«Από την εποχή του Καστελόριζου και έπειτα άρχισε και πάλι η ενασχόληση με τα κοινά σε επίπεδο αναζήτησης σφαλμάτων ως αυτοκριτική ή επίρριψης ευθυνών. 5 χρόνια μετά, τα μάτια των περισσοτέρων άνοιξαν και άλλων τα μάτια αποστραβώθηκαν. Η ουσία είναι πως οι έννοιες κι αντιλήψεις που αναμασουλούσαμε (συντακτική αυθαιρεσία) στα καφενεία πλέον είχαν ένα υπόβαθρο επιχειρημάτων. Που το πάω;
Παραδεχθήκαμε ως πολίτες, ως φίλοι, ως οικογένεια και γείτονες την άμεση ή έμμεση «συνεισφορά» μας στη διαμόρφωση του κατηφορικού δρόμου. Κάποιοι αυτοκτόνησαν, άλλοι βρέθηκαν στους δρόμους, άλλοι λιμοκτόνησαν, άλλοι έφυγαν απλά «μοιραία». Μια διαρκής άνιση πάλη για την επαναφορά των ιδιαίτερων τιμητικών χαρακτηριστικών που ακόμα αξιώνουν αυτή χώρα και τους ανθρώπους της. Η αναζήτηση της αξιοπρέπειάς έφερε στο προσκήνιο το μεράκι και το φιλότιμο, τη συνεργασία, την εγκάρδια καλημέρα στο γείτονα και μαζί την περηφάνια που νοιώθουμε όταν ξεπερνάμε μαζί τις καθημερινές προκλήσεις.
Το καράβι που λέγεται Ελλάδα πλέει όντως σε αχαρτογράφητα νερά με τους συνεπιβαίνοντες να είναι κυριευμένοι από ανησυχίες και φόβους, η μνήμη χρυσόψαρου επεκτείνεται σαν επιδημία προσθέτοντας επιπλέον κινδύνους. Σε αυτή τη συνθήκη ίσως να έχουμε μια ευκαιρία, μια ιστορική ευκαιρία. Η παραμονή μας στο πλοίο συνιστά ψυχραιμία και ενότητα. Ο ηρωισμός θα φανεί στο κατά πόσο μπορούμε να αποφύγουμε μια κοινωνική χρεωκοπία αναμεταξύ μας, στο αν θα φτιάξουμε καταφύγια ή γέφυρες. Στο κάτω-κάτω της γραφής, μόνο εάν είμαστε όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε τα ακατόρθωτα. Το έχουνε ξανακάνει οι παλαιότεροι από μας. Είναι τόσο δυνατή η φαιά ουσία αυτού του λαού που ακροβατεί μεταξύ καταστροφής και κοσμογονίας.
Η δημοκρατία ως πολίτευμα δίνει τη δυνατότητα ενός δημοψηφίσματος, η δημοκρατία όμως ως συνετή συμπεριφορά δίνει τη δυνατότητα να μείνουμε μονιασμένοι και τα νερά όσο μαύρα και είναι, να είμαστε περήφανοι και δυνατοί, γιατί θα είμαστε όλοι μαζί.»
εμφάνιση σχολίων