεσες να κερδίσεις ένα παιχνίδι που τελείωσε, τότε φεύγεις.
Ειλικρινά εδώ και αληθινά κοντά σου,
Α.
πρωτη δημοσιευση στο προσωπικο μου blog
εμφάνιση σχολίων